Fiona kwam in 2001 bij ons
wonen. Zij was afkomstig van Spanje waar ze gebruikt werd voor de jacht
en achtergelaten werd nadat ze in een klem sukkelde.
Door een Belgische vrouw die woonachtig is in Spanje werd zij gevonden
en verzorgd. De dierenarts die haar poot amputeerde vertelde dat zij al
enkele maanden op de dool was gezien het beendermerg al uit de wonde
liep. Het was eigenlijk een mirakel dat zij nog leefde. Ondanks de goede
zorgen kon Fiona daar niet blijven vanwege de roedel honden die de dame
erop na hield. Tijdens haar recuperatie werd de sukkel tot tweemaal
toe ernstig verwond door de andere honden. Zij kon zich immers niet
verdedigen door de kraag die ze om had na haar operatie.
De vrouw besloot met pijn in het hart een goede thuis voor haar te
zoeken en zo kwam Fiona in België terecht via de organisatie Greyhounds
in nood. Omdat zij echter geen windhond was, wilde niemand haar
adopteren. Zo is ze bij ons terecht gekomen.
Omdat ze als jachthond had gefungeerd, was het in het begin niet evident
om met de poezen samen te leven. Ze zou hen verscheurd hebben, maar na
twee weken consequente heropvoeding kon Fiona zonder problemen tussen de
poezen, konijnen en kippen lopen.
Haar leeftijd werd toen geschat op ca 6 jaar, wat betekent dat zij rond
1995 zou geboren zijn. Ze was in ieder geval nog gezond en fit genoeg om
mooie wandelingen te maken.
In januari 2008 werden plots heel wat kleine tumoortjes vast gesteld aan
de melkklieren. Daarom besloten we Fiona te laten opereren om –
hopelijk – erger te voorkomen. Bij de operatie bleek echter dat op de
mild een gezwel zat van ca 1cm doorsnede. Daarom werd alvast de mild
weggenomen en werd met de rest gewacht teneinde de operatie niet te
zwaar te maken. De mild ging ter controle naar het labo en daar bleek na
grondige onderzoeken dat het ging om een zeer agressieve kanker die de
mild volledig had aangetast maar zonder twijfel ook al verder was
uitgezaaid.
Verdere operaties waren uitgesloten. Het enige wat we konden doen was
duimen dat het ergste verwijderd was. De tijd moest het uitwijzen. Na
een tijdje moesten we haar echter cortisone gaan geven zodat ze verder
nog wat kon genieten.
Op vrijdag 18 april ging Fiona echter snel achteruit, ondanks de hoge
dosis cortisone die ze nu al kreeg. Uiteindelijk hebben we op 21/04/2008
de knoop moeten doorhakken. We wilden niet het risico lopen dat ze zou
stikken want haar ademhaling werd zodanig zwaar dat die mogelijkheid
bestond. De laatste dagen dreven we haar dosis medicatie nog wat op om
haar toch nog dat goede gevoel even te kunnen geven. Net voor de
dierenarts arriveerde heeft ze zelfs nog gespeeld met haar favoriete
pieppopje. We wilden haar gelukkig houden tot op het laatste en daar
zijn we gelukkig ook in geslaagd. Voor ons is het zeer hard om op die
manier afscheid te nemen maar aan de andere kant geeft het toch ook wel
een zeker gevoel van tevredenheid dat we haar een enorme lijdensweg
hebben kunnen besparen.