Milo kwam bij ons toe op 8 januari ’24. Hij werd als aangereden zwervertje van straat geplukt door de plaatselijke zwerfkattencampagne. voordat wij hem toekregen, verbleef hij al enkele maanden in een kamer bij een pleeggezin van die organisatie. Uit het medische dossier blijkt dat Milo in het begin niet overeind kon blijven. Dat is alleszins ondertussen gelukkig wel het geval. Echter de diagnose dat hij ataxie zou hebben, is niet correct. Milo draagt zijn hoofdje schuin en heeft daardoor weinig evenwicht en is dus onhandiger.
Toen hij een week bij ons was, zagen we al veel verbetering. Dankzij de oefening en zijn constante over-en weergeloop kreeg hij zijn handicap steeds meer onder controle. Hij was enorm zenuwachtig in het begin wat logisch is. Een jonge poes die zo lang in een kamer zijn dagen moest doorbrengen, heeft energie te over. Hij was dus enorm blij toen hij hier zijn vrijheid kreeg.
Dat opgesloten zitten heeft ook het gevolg dat hij zich even liever nog niet laat benaderen door mensen, hoewel dat na een kleine twee weken al betert. Toch blijft hij afstandelijk en gunnen we hem de tijd die hij nodig heeft om ons te vertrouwen.
Iedereen die hem ziet lopen, krijgt een lach op het gezicht. Je ziet dat hij gewoonweg geniet. Het ganse terrein en zowat alle verblijven loopt hij in en uit met zijn schuin hoofdje. Elke helper op het terrein heeft hem dus al zien passeren. Hij is erg benieuwd en tezelfdertijd terughoudend maar we zijn er zeker van dat zijn nieuwsgierigheid het zal winnen.
Twee dagen terug lag hij in de zetel en bleef hij rustig toekijken toen we in een boog eromheen liepen. Dat is al een hele prestatie! De omgang met de andere dieren verloopt uiterst vriendelijk en speels. We zagen hem ondertussen al verschillende keren spelen met ondermeer Yoshi, die al even vrolijk en gek is in zijn gedragingen als hij.
Milo zou zeker blij zijn met een meter/peter! Wie geeft hem die eer en is de gelukkige om zo’n lieverd te steunen?
