Minike had reeds enkele dagen terug wat last van diarree waarvan ze
gelukkig de laatste 6 maanden gespaard was gebleven. Eigenlijk deed ze
het aardig afgezien van de kleine attakjes die ze tussendoor had
gekregen maar waarvan ze steeds vrij snel herstelde.
Op vrijdag 23 juni
echter ging het fout. ’s Morgens had ze nog goed haar bordje uitgegeten.
Maar enkele uren later kreeg ze een infarct waarvan ze niet zou
herstellen. Ze kon niet meer recht geraken en ze verloor veel vocht. We
raapten al onze moed samen en belden de dierenarts. Ze werd pas rustig
als ik haar in mijn armen hield. Zo heeft ze dan ook haar laatste uur
doorgebracht in alle rust. Het was alsof ze het maar al te goed wist en
zich er gewillig bij neerlegde op voorwaarde dat ze die laatste momenten
intens bij me kon genieten. En zo is ons Minike rustig in mijn armen
ingeslapen.
Het doet ons enorm veel pijn en er blijft een grote leegte
achter maar we beseffen dat het voor Minike de hoogste tijd was. We zijn
gelukkig dat we ze zolang nog hebben mogen houden. De dierenarts gaf
haar immers slechts enkele maanden. Toch is ze 1 jaar en 8 maanden
geworden. Als we het beeld voor ons zien van een dartele Mini die kwam
aanlopen als je durfde te gaan zitten dan zijn we overtuigd dat ze
gelukkig is geweest ondanks haar vele beperkingen en handicap. Eén ding
staat vast; we zullen Mini nooit vergeten. Zij was zo weer één van die ‘extra’ bijzondere poesjes die ons zoveel gaf en zoveel leerde.