Helaas hebben we triest nieuws te brengen over Vlekje. Ze is erg plots overleden. Sinds twee dagen was ze rustiger maar ze kwam nog steeds eten en ook voor haar koekjes en melk was ze steeds van de partij op haar vaste plekje onder de pergola.
Dit keer was ze bij het voederen niet te zien en een half uurtje later vonden we haar in coma op diezelfde plek. Ze had bij aankomst littekenweefsel in de longen wat vermoedelijk te wijten was aan haar trieste verleden en dat zal haar vermoedelijk nu fataal geworden zijn.
De persoon die ervoor zorgde dat ze hier terecht kwam en zo toch nog bijna een jaar hier heeft mogen genieten, reageerde met deze woorden:
wat jammer, maar ik weet nog goed toen ik haar van thuis gevangen had onder de zetel uit en naar jullie dierenarts reed dat ze toen al dachten dat ze niet meer lang zou leven omdat ze blauw zag door zuurstofgebrek. En als ik me inbeeld dat zij altijd in angst onder die éénzit op de zolder geleefd heeft dan ben ik blij dat ze haar laatste jaar de hemel op aarde had. Heerlijk kunnen genieten van de buitenlucht en het zonnetje. Ik ben jullie eeuwig dankbaar hiervoor want dankzij jullie is dit mogelijk geweest. Dikke troostknuffel aan iedereen daar die haar nu hard gaat missen ![😘]()
Groetjes
=================================================
Vlekje maakte deel uit van een grote groep poezen die toekwam nadat hun verzorgster in het ziekenhuis belandde. Toen bleek dat de dame er teveel dieren op na hield om nog goed te kunnen verzorgen. Ondanks dat ze de beste bedoelingen had, kon ze de dieren niet meer de nodige zorgen geven. Heel wat van deze poezen kregen een liefdevolle thuis bij adoptanten maar enkele waren te angstig. Die lieten we hier bekomen in alle vrijheid binnen het terrein.
Vlekje was daar één van. Zij was zonder twijfel de “moeilijkste”. Ze krapte en beet als je haar benaderde dus letterlijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Toen we haar de vrijheid gunden, hield ze zich dagen verscholen. Uiteindelijk bloeide ze open en ondertussen (dik 3 maanden later) begint ze toenadering te zoeken. Of we haar ooit zullen kunnen aanhalen, is maar de vraag. Wel is zeker dat ze geniet! Na twaalf jaar boven op zolder gewoond te hebben bij de dame geniet ze nu met volle teugen van het gras, de bomen, het water,…
Het is een zaligheid om haar te zien genieten!
