03/07/2024: Bambam was de laatste maanden erg verouderd. We lieten bloed trekken en tandjes verzorgen wat hem wel even ondersteuning gaf maar helaas was die opflakkering van korte duur. Het bloed gaf verhoogde nierwaarden aan waarvoor hij medicatie kreeg. Enkele rotte tandresten werden verwijderd. Even zagen we hem terug genieten. Bambam was al 13 jaar bij ons dus we kenden hem door en door. Hij was erg close met soortgenoten die hem als buddy zagen maar mensen ging hij, zelfs na al die jaren, nog steeds uit de weg. Enkel als het koekjestijd was dan konden we hem soms voorzichtig over de rug aaien. De laatste maand verhuisde Bambam van de Snoezel waar hij steeds tegen anderen aan sliep naar de woonkamer waar hij zich opvallend distantieerde. Dat was geen goed voorteken. Toch bleef hij goed eten en drinken maar de dagen waarop hij het moeilijker had, werden frequenter. Ondertussen had hij een drietal keer een flauwte gehad die leken op een lichte epilepsie aanval. Het was duidelijk dat Bambams’ lichaampje het opgaf.
Op woensdag 3 juli voelden we aan dat Bambam niet lang meer bij ons zou zijn. Die ochtend genoot hij met volle teugen van aaitjes. Languit genoot hij van buikje strelen en het voelde alsof hij op die manier afscheid nam. We namen het zware besluit om de dierenarts te vragen om die avond langs te komen om hem in alle rust te laten gaan. Echter rond 12u kreeg Bambam terug een flauwte waaruit hij niet meer ontwaakte. Zijn hartje doofde uit. Hij had de beslissing voor ons genomen.
Het was een erg pijnlijk moment. Een moment waarop we aanvoelden hoe goed wij hem én hij ons kenden. Hoe we mekaar aanvoelden want beiden wisten we dat het tijd was. Wilde Bambam ons ontlasten van de zware beslissing? Wilde hij in alle rust gaan zonder de hulp van de dierenarts? We hebben samen heel wat watertjes doorzwommen. Als super angstig, aangereden zwervertje waarbij de breuken al vergroeid waren, haalden we hem van straat in april 2011. Buiten zijn kreupele loop heeft Bambam zelden iets gemankeerd. Hij maar ook wij hebben enorm genoten van zijn aantrekkingskracht op soortgenootjes. Zijn luide gespin die hem zo eigen was, missen we enorm.
Sinds het overlijden van Triton, één van zijn dikke vriendjes, is Bambam stilaan achteruit gegaan. Wij missen hem enorm maar we troosten ons met de gedachte dat hij nu terug samen geniet met zijn vele vriendjes die hem voorgingen.
Het is weer een afgesloten hoofdstuk dat startte in de tijd dat we nog kleinschaliger werkten te Brecht.
Lieve Bambam, we mochten jou gedurende 13 jaar verzorgen en zo een zorgeloos leventje schenken. Je charmeerde ons met jouw warme gespin en guitige uitstraling. Voor jouw medebewonertjes was je een echte vriend. Nooit eerder toonde je ons jouw liefde zoals je dit de laatste dagen van je leventje deed. Je nam voor ons de beslissing om afscheid te nemen en bespaarde ons daarbij veel leed. Het verdriet blijft intens maar we weten nu wel zeker dat we mekaar héél graag gezien hebben. We zullen je waardig groeten als je bij heldere hemel naar ons knipoogt. Vergeten zullen wij jou nooit.❤
======================================================================================================
22/04/2022: Weer een jaartje erbij! Elf jaar reeds is Bambam een vaste waarde bij Het dierenthuisje. Wat vliegt de tijd! Dat betekent ook dat hij in het najaar twaalf wordt en toch lijkt hij nog die jonge vlegel van toen. Nog steeds is hij zijn gekke zelf én vooral blijft hij een aantrekkingskracht hebben om veel van zijn soortgenoten. Zelden zie je hem alleen en zeker als hij ergens ligt te slapen dan plakt er wel een andere poes tegen hem aan. Soms liggen ze met z’n vieren rondom Bambam. Hij is dus blijkbaar niet alleen voor ons een aandoenlijk ventje.
============================================================================
Bij ons sinds 22/04/2011. We werden opgebeld door mensen die sinds enkele weken een ros poesje in hun tuin hadden gezien dat erg mankte. Volgens de melder zelfs zodanig erg dat hij nog amper kon lopen. Hij werd met behulp van een vangbak daar weggehaald en naar de dierenarts gebracht, die het katertje castreerde. In de bench was toen niet veel merkbaar van breuken of dergelijke. Spijtig genoeg werden toen geen röntgenfoto’s genomen want dan hadden we direct meer geweten.
Zo kwam Bambam dan toe op 22 april ’11. Om het bange poesje wat in het oog te kunnen houden zetten we hem apart en al gauw bleek dat hij inderdaad kreupel liep; en nog wel op voor- en achterhand. Gezien de grote stress die hij doormaakte besloten we hem enkele dagen respijt te geven alvorens we hem aan verdere onderzoeken zouden onderwerpen. Stilaan kregen we wat kans tot toenadering maar toch bleef hij angstig. Zijn lichamelijke toestand ging er echter wel goed op vooruit.
Na enkele dagen bleek hij ergens op te kunnen springen wat betekende dat zijn achterhand stilaan vanzelf terug in orde leek te komen. Mogelijk is het een bekkenbreuk geweest die zichzelf gezet heeft en terug ineen groeit. Op zijn rechter voorpootje echter bleef hij manken. We informeerden bij de dierenarts wat we best zouden doen en besloten om rustig af te wachten. Röntgenopnamen veroorzaken steeds veel stress en in Bambams’ geval zou hij zeker onder narcose moeten wat allemaal niet zo best is.
En gelukkig hebben we gewacht! Stelselmatig is hij immers dat pootje meer gaan gebruiken. Als hij speelt of ergens op springt dan steunt hij erop. Enkel als hij loopt trekt hij het steeds op, maar dat is simpelweg omdat zijn ene poot korter is door het ineengroeien.
Iets later is echter een nieuw probleem gerezen. Plots hoorden we hem een piepende geluid maken bij elke ademhaling. Eerst probeerden we met antibiotica te weten te komen of het om een luchtwegaandoening ging maar helaas had dat geen enkel resultaat. Vanaf dat ogenblik waren we ervan overtuigd dat het om een allergie ging wat op zich veel erger is. Toen hebben we eerst getest met een dagelijks pilletje cortisone wat wel degelijk hielp. Na enkele dagen was het piepen zo goed als weg. Nu waren we wel zeker dat het om een astmatische aandoening ging.
Uiteraard gaan we zo’n jong dier geen cortisone blijven geven en zijn we toen overgeschakeld op de fameuze immuniteitsversterker die we wel meer inzetten voor onze “probleemgevalletjes”. En met succes! Het schattige rosse katertje ontpopte tot een dikke vriend van zowat gans de bende. Hij had het vanaf dat ogenblik erg naar zijn zin ondanks zijn lichamelijke ongemakjes.
Hij is ondertussen dik bevriend en stiekem verliefd -naar onze mening- op Loena…