Rasta haalden we van de dodenlijst. Hij was binnengebracht bij Canina
als gedumpt met een open gezwel aan zijn poep, rotte tanden en kreupel
van de artrose. Hij had inderdaad weinig of geen kans om nog geadopteerd
te worden.
We lieten hem opereren ondanks weinig positieve verwachtingen van de
dierenarts. Het gezwel werd weggehaald, hij werd gecastreerd en zijn
tanden werden deels getrokken en gekuist. En wonder boven wonder: Rasta
was als herboren.
Alle dagen maakte hij een fikse wandeling en had geen last meer van
stijve pootjes tenzij hij langere tijd had stil gelegen. Hij had er echt
weer zin in!
Stilaan werd Rasta ouder en kreeg hij behalve hartmedicatie ook
pijnstillers. Omdat hij echter veel dronk en regelmatig last had van
diarree werd nog eens bloed onderzocht en werd ook een echografie
genomen. Daaruit bleek dat Rasta een zeer opgezette lever had en stilaan
alles onder de leeftijd begon te lijden. Even heeft het er -net voor de
opendeurdag in augustus ’08- héél slecht uit gezien. Zodanig zelfs dat
we de dierenarts vroegen om paraat te zijn mocht Rasta plots niet meer
verder kunnen. Maar wonder boven wonder!… Rasta herpakte zich,
weliswaar met de hulp van extra medicatie. Het voornaamste was echter
dat we hem zo lang mogelijk gelukkig konden houden en dat hij verder
pijnloos kon genieten.
Op 03/11/’08 echter begon zijn toestand terug te keren. Op enkele dagen
tijd ging Rasta serieus achteruit, zodanig zelfs dat hij niet eens meer
wilde gaan wandelen. Het was hoge tijd om de medicatie nog wat te
verhogen in de hoop dat hij zich opnieuw zou herpakken meer na enkele
dagen zagen we geen vooruitgang meer. Toen werd het ons duidelijk wat
Rasta ons wilde vertellen. Op maandagavond, 10/11/’08 werd onze
bijzondere jongen verlost van komend lijden.
De voorspelde enkele maanden die we Rasta nog dachten te kunnen geven,
liepen uit tot drie mooie jaren. Zolang heeft hij nog mogen genieten.