23 juni 2021:
Ernie was gedurende de jaren dat ze bij ons verbleef helemaal open gebloeid van angsthaasje tot superlieve en aanhankelijke kroeler. Ze was bevriend met zowat elke spinner die haar liefde en genegenheid aanvaardde én dat waren er heel wat. Ze maakte de verhuis van Brecht naar geel nog mee want ze kwam de herfst ervoor bij ons terecht. We kunnen zeggen dat we mekaar begrepen door wat we samen doormaakten.
Helaas zagen we Ernie sinds enige tijd aftakelen en na onderzoeken bleek ze te lijden aan een ondermijnend immuniteitsprobleem waardoor ze geen rode bloedcellen meer aanmaakte. Een tijdje konden we haar nog op de been houden dankzij vele kleine tussendoortjes die door haar gesmaakt werden maar het was net voldoende om haar in leven te houden.
Toch kwam daar nu een einde aan. ’s Ochtends kreeg Ernie nog haar portie aandacht waar ze altijd van genoot. Zowat elke vrijwilliger besefte hoe kritisch haar toestand was en tot ieders vreugde bleef ze zichzelf overeind houden. Echter een uur later had ze ons verlaten…
Ze is gegaan zoals ze was: in alle eenvoud en zonder iemand ten laste te willen zijn. Een schat van een lieverd die we enorm missen. Haar vaste stekjes waar we haar steeds opzochten liggen er verlaten bij. Weer een lieverd minder van voor de grote veranderingen die ons van Brecht naar Geel brachten. Weer een schitterende ster erbij die we bij de eerstvolgende heldere hemel zullen groeten.
==================================================
Bertje en Ernie zijn twee zusjes die op de leeftijd van acht weken in een bench beland zijn nadat ze met vangbakken gevangen werden. Mama werd gesteriliseerd en terug gezet op de plaats van vangst maar de kittens waren er niet veilig. De dame die hen van straat haalde dacht er goed aan te doen hen in een bench te zetten met het oog op socialisatie zodat ze in een gezin zouden kunnen geplaats worden. Spijtig genoeg lukte dat niet op die manier en op de leeftijd van zes maanden kregen we de vraag om hen op te vangen. Beseffende wat deze jonge dieren van hun jonge leventje gemist hebben door maar liefst vier maanden opgesloten te zitten in zo’n kleine ruimte lieten we ze bij aankomst dan ook meteen vrij rondlopen. In het begin staken ze zich weg onder kasten en banken maar na twee dagen kwam vooral Bertje al kennis maken vanop afstand. De kerstbomen die rond die tijd in de kamers pronkten werden maar al te graag door hen gebruikt als ideale schuilplek. Doch na een kleine week kwam ook Ernie regelmatig in zicht. Bertje ontpopte zich na amper twee weken tot een kroelpoesje dat zich gewillig laat strelen en dol is op aandacht. Zusje Ernie had wat meer tijd nodig maar ook zij ontpopte tot een grote aandachtvrager. Eerst hadden ze enkel in ons vertrouwen maar na enkele maanden kon zowat iedereen ze aaien.
Oorspronkelijk waren beide zusjes onafscheidelijk maar bij de verhuis naar Geel splitsten hun wegen. Bertje was het meest zelfzeker en kwam direct binnen slapen en luieren. Ernie daarentegen bleef liever op veilige afstand en verkoos eerder de buitenverblijven. Al die tijd konden we haar wel blijven aanhalen; ze had vooral angst van de nieuwe omgeving, zo bleek. Belle was op dat ogenblik in hetzelfde bedje ziek en zo hebben deze twee mekaar gevonden als lotgenoten. Sindsdien trekken ze samen op; lopen ze zij aan zij door de tuin en liggen ze dicht bijeen in een mand te luieren. Zo besloten we om Bertje alleen te plaatsen zonder haar zus waarna zij geadopteerd werd door dierenvrienden bij wie een treurende poes zat te wachten op gezelschap na de dood van zijn vriendje.
Ernie is niettegenstaande haar sociale gedrag ondertussen toch nog steeds wat angstiger waardoor het voor haar moeilijker is om zich aan te passen aan nieuwe situaties zoals we gemerkt hebben bij de verhuis. Bovendien trekt ze nu op met Belle die we ook absoluut niet meer kunnen herplaatsen. Zodoende zijn we van mening dat Ernie beter bij Het dierenthuisje kan blijven. Bijgevolg is ze opgenomen bij de vaste bewoners. Op die manier werden drie poesjes gelukkig: Bertje geniet van veel aandacht én een vriendje op haar nieuwe eigen thuis terwijl Ernie en Belle zich geborgen voelen bij mekaar én op hun vertrouwde plekje.
Het beetje vertrouwen dat ze in ons heeft, hebben we in maart 2017 even op de proef moeten stellen toen we zagen dat één van haar voorste hoektanden uit haar mond stak. Een grondige tandverzorging was blijkbaar dringend nodig! Ze had nog zeven tanden en die waren er slecht aan toe. De hoogste tijd dus om haar daarvan te verlossen. Er werd meteen ook bloed genomen, waarvan de uitslag prima was: niets alarmerends. Sindsdien eet Ernie goed en lijkt ze alvast vrolijk. De ingreep heeft haar vast en zeker goed gedaan.
Een meter/peter die Ernie wat ruggesteun wil geven, zijn altijd welkom!