Ariel is bij ons toegekomen op 14 november 2020 nadat ze werd aangeboden door haar vrouwtje bij haar dierenarts om te euthanaseren. reden: ze verloor teveel haar. De dierenarts wilde haar om die reden niet euthanaseren en zocht naar een oplossing. Zo kwam Ariel bij ons terecht. Al gauw bleek dat er veel meer aan de hand was dan wat haarverlies. De sukkel had een ernstig mondprobleem en dat kwam vermoedelijk van nierproblemen. Er werd dus bloed genomen om zeker te zijn en ja hoor, de nierwaarden lagen erg hoog. Bovendien bleek ze niet voldoende rode bloedcellen aan te maken. Ariel kreeg hiervoor medicatie en knapte op, althans gedurende enkele maanden.
Sinds een drietal dagen zagen we dat we haar steeds minder comfortabel konden krijgen. We besloten toen dan ook om de palliatieve zorgen in te zetten. Vandaag bleek echter dat we haar niet meer pijnvrij konden laten genieten en besloten we om de dierenarts te laten komen. Het was inderdaad tijd. Ze viel gewillig op haar favoriete plekje in een diepe slaap; Ariel had haar rust verdiend.
Spijtig dat we haar niet langer konden laten genieten maar dit nemen ze haar alvast niet meer af! Hoewel ze nog geen twee maanden bij ons is geweest, wordt ze gemist want ze was echt wel heel aanwezig. Haar vaste en geliefkoosde stek was immers op de hoek van de keukenkast zodat ze zich verzekerde van veel aandacht telkens we er passeerden.