Vandaag (woensdag 30 maart)
namen we met een snijdende pijn in het hart afscheid van ons “Toutie”.
Zij was een kranige dame van 14 jaar toen ze bij ons binnenkwam
tengevolge van een plotse val van haar bejaarde baasje. Samen met haar
even oude zus Pluche en haar gezinsgenoot Billy van 8 jaar namen ze zo’n
twee jaar geleden hier hun intrek. Na ongeveer vier weken merkten we
dat Toutie een probleem had met haar gezondheid. Een grondig
bloedonderzoek leidde tot de vaststelling dat ze diabetespatiënte was.
Waarschijnlijk liep ze hier al veel te lang mee rond zonder medische
hulp.
Er volgde zowel voor haar als voor ons een moeilijk periode van testen
en uitzoeken hoe we haar best konden helpen om die suikerspiegel wat in
evenwicht te houden. Van toen af heeft zij twee maal daags insuline
ingespoten gekregen.
Toutie was zo lief en toegewijd dat ze alles gewillig onderging.
Regelmatige bezoeken aan de dierenarts brachten haar innerlijk in stress
maar uitwendig was Toutie de kalmte zelf. Het beeld van een kaarsrechte
geduldige poes op de stoel naast me in de wachtzaal zal me altijd
bijblijven. Soms vraag ik me af of ze zich sterk wilde houden om mij
gerust te stellen.
Toen de vzw van start ging kozen we prompt voor Toutie als logo. Voor
haar hebben we immers heel ons leven op zijn kop gezet. Alle dagen,
feest- en zondagen inclusief stond de wekker op 6 uur want Toutie moest
haar insulinespuitje krijgen tussen 6 en 7 uur. En ’s avonds gingen we
nooit de deur uit voor 6u30 want dan kreeg ze haar tweede spuitje van de
dag. Het risico op een flauwte werd zoveel mogelijk vermeden door
regelmatige bloedtestjes maar was spijtig genoeg soms niet te vermijden.
Ze was echter zo slim dat ze luid mauwend kwam verwittigen als haar
suikerspiegel te laag kwam zodat we nog op tijd druivensuiker konden
toedienen.
Echter een tweetal maanden terug werd ze geveld door een virus die haar
serieus parten heeft gespeeld. Het verzwakte haar erg. Toch kwam ze er
zichtbaar bovenop. Zo’n drie dagen geleden kreeg ze moeilijkheden met
eten. Over heel de lijn was ze erg verzwakt. Het was duidelijk dat ze
stilaan uitgeblust was. De blik in haar vermoeide ogen deden ons de
zware beslissing aanvaarden.
Toutieke is deze middag vredig en in alle rust ingeslapen in haar Thuis.
Zij verdient de mooiste hemel! We missen haar enorm en zullen haar
nooit vergeten. Haar karaktervolle blik is vereeuwigd in het logo van
onze vereniging en de herinneringen aan haar zijn gegrift in ons hart.
“Lieve Toutie, dankzij jou leerden wij moeiteloos heel ons dagelijkse
doen aan te passen in functie van een afhankelijk dier. Je verlegde onze
grenzen zonder dat we het eigenlijk echt beseften. Daarvoor willen we
je danken lieve “Tout” want je bracht ons iets bij wat vele mensen in
onze egoïstische maatschappij vandaag de dag beweren niet te kunnen!”