We hebben Mona op veel te jonge leeftijd moeten afgeven aan kanker. Ze was amper vijf jaar oud. Gelukkig heeft ze toch nog wat vertrouwen gekregen in ons gedurende die tijd zodat ze genoten heeft van haar kort leventje.
==========================
Mona werd twee keer slachtoffer van absurde mensenstreken.
Als jong poesje kwam ze samen met haar zusjes Matta, Manda, Mica en mama
Moeti toe op 16/08/2008. Ze werden in houten kratten gedumpt. Het zijn allemaal hele
lieve en brave poezen die nooit zullen bijten of krabben maar vooral
Moeti en Mona hadden aanpassingsproblemen. Ze hadden heel wat tijd
nodig om hun angst voor mensen te overwinnen.
Mona was er het ergst aan toe; zij had een zwaar ontstoken oogje en een gebroken staart.
Naar ons toe heeft ze ondertussen vertrouwen, maar dat hebben we moeten
verdienen door zeer lief, zacht en ongedwongen met haar om te gaan.
Op 21/01/’09 werd zij dan eindelijk samen met zusje Manda geadopteerd.
Geen tien maar twintig keer drukten we erop dat het bange poesjes waren
die veel tijd zouden vragen voordat ze helemaal vertrouwen zouden
krijgen en dat het voor hen echt wel énorm belangrijk was dat ze ineens
goed terecht kwamen. Terug moeten komen is voor elke poes erg, maar voor
hen dubbel zo erg. Maar nee hoor, deze mensen waren héél vast beraden
want “wat je erin steekt krijg je er ook terug uit” horen we ze nog
steeds zeggen. Welnu na amper twee dagen kregen we telefoon om ze maar
terug te komen halen want ze zagen het toch niet meer zitten. Ze zaten
nu al twee dagen onder de zetel… Alleen ’s nachts kwamen ze er
onderuit om te eten en in de kattenbak te gaan.
Voor zo’n mensen kunnen we dus écht geen begrip opbrengen! Die sukkels
deden dan nog alles braaf op het bakje!!! Een Duracell konijn op
batterijen is daar beter op zijn plek.
In ieder geval was dit dus een grote stap achteruit voor deze twee
slachtoffertjes. Alsof ze nog niet genoeg meegemaakt hadden door de
willekeur van “mensen”…
Zusje Manda werd kort daarna geadopteerd door mensen die reeds eerder
een poesje bij ons adopteerden, maar Mona bleef zitten. Ze voelt zich
echter heel goed in de groep en er is dan ook geen reden om haar weer
eens die extra stress aan te doen.