12/06/2023: Hoe oneerlijk kan het leven zijn. Pauletje die net vertrouwen begon te schenken maar daarnaast al lange tijd genoot, hebben we overleden teruggevonden op het pad aan de Prutskes. Het was rond etenstijd en duidelijk in het zicht dus moet het wel erg plots en snel gebeurd zijn. Het vermoeden is nu dat de verlamming waarmee ze toekwam en waarvoor men haar toen wilde laten inslapen, te wijten was aan een herseninfarct.
Ze heeft toch nog een dik jaar cadeau gekregen en al die tijd heeft ze helemaal niets gemankeerd. Het kwam dan ook hard aan voor haar verzorgers. Het was zo zalig om haar te zien genieten na wat ze had meegemaakt. Wat genoot ze van het zorgeloze leventje hier. Een troost is dat ze niet heeft afgezien en dat haar toch nog een mooie tijd hebben kunnen schenken.
======================================================
Via de zwerfcampagne van Geel kwam dit angstige kattinnetje op 26 april 2022 bij ons toe. Op dat moment sleepte ze met haar achterhand. Eerst werd gedacht aan een aanrijding maar al gauw bleek uit onderzoeken dat dit niet het geval kon zijn. Toen bleek ze te lijden aan een ernstige en vrij uitzonderlijke blaasaandoening waarvoor zij gedurende 5 dagen intensief behandeld werd met inspuitingen. Dit was noch voor haar, noch voor ons fijn want hierdoor nam haar angst voor mensen alleen maar toe. Maar we hadden geen keuze wilden we haar een kans geven om opnieuw gezond te worden. Eerst leek het geen verandering te brengen en nu stonden we voor een zwaar dilemma. Haar nog langer opgesloten houden in een unit wetende hoezeer ze in stress zat, was voor ons niet langer een optie. De poot amputeren evenmin want ze zou de nazorgen nooit toestaan en de stress zou haar nefast worden. We opteerden voor de derde optie: haar de kans te geven om vrij op het terrein rust te vinden. Met gemengde gevoelens hebben we het poortje van de unit naar buiten toe open gezet en nog dezelfde dag was ze verdwenen. Een tweetal weken later werd ze door één van de verzorgers op het terrein gespot terwijl ze op vier pootjes liep. Het was toen allemaal in een fractie van een seconde maar weken later begon ze ons in haar omgeving te dulden en konden we haar gaan en staan nog beter observeren.
Wat waren we opgelucht toen we zagen dat Paulette inderdaad op haar achterpootjes kan steunen! Oef, we namen de juiste beslissing!
