18/10/2019:
18 oktober zal nooit meer hetzelfde zijn want die dag is onze zeer beminde Gracia van ons heengegaan. Sinds een tweetal maanden vonden we eindelijk voor haar de aangepaste medicatie die haar wel degelijk hielp om van die vervelende buikkrampjes en diarree af te helpen. Een week voor de fatale dag kregen we nog het geruststellende bericht dat de bloedwaarden helemaal in orde waren en we dus geen zorgen hoefden te maken over bijwerkingen van de medicijnen.
De slag was dus enorm groot toen ze op donderdagmiddag plots niet meer reageerde tijdens haar middagdutje. Volgens de dierenarts heeft ze een herseninfarctje opgelopen dat haar meteen in een coma heeft doen glijden. Toch haastte de dierenarts zich om Gracia te verlossen zodat ze zeker niet zou moeten afzien.
Gracia is steeds “mijn” (Sonja’s) poes geweest. Ik had haar uit het maïsveld gered als kitten en dat is ze nooit vergeten. Ze heeft er door haar eenkennig gedrag naar mij toe voor gezorgd dat ze steeds bij ons gebleven is en niet geadopteerd werd.
Een anecdote die ik bij wijze van pijnverzachter graag even aanhaal is die van de grote verhuis van Brecht naar Geel. Peter en ik kampeerden al enkele weken in Geel op het terrein wat de nieuwe thuis van onze bewonertjes moest worden om ervoor te zorgen dat alles tijdig zou klaar geraken. We hadden immers amper vier maanden de tijd om alles klaar te stomen. In tussentijd werden de zorgen in Brecht opgenomen door andere vrijwilligers die mekaar aflosten zodat geen van de dieren eronder zou hoeven te lijden. Op zekere dag vernemen we dat ze ongerust zijn in Gracia want dat ze tekenen geeft van verdriet. Eén van de vrijwilligers zou die dag langs Brecht passeren en vervolgens naar ons komen in Geel. Aan haar vroegen we om te proberen om eventueel Gracia mee te brengen maar we vertelden erbij dat het waarschijnlijk niet zou lukken omdat ze zich niet door anderen laat benaderen én zeker niet in een transportmand laat steken. Dat was immers zelfs voor mij quasi onmogelijk!
Ongelooflijk maar waar: Gracia had zich gewillig in de transportmand laten zetten zonder enig moment van aarzelen en zat gans de weg rechtop naar buiten te kijken zonder een kik te geven. Eens toegekomen liep ik haar tegemoet, zette de transportmand in de woonkamer en Gracia kwam er vrolijk uit zonder één moment van aarzeling en liep vervolgens rond alsof ze hier al jaren thuis was. Sindsdien kleefde ze nog meer aan me. Ontelbare liefdevolle en voor mij (maar evengoed voor haar) erg rustgevende momenten hebben we samen beleefd.
Naast Knuffeltje die gelukkig nog steeds stand houdt, was Gracia de langst inwonende. Zij was het eerste jonge poesje dat ik redde sinds het ontstaan van Het dierenthuisje. Het mag dan ook logisch zijn dat dit een mentale opdoffer geeft. Het gevoel om in een leeg huis te wonen terwijl er nog 100 andere rondlopen is zeer confronterend.
Het feit dat ik nu de moed heb gevonden om dit publiek te maken, is het goede nieuws van de gevonden kater Mil waarvan we vanmorgen zijn eigenaar hebben gevonden en die dolblij waren met de hereniging. Even een lichtpuntje dat de pijn verdrukt. Natuurlijk zetten we door voor de vele anderen maar nadeel van ons leven is dat we zelden of nooit de tijd krijgen om het verdriet te verwerken terwijl dat zo belangrijk is om dit werk vol te houden.
Gracia is een fonkelende ster tussen de vele beschermelingen die haar voorgingen. We zullen nog vaak vol bewondering naar hen opkijken…
==============================================
17/4/2019: Vandaag vieren we Gracia’s vijftiende verjaardag!
