Op 12 mei 2005 kwam Bassie bij ons toe. Hij was weggehaald bij een drugsverslaafde.
Zijn oortjes puilden uit van de blazen ingevolge een niet verzorgde
oormijt. Het was zodanig erg dat er geen lucht meer in de gehoorgang
geraakte waardoor hij een ernstige ontsteking kreeg met zelfs
evenwichtsstoornissen als gevolg.
Bassie werd uiteindelijk in februari ’06 geopereerd aan de oortjes toen andere middelen niet meer hielpen.
Na een drietal recuperatiedagen na de operatie leek Bassieke enorm opgelucht.
De oortjes die voordien bijna altijd plat tegen zijn hoofdje lagen, ging
weer overeind staan. Zijn rechter oor echter had een kreuk gekregen
door het gewicht waardoor er een knik inzat.
Ondertussen werd ook een hartgeruis vast gesteld waarvoor hij hartmedicatie kreeg.
Bassie genoot met volle teugen totdat hij in juli 2007 ernstig ziek
werd. Bloeduitslagen gaven een algemeen infectiebeeld, maar niets in het
bijzonder. Na een dag aan de bakster bij de dierenarts haalden we heem
terug op met een klein hartje want hij was zodanig zwak dat hij niet
eens recht kon staan. Eten of zelfstandig drinken deed hij niet. Het is
een waar wonder dat Bassie die donkere periode is doorgesparteld. Samen
met hem vochten we een weg; om de twee uur gaven we hem dag en nacht
onder dwang eten, drinken en massa’s aandacht en knuffels. Na drie dagen
begon hij terug uit zichzelf te eten, wat waren we toen euforisch! Het
was ons gelukt; Bassie was zo graag bij ons dat hij voor geen geld ter
wereld wilde opgeven; dat was duidelijk.
Na die terugslag kreeg Bassie dagelijks een extra portie rosbeef, kip of
tonijn. En zo lukte het ons om het ingevallen skeletje terug op gewicht
te krijgen. Hij genoot van die extra aandacht en zat -als enige
bevoorrechte- naast ons op tafel als we aten want hij wist dat na onze
maaltijd er altijd wat extra’s was voor Bassieke.
Een maand geleden (begin feburari 2008) merkten we een terugslag.
Ondanks dat hij goed bleef eten, werd hij steeds magerder. Hij werd dan
ook op medicatie voor de schildklieren gezet, maar al vlug bleek dat het
ging om een algemene aftakeling. De éne dag ging al beter als de
andere, maar we bereidden ons erop voor dat er gauw een moment zou komen
dat we zouden moeten ingrijpen.
Vandaag (16 maart 2008) hebben we de knoop moeten doorhakken. Gisteren
was het duidelijk dat het plots snel zou gaan. Zijn oogjes lagen veel
dieper als voorheen en zijn eetlust nam af. Vannacht merkten we hoe
onrustig hij was en van binnen naar buiten liep zonder enig doel.
Uiteindelijk was het vanmorgen overduidelijk dat hij hulp vroeg: zijn
oogjes spraken boekdelen, nu nog dieper in zijn oogkasten gedrukt. Rond
de middag kreeg hij in alle rust op zijn kussen -leunend tegen Pluchke-
zijn slaapprikje. Eindelijk heeft hij zijn rust gevonden. Bassie heeft
een heel verleden maar als je hem ernaar zou vragen zou hij alleen maar
over zijn laatste jaren vertellen bij Het dierenthuisje waar hij zo
graag was omdat we zielsveel van hem hielden en hij nooit in de steek
werd gelaten.