Kira was slechts van 12 augustus 2020 bij ons maar toch was ze enorm geliefd en gekend door zowat alle vrijwilligers en bezoekers. Helaas is ze niet meer onder ons sinds zondag 3 januari.
Tot ’s ochtends 7u ging alles goed. Kira liet haar gekende wake-up blaf horen wat betekende dat ze buiten moest voor haar plasje. Ze kwam gewoon terug binnen zoals anders maar een uurtje later wankelde ze alsof ze duizelig was.
We hielpen haar in haar mand om het haar comfortabel te maken en toen zagen we hoe zwaar ze ademde. Even hielden we haar nauwgezet in het oog en zagen dat ze met momenten rustig ademde en dan weer plots heftiger.
We konden gelukkig iets later bij de dierenarts van wacht terecht en hebben haar met mand en al in de auto vervoerd. Ze was niet meer in staat om rechtop te geraken en we wilden het haar zo aangenaam mogelijk maken.
Helaas wisten we al wel ondertussen dat het er echt niet goed uitzag. We zagen haar op korte tijd erg achteruit gaan en toen we haar in de auto tilden was haar tong blauw geworden.
Eens bij de dierenarts bleek bij het nemen van een echo dat haar mild gescheurd was. De oorzaak zijn we niet te weten gekomen en het heeft ook geen zin om daar nog achter te zoeken. Opereren was absoluut geen optie meer gezien de ernst van de toestand. Het enige wat de dierenarts kon voorstellen was trachten haar stabiel te houden maar ze maakte ons duidelijk dat de schade die ondertussen berokkend was, mogelijk heel ernstig was en dat de kans dat ze hier goed uit zou komen, zeer klein tot onbestaande was. Ondertussen zagen we hoe Kira met momenten al buiten bewustzijn was en besloten om haar in alle rust te laten gaan zodat ze niet zou moeten afzien. Amper enkele seconden nadat de dierenarts haar in slaap hielp, liet ze los.
Als ik dit neerschrijf zijn we twee dagen verder. Het gemis is groot zowel bij ons, haar verzorgers als bij Missy, die samen met haar in augustus verhuisde vanuit Het Blauwe Kruis. Het ging allemaal zo snel zonder enige voorbode. De dagen ervoor was ze nog even dartel als we de leibanden namen om te gaan wandelen. En wat ging dat goed ondertussen! Net de avond ervoor hadden we bij Zooplus voor haar een groter kussen gekocht om in de slaapkamer te leggen want daar had ze een mand die maar net paste… al sinds de tweede week dat ze bij ons woonde, ging ze ’s avonds haar mand opzoeken in de slaapkamer om toch altijd maar zo dicht mogelijk bij ons te zijn.
We moeten ons overeind houden voor de anderen én troost vinde in het feit dat ze toch nog enkele maanden enorm genoten heeft.
===========================================================
Het is allemaal zo snel gegaan wat het afscheid extra zwaar maakt. Gisteren liep ze nog vrolijk door de tuin, at ze haar koekjes heel gretig zoals anders. Zelfs vanmorgen riep ze ons nog uit bed zoals we dat van haar gewend waren.
Zo abrupt… het doet pijn. We moeten ons overeind houden voor de anderen en denken dan maar aan de mooie maanden die ze bij ons beleefd heeft. Hoe ze genoten heeft van haar wandelingen. Het grote ronde, zachte kussen waar ze zo graag op lag. Nog pas gisterenavond bestelde ik online een groter kussen voor haar om in de slaapkamer te leggen omdat het andere zomaar passe maatje was. Helaas zal het voorlopig niet dienen…
Wat was ze toch een schat van een loebas!
Kira kwam bij ons inwonen op 12/08/2020 als elfjarige Golden Retriever. Zij was bij de collega’s van Het Blauwe Kruis toegekomen nadat ze in beslag was genomen met heel wat andere soortgenoten.
Ze kon amper overeind komen en liep erg kreupel door enerzijds overgewicht en anderzijds artrose. Te weinig of zelfs geen beweging had haar toestand ernstig benadeeld. Ze had weinig of geen kans op adoptie en daarom werd ons gevraagd of we haar bij Het dierenthuisje nog een liefdevolle, oude dag wilden gunnen. Dat is maar een woord! Dit is nu eenmaal waar we ooit voor begonnen zijn, hé!
Samen met Missy, een uiterst angstige Chihuahua verhuisde ze naar Geel. Kira voelde zich direct thuis terwijl de kleine Missy dicht tegen haar aankroop alsof het haar grote zus was.
We gaven haar zowat direct een supplement voor haar botten en een pijnstiller zodat ze kon bewegen. Op die manier verlegden we alle dagen grenzen. Ze was vanaf dag 1 dol op wandelen maar helaas kon de sukkel niet vooruit komen. In het begin stapten we amper 20 meter en moesten we terug naar huis keren. Alle dagen gingen we iets verder en dankzij haar enthousiasme om met de andere hondjes te gaan wandelen, zagen we haar steeds meer moeite doen om verder te geraken. ze was enorm gemotiveerd.
Na een viertal weken wandelde ze gans het blokje dat we dagelijks met de andere hondjes lopen, mee rond. In het begin was het laatste stukje zwaar en moest ze af en toe even gaan zitten maar nu we twee maanden verder zijn, heeft ze er helemaal geen moeite meer mee. En natuurlijk komt dat ook ten goede van haar gewicht want zonder dieet is ze al heel wat kilo’s kwijt. Ze staat te trappelen om te gaan wandelen en gaat ook steeds als eerste de deur uit terwijl dat vroeger Chloë was. op dat vlak is ze een bulldozer! Ze wringt zich ervoor en al piepend van enthousiasme wringt ze zich door de poort zodra deze geopend wordt.
Verder is haar gezondheid redelijk goed gezien haar respectabele leeftijd. Haar tandjes moeten een opfrisbeurt krijgen wat binnenkort gepland staat. Verder heeft ze een vetbol op haar flank maar dat is bijkomstig.
Hopelijk mag ze nog lang genieten van dit luxeleventje dat ze voordien nooit gekend heeft. En wie weet mag ze ook nog het geluk hebben om een meter/peter aan haar zijde te krijgen? Ze zal je graag belonen met een wandeling!
