Rakiti

Update 01/07/2014:

Helaas hebben we Rakiti vanavond moeten afgeven. Op de korte tijd dat de gedumpte lieverd bij ons was, hebben we heel wat watertjes met haar doorzwommen. Enkele hersenbloedingetjes waarvan één met tijdelijke verlamming tot gevolg… ze heeft het allemaal goed doorstaan en telkens zat ze een dag later terug op haar vaste stek. Het liefst zat ze op het pad naast de loods zodat iedereen haar passeerde en zich bukte om haar te strelen. Daar genoot ze enorm van! Ook deed ze dagelijks verschillende wandelingetjes naar de vijver waar ze heel graag van het watervalletje dronk. Rikita heeft hier genoten nadat ze door haar baas aan de deur was gezet en ze niet meer welkom was omdat ze blind geworden was; zij het dan veel te kort.

Vandaag keerde het tij. Sinds zondag was er opnieuw een terugval maar dit keer leken het eerst andere symptomen. Haar eetlust verdween en ze dronk te weinig. We hebben tot vanavond nog alles op alles gezet om haar erdoor te krijgen maar toen ze telkens na enkele hapjes te eten ook nog epilepsie aanvallen kreeg, hebben we  besloten om haar die lijdensweg te besparen.

Rakiti is in alle rust in haar zetel ingeslapen. We hoopten dat ze nog wat langer mocht genieten maar helaas. Haar verhaal zal ons bijblijven en ook haar persoontje… de hemel heeft er een schitterend sterretje bij.

=======================================

Update 11/06/2014:

Nu Rakiti inmiddels bijna veertien dagen bij Het dierenthuisje verblijft, kunnen we opgelucht vast stellen dat ze grote vorderingen heeft gemaakt. Haar aanpassingsvermogen is verbazingwekkend: ze heeft gans het terrein verkent en in haar geheugen opgeslagen. De eerste dagen ging ze tot achteraan de tuin, maar nu pendelt ze tussen de vijver, loods en het huis. Ze heeft haar omgeving dus wat verkleind om het zichzelf makkelijker te maken; als mens beredeneerd want mogelijk heeft zij een andere motivatie?

Zodra het zonnetje schijnt, verschijnt ze in de tuin. Ze heeft zo haar geliefkoosde plaatsjes zoals het betonnetje net achter de loods waar ze uit de zon kan genieten van de rust. Krijgt ze dorst dan wandelt ze naar de vijver waar ze liefst van het stromend water drinkt. Zodra ze één druppel regen voelt, verhuist ze naar de loods of het huis, afhankelijk van waar ze dichtstbij zit om dat ogenblik. Ze kruipt graag in kleine mandjes zoals het “aquarium” dat Shujaa met Kerst als geschenk kreeg van een gulle schenker.  Op het eerste zicht iets mafs maar blijkbaar enorm plezant bevonden door poezen! De visjes gemaakt uit feuter die erin horen te liggen op de blinkende bodem zijn al lang ergens op het droge in de tuin beland en nu is het erg begeerd als mandje.

Noch de andere soortgenoten, noch de hondjes kunnen haar nog deren. Ze blijft weliswaar voorzichtig maar nu het geen doolhof meer is voor de blinde dame is ze veel zelfzekerder. Zodra ze een stem hoort, reageert ze door haar hoofdje richting geluid te draaien; genoeg om haar toe te spreken en aan te halen. Ook dat heeft ze begrepen want van al die aandacht kan ze enorm genieten.

In tussentijd is één oogje nog eens helemaal doorbloed geweest wat dan een dag later weer verdwenen was. Verder is er niets gewijzigd aan haar medische toestand en we hopen dat we dat zo kunnen houden.  We kregen één reactie van dierenvrienden die Rakiti eventueel wilden adopteren, maar aangezien zij rond deze tijd op reis vertrekken, zou de verhuis pas mogelijk zijn tegen eind juni. Gezien het dappere kattinnetje zich hier nu al zo goed heeft aangepast en haar weg heeft gevonden, vrezen we dat het tegen die tijd niet meer verstandig zal zijn om haar nog eens te verhuizen. Ze heeft zich dan helemaal aangepast aan deze omgeving en zou dan nog eens terug elders moeten starten.

We kijken nog even verder aan welke vorderingen ze verder zal maken en laten alle denkpistes nog open in het voordeel van dit sukkeltje. We hopen in ieder geval dat ze nog wat tegoed mag hebben zodat ze kan genieten van de warmte waarmee ze nu omringd wordt want dat heeft ze zo te zien lang moeten missen… als ze het al ooit gekend heeft?!

