Duckje werd binnen gebracht bij het asiel te Wommelgem. Door zijn
toestand had hij daar alleszins geen kansen om geadopteerd te worden.
Daarom kwam dit oudje bij ons terecht op zaterdag 8 maart ’08.
Hoe oud hij was, bleef een groot vraagteken. Maar dat hij al oud was,
staat vast. Zijn verleden zal zeker zijn uitstraling niet ten goede
gekomen zijn want deze arme stakker zag er niet bepaald fris uit. Zijn
eetlust was enorm, drinken deed hij teveel en hij was véél te mager.
Een controle door de dierenarts bevestigde ook nog een hartprobleem
waarvoor we al vreesden. Uit bloedcontrole bleek dat Duckie Duck verder
ook nier- en schildklierproblemen heeft waarvoor we hem gelukkig met
medicatie konden helpen.
Toen hij toekwam vond hij mensen maar niks. Geen idee hoe hij met
aandacht en streeltjes moest omgaan. Enkele maanden later zat Duck in de
zetel te wachten tot we er eindelijk kwamen bij zitten. Eerst zat hij
dan naast je op de zetel om stelselmatig dichter en dichter te kruipen
en te eindigen op schoot. Zijn hoofdje bleef een gevoelige plek. Telkens
hij een hand zag afkomen, dook hij ineen. We stelden ons daar liever
niet teveel vragen meer bij. Duck was gelukkig en dat telde. We beseften
dat we hem niet meer echt gezond zouden krijgen, maar elke dag die we
hem konden geven was een geschenk.
Op zaterdag 27 december stonden we dan uiteindelijk voor de zware
opdracht. Reeds enkele dagen merkten we dat Duck erg aan het verzwakken
was ondanks zijn vele eten. Vanmorgen echter was er geen twijfel meer.
Normaal ging hij na het eten een dutje doen op zijn kussen aan de
verwarming, maar nu bleef hij rondstrompelen om uiteindelijk klaaglijk
miauwend in de keuken naast me te komen staan. Toen ik hem oppakte en
hem dicht tegen me aandrukte bleef hij beweegloos liggen. Dit was Duck
niet meer!
Hij maakte ons overduidelijk wat hij wilde. Uiteindelijk kwam de
dierenarts rond twee uur en sliep Duckje in alle rust in op zijn
geliefkoosde plekje voor de verwarming. Met een krop in de keel hebben
we afscheid genomen van onze Duckie Duck. We zullen ook hem nooit meer
vergeten. Gelukkig hebben we hem nog zo’n 10 maanden mogen verwennen en
heeft hij nog 10 maanden liefde en warmte gekend.