Mollie kwam op 23 maart ’05 bij ons inwonen. Hij was als gedumpte
zwerver van straat gehaald door een dame uit Antwerpen. Probleem was
echter dat Mollie ruimte nodig had om zich uit te leven. Hij was immers
nog jong en wilde spelen wat op de studio van zijn vinder niet echt
lukte. Bovendien waren er nog drie hoogbejaarde soortgenoten in huis die
het wild gestoei van deze lieve jongen niet konden waarderen.
Zo kwam Mollie op die mooie dag bij ons intrekken. Redelijk snel vond
hij zijn draai hier en genoot met volle teugen van zijn “vrijheid”. De
tuin ontdekte hij pas na een poosje, maar eens hij ervan geproefd had,
kreeg hij er niet genoeg van.
Maar het liefst van al kreeg Mollieke aandacht, hopen aandacht… Een
plaatsje zoeken op mijn schoot als ik aan de computer “probeerde” te
typen.
Moeilijk hoor als zo’n zware jongen bovenop je armen gaat hangen… Ik
betreur de momenten dat ik meende dat mijn werk voorging en hem terug op
de grond plaatste.
Het is allemaal zo snel gegaan. Zondag 23 februari ’06 merkten we dat
hij niet in zijn gewone doen was. Maandagmorgen nam ik hem mee naar de
dierenarts die geen uitsluitsel kon geven, maar dacht aan een
blaasontsteking. Daags nadien was hij alles behalve beter. Ik liet
Mollie achter bij de dierenarts om hem daar de nodige medische
verzorging te laten krijgen. Vanaf dat moment is alles versneld en
stierf hij in de loop van de middag. Ondertussen was gebleken dat één
van beide nieren enorm opgezet was wat zonder twijfel zijn dood heeft
betekend.
We hadden Mollie zo graag langer bij ons gehad dan amper 1 jaar. En
vooral hadden we er willen zijn toen hij ons nodig had… maar we hadden
geen vermoeden dat het zo ernstig was. Het ging zo snel… Een gevoel
van schuld en pijn sluiert bij elke gedachte aan Mollie. We zijn niet
perfect en we konden dit niet weten… maar dat is allemaal geen troost
en zeker niet voor Mollie. Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat hij
weet hoeveel we van hem houden en dat we hem niet in de steek wilden
laten. Dit hadden we echt niet verwacht.
Lieve Mollie, ik had je bij ons moeten houden en er moeten zijn als je
stilletjes thuis in je mandje zou ingeslapen zijn… het klinkt
misschien raar, maar ik wilde oprecht dat het zo gegaan was. Maar je was
niet hier en ik was niet daar… het spijt me zo Mollieke…