Polleke is zeer plots van ons heengegaan. Gisteren, 22 augustus lag hij verdoken onder de struiken nadat we hem al een tweetal dagen niet, zoals gebruikelijk, op het appel zagen bij etenstijd. Dat was niet van zijn gewoonte maar door het warme weer wijken wel meerdere poezen van het gebruikelijke af. Nu was echter duidelijk te merken dat Polleke zich wegstak omdat hij zich niet goed voelde. We brachten hem dadelijk naar de dierenarts want we merkten op dat hij uitgedroogd was. Ook merkten we een gezwollen buikje op en dat was vast en zeker geen goed teken.
De dierenarts nam bloed waaruit bleek dat vooral de gal- en leverwaarden erg afwijkend waren maar er was nog veel meer aan de hand. Door een punctie van het vocht in de buik bleek dat hij Fip had. Vermoedelijk is een gal- of levertumor de aanzet geweest om zijn immuniteit onderuit te halen.
Om hem verder leed te besparen, besloten we om Polleke dadelijk uit zijn lijden te verlossen. Hij was zestien jaar geworden begin deze maand en was net geen jaar bij ons. Eerst kenden we hem als erg schichtige jongen die niets van ons moest weten maar de laatste maand was hij heel aanhalig. Mogelijk is dit al een voorbode geweest van het feit dat hij aanvoelde dat hij niet veel meer tegoed had. Je mag ze echt niet onderschatten!
Weer een lieverd die gemist wordt door de verzorgers die hem beter gekend hebben.
=======================================================
Polleke kwam bij ons toe op 24 september 2022. Hij leefde in de tuin van een dame die nu verhuisde naar een appartement waardoor hij niet meer de nodige verzorging zou krijgen. Hoewel hij al aardig wat vertrouwen schonk aan zijn vaste verzorgster, had hij geen vertrouwen in vreemde mensen en dat liet hij ons duidelijk merken. We zouden het moeten verdienen. Als goede verstaanders lieten we Polleke na een korte gewenning vrij in de groep op het terrein waar hij na enkele weken zijn draai vond.
Zes maanden na zijn aankomst lijkt hij weliswaar gelukkig met z’n onbezorgde leventje hier maar hij vindt zijn verzorgers toch nog steeds nare wezens. Wel tolereert hij onze aanwezigheid zolang we maar afstand houden of lekkers meebrengen. Ooit zal dat nog wel veranderen maar voor ons is het alvast hartverwarmend om te zien en te weten dat deze jongen niet aan zijn lot werd overgelaten bij verhuis wat helaas al te vaak gebeurt.
Wie wil Polleke steunen aub door zijn meter/peter te worden?
