Als er nu één statement is dan is het deze wel “geen enkele dag is hetzelfde bij Het dierenthuisje en je weet nooit wat de dag je zal brengen”. Wat een dagen!
Ik haalde eerder al even kort aan dat Dorus naar zijn eigenlijke thuis is terug gekeerd na 1,5 jaar. En ik beloofde meer uitleg… Welnu, ik neem gauw even de tijd om dit neer te tijpen tussen de drukte van de openthuisdagen door. Iedereen weet hoe Dorus is toegekomen: gevonden aan een glascontainer in Geel, volledig onderkomen en eigenlijk hing zijn leven aan een zijden draadje. We noemden hem dan ook Dorus naar de vroegere komiek die bekend was omwille van zijn onderkomen uiterlijk en mottenjas. Zijn velletje scheurde zowaar doordat het zo dun was geworden ten gevolge van diabetes. We hebben alles op alles gezet om deze kater er bovenop te krijgen én waarachtig, het lukte! De insuline sloeg aan en ondanks zijn té goede eetlust lukte het toch om zijn suikerspiegel ietwat op peil te houden.
Nog niet zo lang geleden hebben we zelfs overwogen om Dorus de kans te geven op een eigen thuis omdat hij volgens ons daar nog veel gelukkiger zou zijn. Uiteindelijk hebben we dat even moeten herzien omdat hij op dat ogenblik een complicatie kreeg in zijn mondje en we dit eerst onder controle wilden krijgen. En wat was dat een geluk!
WANT op maandag 19 juli worden we opgebeld door de eigenaar van Dorus! Dorus bleek Bink te zijn , elf jaar en toen aanhoorden we het ganse verhaal. Een vijftal maanden voordat wij Dorus toekregen was hij op zijn thuis verdwenen. Zijn mensen waren tijdelijk verhuisd naar een appartement in afwachting van het voltrekken van de werken aan hun nieuwe woonst. Gezien de grootvader drie huizen verderop woonde, dachten ze er goed aan te doen om Bink bij hem onder te brengen tot hij uiteindelijk zijn intrek zou kunnen nemen in het huis. Aangezien de erg beperkte ruimte in het appartement werden de kinderen ondergebracht bij een ander familielid. Bink pendelde tussen de twee huizen maar kwam wel telkens terug tot op zekere dag… Plots was er geen spoor meer van hem te vinden terwijl gans de buurt deze knapperd kende. De familie informeerde rond maar nergens een spoor van hem te vinden. Ze wisten immers dat zijn medische toestand achteruit ging maar gezien hun dierenarts hen verteld had dat hij de “wilde kattenziekte” had en dat hij nog maximaal 2 jaar zou leven, legden ze erbij neer, weliswaar met veel verdriet, dat hun lieverd gestorven was. De onkunde van deze dierenarts is uiteraard te absurd voor woorden. De conclusie is genomen aan de hand van wat bultjes die de poes had, volgende de dierenarts aldus door het vechten met wilde katten… Er was geen remedie: Bink had maximum nog twee jaar te gaan. Geen bloedname, niks! Ooit gehoord van “wilde kattenziekte”?? niet dus, erg professioneel nietwaar?
In ieder geval was de euforie enorm groot toen deze mensen hun poes plots terugvonden via een foto op de website. Onze euforie was meer ingetogen in het begin toen we hun enthousiaste telefoontje kregen. Uiteraard wilden we eerst nagaan of het verhaal klopte en één en ander overleggen. Laat het nu net zo druk zijn met de openthuisdagen bovenop het overvolle asiel, maar niettegenstaande ze stonden te springen om hun Bink te komen halen, toonden ze begrip en geduld wat we zeker wisten te appreciëren.
Op woensdag 21/07 verwelkomden we hen uiteindelijk en het weerzien was zeer emotioneel, voor deze mensen maar zeker ook voor ons, zijn verzorgers die hem uiteindelijk 1,5 jaar verzorgd hebben en erdoor hebben gesleurd. We stonden met zo’n achttal mensen te snotteren, weliswaar van geluk. Dat Dorus zijn mensen nog herkende was duidelijk: op zijn rug in de armen van de dochter geknuffeld worden; dat zijn privileges die hij ons nooit gegund heeft. Ook de verdere zorgen zoals zijn dagelijkse insulinespuitjes vormden totaal geen bezwaar. De mensen twijfelden ook geen moment om alle medische kosten die in dat 1,5 jaar gemaakt werden te vergoeden.
We waren overtuigd dat onze Dorus heel gelukkig zou zijn als hun Bink en dat werd nogmaals bevestigd door de voor-zich-sprekende foto’s die we vanaf diezelfde avond reeds mochten ontvangen.
Toen Dorus op die bewuste dag de deur werd uitgedragen, ging de telefoon… Toeval bestaat niet! Een ander miraculeus verhaal: we werden gevraagd om drie poezen op te vangen na overlijden van hun verzorgster. Twee ervan waren toegekomen maar eentje, Victoria, liet zich niet pakken. We leenden een vangbak uit en Victoria kwam tegen wil en dank enkele dagen later toe. We maakten de bedenking dat Victoria wel erg struis was voor een kattin maar de dochter was zeker dat ze het was. Nochtans hoorden we praten over nog andere zwarte katten die in de tuin kwamen en ja hoor, eens terug in het ouderlijke huis bleek Victoria daar alsnog te verblijven. Wie was deze, jawel, kater dan!? We hoopten een chip te vinden en de geruststellende piep van het toestel gaf het nummer weer. Uiteraard namen we direct contact met de eigenaar die geregistreerd stond en zo kwamen we uiteindelijk bij familie uit van de eigenlijke eigenares. Het was de poes van de dochter die een dik jaar geleden naar Zwitserland verhuisde. Ze had hem volledig in orde laten brengen om hem mee te nemen maar toen het moment van de verhuis aanbrak was “Julien” verdwenen. Wij vonden hem nu, dik een jaar later dus, terug aan de andere zijde van een erg drukke baan op zo’n vijf minuten rijden. Gelukkig was hij niet onderkomen. Het vermoeden is dat hij al die tijd bij de drie poezen van de overleden dame leefde.
Van een geluk bij een ongeluk gesproken! Julien zit nu nog bij ons in afwachting tot volgend weekend wanneer hij de grote trip naar Zwitserland zal maken. Eindelijk terug verenigd met zijn verzorgster die eveneens dolgelukkig was met dit schitterende nieuws.
Ziehier de foto’s van de twee gelukzakjes, alleen Julien (zwart) beseft het nog niet. Hem staat nog een flinke rit te wachten alvorens hij herenigd is met zijn geliefde vrouwtje.
