Daisy kwam toe op zondag 18 april. Ze werd gevonden in erbarmelijke toestand door twee vrijwilligers en hierheen gebracht.
Het magere wit-zwarte poesje stonk uren in de wind, zat helemaal onder
de vuiligheid en zat echt niet in goede papieren! Eigenlijk bleef er
niet veel meer over dan een skelet met een dun behaard velletje dat
helemaal was aangetast door een massa luizen. Niettegenstaande ze bang
was, had ze zich toch laten oppakken op zoek naar hulp. Gelukkig maar
want wat had dit beestje nog afgezien als ze op straat was blijven
zitten.
Ze kreeg van aankomst de eerste zorgen. in zo’n geval is dat iets tegen
de luizen geven, wonden proper maken en eten/drinken geven. Daarna gaan
we observeren en oordelen wat de verdere stappen zullen zijn om haar zo
goed en verstandig mogelijk te helpen.
Omdat ze haar vochtpeil niet zelf geregeld kreeg ondanks haar vele
drinken waren we genoodzaakt om haar onderhuids vocht toe te dienen. Dat
hielp want het bracht toch wat verandering in haar uitgedroogde
toestand. Gelukkig was haar eetlust prima en begon ze na twee dagen al
te genieten van alle aandacht en verzorging die we haar gaven.
Toch bleef de angst dat Daisy plots zou invallen; hoe vaak hadden we
zo’n onderkomen dier niet opgekrikt en een week of twee later plots zien
instorten. Al te vaak hebben zulke dieren hun eigen organen aangetast
om te kunnen overleven en eens ze dan gerust zijn en de adrenaline valt
weg dan slaat het kwaad meestal toe.
Maar deze kranige dame bleef het mits enkele obstakels vrij goed doen.
Ze genoot en hoe!
Op 28 en 29 mei was het zonnetje volop aan het
schijnen en dat deed ook Daisy stralen. Voor het eerste sinds meer dan
een maand kwam ze buiten en rolde ze zich op het terras in de stralende
zon. In alle rust wandelde ze gans de tuin rond om dan terug op het
terras languit te gaan rollen. En liefst nog voor onze voeten met haar
buikje omhoog en de vraag om haar aub te aaien. Het was een lust om
zien!
Op zondag 30 mei echter keerde het tij. Ze kwam niet dadelijk eten en
was vrij futloos. Toch gaf ze aan het begin van de dag geen hopeloze
indruk, maar naarmate de dag vorderde merkten we dat haar
lichaamstemperatuur zakte alsook haar levenslust en moraal. Vanaf dat
ogenblik ging het erg snel en ’s avonds om 9u waren we genoodzaakt de
dierenarts op te roepen. Gelukkig kwam zij dadelijk ter plaatse om
Daisytje de finale hulp te bieden; ze had teveel afgezien in haar
leventje, ze had genoten al was het maar heel kort en nu kwam het erop
aan om haar zonder verder leed te verlossen.
In alle rust is deze lieverd ingeslapen op haar kussentje. Tot op het
laatst vond ze nog de kracht om lichtjes te spinnen en te trappen met
haar voorpootjes als we haar aanraakten.
Wat zijn we blij dat Daisy hier terecht is gekomen; we hebben haar een
hele nare en eenzame dood kunnen besparen. We hebben het geluk gehad
haar nog iets te kunnen geven wat deze oude lieverd waarschijnlijk nooit
eerder had gekend: liefde en genot.
We troosten ons met het feit dat ze genoten heeft al was het dan maar
1,5 maand. Voor haar waarschijnlijk de mooiste periode van haar
leventje. Voor zo’n sukkels is Het dierenthuisje in het leven geroepen;
dit is onze roeping.
Ze kwam een week later toe dan Donald die na zijn vrije zwerversbestaan
ook hulp kwam zoeken. Zijn verhaal is ook erg frapant, net als dat van
Daisy. We hoopten dan ook dat ze als “Donald en Daisy” nog lang samen
mochten genieten. Donald had gelukkig wat meer reserve en hij vertoeft
nog steeds bij ons. Zijn verhaal kan je lezen onder rubriek “inwoners”.