30/09/2013: Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van lieve Poppie. Sinds enkele weken maakten we ons zorgen over haar gezondheid. Ze vermagerde sterk op korte tijd en werd slomer in haar doen en laten. Omdat Poppie erg stressgevoelig was, hoopten we een dierenartsbezoek te kunnen voorkomen maar op zeker ogenblik besloten we toch om haar te laten onderzoeken. Toen werd een gezwelletje ontdekt aan een melkklier. Verdere onderzoeken zouden onder narcose moeten gebeuren omdat ze te bang was. We besproken met de dierenarts om even te kijken hoe de volgende dagen evolueerden en dan te beslissen of we haar die stress zouden aandoen.
Toen is het allemaal erg snel gegaan. Toen we op maandag 30 september de dierenarts lieten komen had Poppie ernstige diarree waardoor ze deels uitgedroogd was. Ze was nu rustiger dan voordien met vreemde mensen zodat de dierenarts haar beter kon onderzoeken. Blijkbaar leed ze aan darmkanker waardoor er geen weg terug was.
Poppie is in alle rust en in het stralende zonnetje -waar ze zo graag van genoot- in een diepe slaap gevallen. Wetende hoe ze een zestal jaar geleden uit eigen beweging de poort binnen stapte en besloot hier te blijven na haar zwerversbestaan in de voortuin, is ze altijd een bijzonder poesje geweest. Ze had weinig vertrouwen in mensen op uitzondering van enkele waarvoor ze steeds klaar stond als die in de tuin kwamen. Binnen is ze nooit geweest op de laatste dag van haar leventje na. Die ochtend lag ze in een mand in de veranda… toen werd ons heel duidelijk dat Poppie onze hulp nodig had.
Weer een lieverd die we nooit zullen vergeten!
===================================
Poppie is reeds heel wat jaren gekend bij Het Dierenthuisje. In 2005 zat
ze reeds regelmatig in de voortuin om eten te vragen; weliswaar op een
veilige afstand want ze was erg bang. Na veel geduld en liefde kregen we
haar zover dat ze zich héél voorzichtig liet aaien. Na meer dan een
jaar probeerden we haar dan toch maar eens in de poezenren binnen te
krijgen en dat lukte. Ze wilde wel terug naar buiten, maar na een kleine
maand met dagelijkse uitstapjes besloot ze toch maar hier te blijven
wonen.
Sindsdien is Poppie volledig ingeburgerd en denkt er niet meer aan om
door de poort naar de voortuin te ritsen. Volle vertrouwen genieten we
nog steeds niet maar ongelukkig is ze zeker ook niet.
Deze mollige dame leek ons nog een jonge poes van rond het jaar toen ze ronddoolde in onze omgeving.