================================ 

Rakiti werd gevonden te Rijkevorsel en was helemaal in de war. Erg onzeker volgde ze de zijgevel van  het huis van de vinder.  Toen bleek dat het poesje blind was wat mogelijk heel recent was zodat ze haar weg verloor. Ze was tevens mager en leek alleszins niet meer van de jongste aan de tandjes tezien die er niet meer waren. Samen met de vinder hoopten we dat de eigenaar gevonden zou worden want een blinde seniorpoes uit haar vertrouwde omgeving weghalen is niet evident.

Enkele dagen na haar aankomst verwittigde de vinder ons ervan dat we niet meer moesten hopen dat het lieve kattinnetje nog huiswaarts kon gaan want ze hadden de eigenaar gevonden en die wilde haar niet meer terug. Ze was naar eigen zeggen de laatste tijd al erg verouderd en begon raar te doen…

Goed dat we nog eens even met de neus op de feiten worden gedrukt… dankzij zulke mensen zullen wij dus nooit ons werk voor de dieren kunnen beëindigen en hebben we nood aan mensen met empathie. Een zoveelste ijskoude douche passeert de revue.

Als we dan merken dat de sukkel achteruit gaat, worden we er niet bepaald gelukkiger van. Vanmorgen lag Rakiti met verlamde voorpootjes languit… Zou ze dan toch een lichte aanrijding hebben gehad waardoor inwendige bloedingen ontstaan zijn die stilaan verder in de hersenen dringen of krijgt ze hersenbloedingetjes/infarctjes ten gevolge van haar respectabele leeftijd? Het is een pure gok. Wel was zeker dat we de dierenarts zo snel mogelijk hier moesten krijgen.

Eén en ander werd afgewogen. Het is niet makkelijk om de juiste beslissing te nemen over een dier dat je amper kent. Wat wil ze zelf…?? Anderzijds konden we toch maar proberen met een spuit cortisone? Na vier uur zouden we weten of ze nog gered kon worden. Vocht moest ze alleszins ook onderhuids toegediend krijgen want ze was aan het uitdrogen. We besloten haar nog een kans te geven… we wilden haar niet zomaar opgeven zoals haar baasje deed en hielden de wacht bij de zetel waar we haar in een zachte plaid hadden gelegd.

Een drietal uur later zagen we verandering. Haar uitgestrekte voorpootjes begonnen te bewegen en als we haar toespraken of aaiden begon ze lichtjes te trappelen. Nog een half uur later zat ze op haar vier pootjes. We konden het niet laten om haar even recht te zetten in de hoop dat ze zou kunnen blijven staan en … yes!!!! ze steunde op haar pootjes! Nu was de opdracht: haar aan het eten krijgen. En ook die missie slaagde gedeeltelijk: ze nam enkele hapjes van een geplet Shebatje.

De euforie sloeg helemaal door toen we haar richting keuken zagen lopen en ze zo stelselmatig alle vertrekken voorzichtig doorzocht. Haar blindheid maakt het haar nu uiteraard extra moeilijk. Niet alleen moet ze een nieuwe omgeving in zich opnemen; ze hoort en ruikt ook heel wat soortgenoten rondom haar. Gelukkig ontzien zij haar want ook nu weer lijken ze maar al te goed te begrijpen dat Rakiti het moeilijk heeft en dat ze haar gerust moeten laten. Zij hebben ontzag voor de zwakkeren… daar kunnen vele mensen nog wat van leren.

De volgende dagen worden nog erg spannend; het is nu van erg groot belang dat haar toestand positief blijft evolueren. We volgen haar goed op zodat we kunnen ingrijpen mocht het nodig zijn.  Niettegenstaande haar hoge leeftijd en haar handicap hopen we toch uit de grond van ons hart dat deze schat nog een rustige Thuis mag krijgen waar ze omringd wordt met veel liefde. Al is het misschien van korte duur… deze “afdanker” verdient het om eindelijk een goed baasje te krijgen!

Tip: Bespaar jezelf negatieve energie en negeer de eigenaar. Hij is geen woord waardig. Gelukkig zijn er mensen die niet zo egoïstisch zijn en het geluk hebben om wel de waarde te kennen van dierenliefde. Arm zijn zij die dit niet kennen…  Wat vandaag ook allemaal weer gebeurd is, alles vervaagt bij het geluk dat we ervaren nu we Rakiti op verkenning zien gaan. Zij heeft aandacht en verzorging nodig dus naar haar moet die energie gaan! Alleen dan kan je helpen.

Gebruik je energie positief en help Rakiti zoeken naar haar eigen knusse thuis…