Aster was een grote sukkel.
Ze zwierf rond op een plek waar ze van de vrouw des huize nu en dan wat
eten kreeg, maar door diens partner steeds werd verjaagd.
De sukkel zat helemaal onder de korsten ten gevolge van een serieuze vlooienallergie.
Ze had nog amper een vacht. Aster was enorm gestresseerd door dat onstabiele leventje dat ze “gewend” was.
Het heeft lang geduurd, maar eindelijk kreeg ze wat vertrouwen in ons en durfde ze zich in de zetel te nestellen.
Volle vertrouwen in mensen zou er voor Aster niet meer inzitten, maar ze had alleszins een luxeleventje tegenover haar verleden.
Het is plots héél snel gegaan.
Gisteren wilde Asterke niet meer eten en vanmorgen lag ze dood op haar
plekje in de zetel waar we ze gisteravond welterusten zeiden.
We troosten ons met het feit dat ze een snelle en pijnloze dood heeft gehad.
Voor ons natuurlijk erg dat we geen afscheid konden nemen, maar voor haar véél beter zo.
Aster heeft nog een dik half jaar gelukkig geweest zonder angst voor wat haar aangedaan zou worden.
Ze heeft in een zachte zetel gelegen aan de warme stoof…
Slaap zacht, Aster.