Jip kwam bij ons toe op 29 juli 2020 samen met zijn broertje Janneke. Ze waren nog wel kittens maar niet gesocialiseerd en aardig verwilderd door hun gedwongen zwerfbestaan. Na een kort verblijf in een pleeggezin in de hoop dat ze nog gesocialiseerd konden worden, kwamen ze zonder vooruitgang terug. Jip en Janneke kozen op die manier voor een verblijf bij Het dierenthuisje en achteraf bekeken, was dat een wijze beslissing.
Op 18 januari 2021 vonden we Janneke levenloos terug in de tuin. Hij bleek gestorven te zijn aan plots hartfalen. In de zomer van 2021 zagen we Jip plots erg wankelen. Hij trok met zijn hoofdje, kon amper op zijn pootjes staan; alles wees op een infarctje. Omdat Jip erg gestresseerd was in de nabijheid van mensen kozen we ervoor om hem even rustig te laten bekomen en dat is zijn geluk geweest. Een rit naar de dierenarts had ten eerste niks uitgehaald en ten tweede zou het zijn dood betekend hebben omwille van de stress.
Dag na dag zagen we Jip recupereren en uiteindelijk was na een week geen spoor meer te zien van zijn voorval. Achteraf is hij meer naar ons open gebloeid en af en toe mochten we hem al aaien. Het lijkt erop dat hij ons dankbaar is en meer vertrouwen heeft gekregen.
Van Jip zijn schuwe aard is in 2024 niet veel meer te zien. Hij komt iedereen luid miauwend begroeten en geniet van geaaid te worden. Zijn allerbeste vriend en tevens speelkameraad is Manx. Jip volgt je als een schaduw wanneer je lekkers op zak hebt. En als je wat snoep of kip gooit in de richting van wat schuwere katten wordt de atleet in Jip wakker. Als een volleerde badmintonspeler smasht hij al springend het lekkers uit de lucht!
Jip en Janneke bij aankomst