Niettegenstaande wat gezondheidsprobleempjes waar we, ondanks diverse onderzoeken, geen hoogte van krijgen, geniet ze met volle teugen. Gracia wordt verwend op haar oude dag met heel wat extraatjes wat ze zich heeft toegeëigend als haar verworven recht. Ze geeft perfect aan wanneer we de tijd uit het oog verloren zijn voor haar volgende traktatie.
We hopen dat we Gracia nog lang mogen koesteren!
==========================================
Gracia kwam in september 2004 bij ons terecht samen met broertje Flo na een oproep van een vakantieganger uit Oud-Turnhout. Deze mensen verbleven op een dieronvriendelijke camping en hadden vier kittens opgemerkt in een maisveld. Gezien ze het ergste vreesden als de campingeigenaar het te weten zou komen, belden ze ons snel op. De sukkels waren amper zes weken oud en het was duidelijk dat ze in huis waren opgevoed. De arme stakkers waren uitgehongerd en zeer dorstig. Gedurende de eerste dagen deden ze niets anders dan eten, drinken en slapen. Pas na enkele dagen begonnen ze terug te spelen. Gelukkig werden we tijdig verwittigd want een week later werd de maïs afgereden.
Twee broertjes vonden vrij snel samen een knusse thuis, maar Flo en Gracia waren het bangst en bleven dat ook ten opzichte van vreemde mensen. Dat hebben we nooit kunnen veranderen met als resultaat dat ze zich steeds weg staken als er kandidaat-adoptanten langs kwamen. Na de dood van Flo ten gevolge van kanker is Gracia nog de enige van dit groepje. Met ouder te worden is haar vertrouwen gegroeid en heeft ze wat meer rust gevonden. Tegenwoordig laat ze zich ook benaderen door de vrijwilligers en heel af en toe door een onbekende, maar dat blijft erg uitzonderlijk. Gracia is zonder twijfel een speciaal poesje en zeker voor mij. Ze is een mama’s kindje want ik ben zowat de enige die ze vertrouwt en met wie ze graag knuffelt. Als dat geen voorrecht is!?
De komst van Gracia en haar broertjes was ook mede doorslaggevend voor de start van Het dierenthuisje dat in oktober 2004, een maand na hun redding, officieel van start ging. Toen waren we al volop bezig met te helpen waar we konden en te redden wat we konden. Samen met Gyzmo en Knuffel vormde ze een fundering voor het ontstaan en ontwikkelen van Het dierenthuisje wat een groots toevluchtoord zou worden voor gedupeerde dieren… net als zij dat waren.
Twaalf jaar lang blaakte Gracia van gezondheid maar in januari 2017 moest ze dan toch naar de dierenarts vanwege problemen met haar tandjes en omdat ze opmerkelijk veel last van winderigheid had. Teneinde haar zoveel mogelijk stress te besparen, spraken we af dat de dierenarts hierheen kwam en even op voorhand zou verwittigen. Zo had ik de tijd om misbruik te maken van haar vertrouwen in mij en haar in een transportmand te zetten tegen de tijd dat de dierenarts zou arriveren. Ik voelde me er niet happy bij maar besefte dat het nodig was. Ik had het bij het juiste eind! Nadat ze wat suf gemaakt was om haar degelijk te kunnen onderzoeken, bleek dat al heel wat tanden uitgevallen waren en dat er nog drie rotte dienden verwijderd te worden. Nu moest ze toch even mee naar de praktijk voor verdere zorgen en er werd meteen ook bloed genomen en een meststaal. Na de ingreep hield ze nog twee goede tandjes over: één aan weerszijden.
Uit het bloed- en meststaal kwam helaas geen oorzaak van de winderigheid in haar darmen. Ook een echo bracht niets aan het licht. We besloten contact op te nemen met de dierenartsenpraktijk uit ’s Hertogenbosch waar Shuki zo goed geholpen werd en zij stelden voor om een endoscopie te nemen. Toen ook daarbij niets onregelmatigs werd opgemerkt, werden er biopten genomen van de dikke en dunne darm, die leken te wijzen op de ziekte van Chrone maar zekerheid was er niet. Met probiotica was ze gelukkig al een heel eind geholpen.