Op zaterdag 10/9 hebben we afscheid moeten nemen van Pinkie, een icoon vanuit de beginperiode van Het dierenthuisje. Nooit zullen we vergeten hoe onthutst we waren toen maar liefst acht poezen uit huis gedreven werden nadat de dochters het huis overnamen. Twee grote poezenvrienden, beiden toegewezen op een rolstoel zorgden nog alle dagen voor hun geliefde poezen. De dieren kwamen eerder nooit buiten maar genoten op schoot en de zetel. Vader overleed en als bij donderslag werd de moeder enkele dagen later al door de drie dochters in een tehuis geplaatst waarna ze de poezen uit huis dreven.
Vervolgens werden we opgebeld met de vraag om âer iets aan te doenâ⊠We hebben vangbakken geplaatst en vrij vlug konden zeven poezen opgevangen worden. EĂ©n echter bleef rondzwerven en kregen we maar niet te pakken.
Op zeker ogenblik ging de vrijwilligster die de plek in het oog hield de vangbak weer eens opstellen toen Ă©Ă©n van de dochters achter het huis kwam. We vernamen toen dat ze eigenlijk vlak over de deur woonde maar toen de vrijwilligster vroeg of zij dan niet mee een oogje in het zeil wilde houden op de vangbak zodat ze niet steeds van ver moest over en weer rijden, zei ze ijskoud âik heb wel wat anders te doen⊠dat huis moet leeg om te verkopen!â
Pinkie werd uiteindelijk op 28 mei 2009 gevangen. Hij was enorm angstig en hij was ook erg onderkomen op dat ogenblik. Ondertussen kregen zijn lotgenoten allemaal een thuis.
Ons medeleven met Pinkie was zo groot en we waren toen (weer eens) zodanig onder de indruk van wat geld met mensen doet, dat we besloten om deze sukkelaar de nodige tijd te gunnen en hem als vaste bewoner te beschouwen.
Het duurde jaren alvorens Pinkie het trauma teboven was maar het lukte wel en hij was ons daarvoor ook enorm dankbaar. Toch is zijn aaibaarheid pas op seniorleeftijd gekomen. Pas bij de verhuis naar Geel, dus zoân acht jaar geleden, was het vertrouwen stilaan gegroeid. Nadien is de band alleen maar groter geworden en vertrouwde hij steeds meer mensen. Wetende wat een weg deze lieverd heeft afgelegd, was het voor ons voornaam dat hij genoot en zeker niet teveel stress meer moest ondergaan. Dat was veel belangrijker dan zijn leven met enkele maanden kunnen rekken door allerlei onderzoeken of medicatie. In juli lieten we dan toch bloed nemen en werden een aantal onderzoeken gedaan. We zijn zeker dat we hem hierdoor geen dag langer hebben kunnen schenken want er was nu eenmaal niets aan te doen: Pinkie was oud en had zijn kwaaltjes wat normaal is voor een senior. Hij werd door onze toenmalige dierenarts geschat op vier jaar toen hij aankwam maar achteraf kregen we te vernemen dat Pinkie al een jaar of acht was. Dat betekent dat Pinkie de gezegende leeftijd van 21 zou gehaald hebben waarvan we hem 13 jaar gekend hebben.
We zullen âonze Pinkieâ nooit vergeten en nog vaak terugblikken op de tijd die we samen in Brecht met hem beleefden; waardevolle, soms weemoedige herinneringen.
âLieve Pinkie, geef je een warme knuffel van ons aan al jouw thuisgenootjes die je voorgingen en breng hen aub deze boodschap: Van elk van jullie hebben we gehouden met hart en ziel. Jullie leerden ons meer dan boeken of geleerden ons ooit zouden kunnen vertellen. Dankzij jullie zijn we de steunpilaren geworden van een thuis vol kansarme, gedupeerde lieverds. Enkel dankzij de wijsheid die jullie ons bijbrachten door naar jullie te kijken en te luisteren, kunnen we deze taak dagelijks weer in waardigheid volbrengen. Ooit zien we mekaar weer maar eerst hebben we nog heel wat taken te volbrengen. We groeten jullie allen samen, telkens de zon daalt en de hemel open gaat. Dartele sterretjes van ons, we weten dat jullie over ons waken⊠dank daarvoor.â
laatste foto van Pinkie:
Diep bedroefd maar met een opgelucht gevoel voor Pinkie.
============================================================================
Deze jongen (° ca 06/2005) kwam toe op 28 mei 2009 samen met een zestal lotgenoten. Ze werden aan de deur gezet nadat het baasje gestorven was en de dochter het huis leeg wilde voor verkoop. Alle anderen kregen een goede thuis maar Pinkie was schuchter en kreeg geen kans.
In juni 2011 nadat hij ruim twee jaar bij ons vertoefde hebben we besloten hem niet meer te verhuizen. Hij voelt zich hier goed in de groep en zit liefst van al op zijn klimrek in de tuin. Van daaruit kan hij gans de tuin zowat overschouwen. Ons vertrouwt hij ondertussen maar vreemde mensen bekijkt hij nog steeds vanop een afstandje. Toch is Pinkie een lieve kroeler als hij maar wat tijd krijgt.
Ondertussen is hij al een aardige senior, maar dat zou je hem niet aangeven…op zijn hangbuikje na dan misschien. Dat heeft hij echter al sinds hij toekwam. Als fervente zonneklopper is hij er steeds als de kippen bij om bij de eerste straaltjes zon van de vroege lentedagen al zonnebadend op zijn ruggetje te gaan liggen. Een dagje zon doet deze jongen echt open bloeien. Hij is het levende bewijs dat het zonnetje goed is voor de gezondheid!