° 04/05/1995 – 16/10/2010
Debbie kwam bij ons terecht op 01/04/2007 en was toen 12 jaar. Ze werd
hier afgestaan omdat ze volgens haar baasje niet sociaal genoeg was ten
opzichte van andere mensen.
In het begin was Debbie duidelijk overspannen en stak zich in de tuin weg onder struiken.
Na veel geduld en liefde kregen we dan toch na een klein half jaar wat
van haar vertrouwen. Later werd ze zelfs erg aanhankelijk en kwam ze
zelfs graag op schoot zitten. Ze genoot eindelijk van haar oude dag.
Debbie had vanaf haar zes maanden toen ze gesteriliseerd werd tot de dag
van haar afstand aan ons dagelijks een tablet Cortisone gekregen omdat
ze ooit allergisch gereageerd had op de draadjes van de sterilisatie…
We kunnen ervan uitgaan dat de eigenaar niet slimmer was maar dat de
dierenarts telkens de pilletjes bleef voorschrijven doet toch wat vragen
rijzen.
In ieder geval is dit natuurlijk niet ten goede gekomen van haar
gezondheid. Debbie had al langer gezondheidsproblemen en pas sinds een
dik jaar waren we erachter gekomen dankzij grondige testen dat ze
problemen had aan de Pancreas. We hebben getracht om haar toch nog te
helpen met medicatie, hoewel Debbie en medicatie echt niet verenigbaar
waren. Eender wat we haar te eten gaven, hoe lekker ook… ze liet het
staan als ze merkte dat er iets van medicijn inzat. Het onder dwang
geven was goed voor een week maar dan werd ze zodanig gestresseerd en
kregen we haar nog maar zelden te zien. Dat was dus ook niet
dierwaardig! Uiteindelijk konden we haar met speciale voeding die ze
gelukkig tussendoor wel wilde nemen toch nog gelukkig houden.
Op maandag 11 oktober merkten we dat Debbie erop achteruit ging en dit
keer op een andere manier als voordien. Toch bleef ze nog goed eten en
drinken. We volgden haar toestand dagelijks nauwgezet op en moesten
vast stellen dat ze erg verzwakte. Zodanig dat ze niet meer op de kast
sprong om haar eten te krijgen en ook liever lager gelegen nestjes of
kussentjes opzocht om te slapen.
In overleg met de dierenarts wachtten we elke dag af in de hoop dat ze zich net als zo vaak ervoor toch nog zou herpakken.
Op zaterdag 16 oktober was het ons overduidelijk; Debbie moest geholpen
worden want we wilden haar op een dierwaardige manier laten gaan. De
lijdensweg die nu zou volgen moesten we haar besparen. Die middag werd
ze in alle rust op haar kussentje ingeslapen.
We mochten Debbie ruim 3,5 jaar verzorgen en zijn erg blij dat ze ons
zoveel vertrouwen heeft geschonken. We zullen nog vaak aan haar denken.