Zeer onverwacht hebben we afscheid moeten nemen van Honey, een zwervertje dat reeds in Brecht nog toekwam meer dan 8 jaar geleden. Ze was altijd een schuw poesje gebleven hoewel we al heel blij waren met elk teken van vertrouwen dat ze gaf. Toch is ze altijd voorzichtig gebleven ten opzichte van mensen. Toen we Honey konden pakken, was ze er helaas al ernstig aan toe. Haar niertjes hielden het voor bekeken. We moesten haar door de dierenarts laten helpen om haar voor erger leed te behoeden. Weer een icoon uit Brecht die van ons heen ging.
===========================================
Dit poesje stond er plots alleen voor. Als zwervertje werd ze samen met mama en zusje verzorgd in iemands tuin. Die persoon moest echter verhuizen waardoor de poezen aan hun lot werden overgelaten. Gezien de dieren nog niet gesteriliseerd waren, begonnen we daarmee. Mamapoes was de eerste; haar moesten we helaas laten inslapen. Ze was zodanig ziek dat het niet meer dierwaardig zou zijn. Het zusje was al enkele weken niet meer opgedaagd, zo bleek achteraf en dit poesje – dat wij Honey
noemen – werd gesteriliseerd en kwam vervolgens hierheen omdat ze zo kwetsbaar was.
Honey was erg tenger maar gelukkig gezond. We konden het niet maken om zo’n dutske terug te zetten op een plek waar ze geen mama of zus, eten of onderdak meer vond. Gelukkig had haar verzorgster haar goed behandeld waardoor ze in vrouwen toch wat vertrouwen koesterde. Als ze een vrouw zag komen dan genoot ze van aandacht maar voor een man kroop ze ineen en begon ze zelfs te hyperventileren.
Ondertussen is daar verandering in gekomen en laat ze zich ook door mannen gewilliger aaien als ze op haar veilige uitkijkplekje achteraan in de tuin zit.