24/05/2023: Met veel verdriet hebben we “ons Moeke” moeten laten gaan. Elf jaar hebben we haar mogen verzorgen nadat ze al een viertal jaar op een zwerfplek verzorgd werd waar ze moest verhuizen wegens bouwwerken. Haar twee dochtertjes Suzy en Sammy zijn haar al eerder voorgegaan. Moeke had een prima gezondheid wat het natuurlijk eens zo onverwacht maakt. In haar bloed was immers niets op te merken; integendeel, alle waarden waren nog prima voor haar vijftien jaar.
Toen we haar op 17 mei plots blind aantroffen hoopten we toch dat haar zicht zou herstellen en dat bleek ook te gebeuren. De twee daarop volgende dagen bleek ze terug een beetje te zien. Dat was echter van korte duur. Toen we een kleine week later opmerkten dat ze terug volledig blind was en ze nu ook erg onrustig was, vreesden we het ergste. Toen ging het allemaal erg snel. Wanneer we merkten dat het erg achteruit ging en ze stilaan verlammingsverschijnselen kreeg, hebben we niet getwijfeld om de dierenarts haar te laten helpen.
Moeke is in alle rust en op schoot in een diepe slaap gevallen en is nu herenigd met haar twee dochtertjes. Moeke deed ons nog vaak denken aan de tijd in Brecht waar zij haar intrede deed toen zij en Het dierenthuisje elf jaar jonger waren. Weer een vaste waarde die we met lede ogen zagen heengaan. Onze troost zijn de mooie herinneringen, het feit dat ze niet heeft moeten lijden én we haar toch elf jaar een onbezorgd leventje mochten bezorgen.
=========================================================================
22/05/2023: In de vroege ochtend van woensdag 17 mei merkten we op dat Moeke plots blind was geworden. Ze liep luid mauwend en onzeker rond. Gezien ze zich de avond ervoor nog helemaal normaal gedroeg, kon dit zo goed als zeker alleen maar het gevolg zijn van een herseninfarctje maar het was toch wel vreemd dat ze verder geen enkel teken daarvan gaf. Zodra ze eten kreeg, begon ze er gretig aan. Aaitjes genoot ze van. Geen schuin hoofdje of draaiende bewegingen, wat meestal het geval is na zo’n aandoening. Een andere mogelijkheid was nog een plotse bloeddrukverhoging maar dat zouden we normaal gezien in stapjes hebben zien opkomen. We gingen alleszins snel bij de dierenarts op consult met een Moeke die we voor het eerst makkelijk konden oppakken.
Er werd bloed genomen en de bloeddruk werd gemeten. Resultaat: er was niets te vinden. De conclusie bleef dus bij ons eerste vermoeden dat de plotse blindheid een gevolg was van een nachtelijk attackje. Sindsdien krijgt Moeke een medicatie die de bloedsomloop moet verbeteren. Vrijdag bleek ze al iets zekerder te zijn en al gauw merkten we op dat haar zicht terug begon te komen.
Tot op vandaag is er beterschap maar voorlopig ziet ze nog niet terug zoals tevoren. Het is maar de vraag of het volledig hersteld zal geraken. Het voornaamste is dat ze geniet en dat doet ze gelukkig! Het grootste pluspunt is dat ze de omgeving goed kent en dus ook slecht- en zelfs niet ziend haar weg kan vinden. We duimen dat haar zicht nog helemaal herstelt en dat ze nog lang mag genieten!
=========================================================================
02/02/2023: Vandaag vieren we Moeke want zij is ondertussen al elf jaar bij ons en vijftien jaar oud. Ze kwam elf jaar geleden toe met haar twee dochters omdat er op de plek waar ze als zwervertjes eten kregen, een gebouwencomplex werd gezet. Ze hadden het niet makkelijk en slaagden er zelfs in met z’n drietjes te ontsnappen in Brecht waar Het dierenthuisje toen nog gevestigd was. Gelukkig kwamen ze enkele dagen terug en sindsdien zijn ze ook gebleven en hebben we hun vertrouwen stilaan verdiend.
De twee dochtertjes, Suzy en Sammy, zijn helaas al eerder overleden. Hun gezondheid was niet zoals dit van mama Moeke. Met haar vijftien jaar is ze nog steeds gezond en vrolijk. Nog steeds kunnen we haar niet pakken maar aaien heeft ze wel graag. Toch blijft ze altijd op haar hoede. Ze slaap zo goed als altijd in Timi’s en de pergola. Alle jaren hopen we dat ze in de zomer als de deuren openstaan van de Snoezel, zal binnenkomen want soms toont ze wel haar curiositeit maar ze vertrouwt het echt nog niet. Wie weet lukt het haar dit jaar wel om die angst te overwinnen…
Het voornaamste is toch dat ze geniet en dat doet ze zeker. Alles kan en mag, maar niets moet… de leuze van Het dierenthuisje. HipHipHoera voor deze kranige dame!
===============================================================================
Moeke was mama van twee dochters, Suzy en Sammy. Dit drietal had een knus zwerfplekje gevonden waar ze goed verzorgd werden door een grote dierenvriend tot op de dag dat de gemeente besliste om de weiden waarop hun schuilstalletje stond vol te bouwen met een sportcomplex.
Moeke had er haar twee dochters groot gebracht waarna ze tijdig werden gesteriliseerd om te voorkomen dat er nog meer sukkeltjes geboren zouden worden. Dit trio had veel vertrouwen in hun verzorgster maar verder kenden ze niets of niemand. De verhuis bracht dus heel veel stress mee voor de sukkeltjes maar enkele maanden later legden ze zich erbij neer en begon de angst om te slaan in genot.
De mama kreeg als eerste vertrouwen en had haar vast ritueel om op een hogere plank te gaan zitten als ze iemand zag komen waar ze zich dan liet aaien. Ze wist maar al te goed dat ze daar veilig zat en dat je haar op die hoogte niet kon pakken. De dochtertjes wisselden mekaar af en kwamen nu en dan eens af als mama zich gewillig liet aaien. Wat raar dat ze dan zo genoot, spinde en haar rug kromde… het trok hun nieuwsgierigheid.
De verhuis naar Geel was voor hen opnieuw een zware periode, maar gelukkig is dat allemaal verleden tijd en genieten ze nu nog veel meer als tevoren. Suzy vormt wel eens een probleem met haar lange en dikke vacht want zij is het minst toegankelijke van het groepje. Dan zit er vaak niets anders op dan haar te pakken en te scheren wat meestal een moeilijke klus is.
Het is mooi om zien hoe ze nog steeds mekaar opzoeken. Ze zijn altijd wel in mekaars buurt. Weer drie zwervertjes die heel veel geluk hebben gehad!
