28/05/2015:
Sinds de komst van Lowie hebben we met hem menig watertje doorzwommen; eerst was er de zware verkoudheid die hij met succes teboven kwam. Enkele dagen na het beëindigen van de medicatie kreeg Lowieke griep. Toch ook dat leek hij dankzij medische hulp redelijk goed door te spartelen maar daarna volgde iets veel ergers.
Het lieve kind begon erg zwaar te ademen. Er werd gedacht aan een longontsteking waarvoor we opnieuw medicatie moesten inzetten. De situatie verergerde en al vlug bleek dat het een viral aandoening was op de longen die we met weinig middelen konden te lijf gaan behalve dan met het opkrikken van zijn eigen weerstand.
Hoezeer we ook voor en met hem gevochten hebben, zagen we Lowieke stelselmatig achteruit gaan. Vandaag was een catastrofale dag. Na het afscheid van Picasso begon Lowie steeds meer ademnood te krijgen. De laatste truckendoos werd open getrokken in de hoop dat we nog iets konden redden maar helaas! Omstreeks 18 uur konden we niet anders dan de dierenarts ter hulp roepen om dit sukkeltje te verlossen. De laatste kreetjes van dit jonge leventje gingen door merg en been. Voor hem een verlossing toen de dierenarts hem liet rusten; voor ons een zwaar emotioneel moment. Het verlies van zo’n jong leven is steeds erg zwaar om dragen.
Gisteren werd weer een zwaar onderkomen kitten van amper vier weken binnen gebracht dat gevonden werd op het jaagpad… de dierenarts vecht mee voor zijn leventje. Hopelijk heeft hij meer geluk als Lowieke en kunnen we voor hem meer betekenen.
Het doet ons nog maar eens huiveren van mensen die zulke sukkels zomaar op straat aan hun lot kunnen overlaten.
Vroeg, véél te vroeg… een eerste kitten. Laat het me anders formulieren om niet de gedachte te creëren dat we nu het eerste kitten in 2015 zien toekomen. Was dat maar waar; onlangs kregen we nog twee poesjes van amper 4 maanden toe maar die waren dus wel net wel of niet in 2014 geboren. Dat waren Bassie en Adrie die gevonden werden op een stokje braakliggend terrein.
Waarom zeg ik dan nu “eerste kitten”?… Dit is het eerste dat we in 2015 toekrijgen op leeftijd van amper zeven weken met de oogjes dicht door de etter, een neusje vol verharde dikke snottebellen en met een enerverend zware ademhaling. Een zevental dagen geleden werd het diertje op het einde van onze straat gevonden en door toevallige voorbijgangers opgepakt en hierheen gebracht.
Hij was er echter zodanig erg aan toe dat we onze dierenarts verzochten om het daar alvast de nodige zorgen te verstrekken waarmee ze instemde. Dat leek ook volgens haar de beste tijdelijke oplossing tot het poesje het ergste doorgeraakt was.
Vandaag, donderdag 14 mei, kwam Lowieke zijn intrek nemen bij Het dierenthuisje en natuurlijk heeft het ieders harten weer dadelijk op hol doen slaan. Het dappere katertje is nog niet helemaal genezen weliswaar maar dat verhindert hem niet om vrolijk en zonder enige scrupules op onderzoek te trekken. Een echt pienter poesje!
Geen nood om nu al voor adoptie contact op te nemen want dit katertje is nog lang niet toe aan de grote stap naar zijn blijvende thuis. Eerst moet hij helemaal aansterken, dan volgen nog wat medische onderzoekjes en prikjes en vervolgens castratie waar we nu nog niet eens over durven en willen spreken.
Wat ons wel zorgen baart, is het feit dat dit poesje daar helemaal alleen zat tussen de weiden zonder één huis in de omgeving en dan in zo’n toestand. Het is onmogelijk dat dit beestje honderden meters heeft gelopen. Helaas is er maar één optie en dat is dat Lowieke op die plek of alleszins in de directe omgeving gedumpt is.
Natuurlijk vermoeden we dat de dumper dit gedaan heeft met voorbedachte rade. Iemand zou het wel vinden en binnen brengen bij Het dierenthuisje? Die persoon is er natuurlijk niet van op de hoogte dat we naast hele lieve buren ook een kattenhatende buurhond hebben? Op zich een lief beestje maar dodelijk voor spinners. Zeker een kitten heeft geen schijn van kans om het er levend vanaf te brengen.
Wat dus met eventuele broertjes en zusjes? of mogen we hopen dat hij de enige was die dit noodlot moest ondergaan?
We kunnen en willen uiteraard de buurhond niet van zijn vrijheid beroven om over zijn terrein te lopen. Het grootste probleem is dat die tuin vol grote bomen staat waar een poes al gauw haar toevlucht zal zoeken als ze in een vreemde omgeving plots aan haar lot wordt overgelaten. Een volwassen poes zal dan al snel verjaagd worden en verder weg lopen. Geen of zeer weinig kans dat ze hier de oprit zal opwandelen en vrijwillig haar intrede zal doen.
Weer een zorg die ons op de schouders wordt geworpen dankzij de “ongelooflijke plichtsbewustheid en eerlijkheid” van sommige mensen. Zou er hoop zijn dat zulke lui verstand krijgen van empathie of simpelweg van verstand? Hoever kan optimisme reiken?
Bekijk de foto van Lowieke die zich nestelt bij Tiboo als een grote… Kijk, daarvoor doen we het!