Wappi was sinds enkele weken iets vertrouwder geworden en had zijn toevlucht nu binnen gezocht in de Snoezel. Het baarde ons weliswaar zorgen; moesten we dit zien als een positief teken van vertrouwen of was het eerder een teken van achteruitgang in zijn gezondheidstoestand.
Hij was nooit een gezonde jongen geweest sinds zijn aankomst en nu en dan ging dat wel eens bergaf maar dan plots kikkerde hij als bij wonder weer op. Gezien we hem niet konden pakken en hij geen medicatie wilde innemen was het wel erg moeilijk om hem te helpen.
Vanmorgen, donderdag 14 mei, was het moment daar om in te grijpen. De etter liep uit zijn mondje terwijl hij probeerde te eten. Dit mocht niet langer duren want hoe sterk hij ook opgewassen was tegen pijn gezien zijn trieste voorgeschiedenis, moesten we dit onnodig verder afzien voorkomen.
Toen de dierenarts toekwam konden we hem zonder teveel tegenstribbelen vasthouden wat ons gevoel alleen maar bevestigde: het was de hoogste tijd.
Wappi heeft nog zo’n half jaartje mogen genieten van een onbezorgd leventje, althans wat betreft eten, drinken en onderdak. Onze affectie weigerde hij en van zijn gezondheid konden we helaas niet veel meer maken. We hebben Wappi gegeven wat we konden en wat hij van ons aanvaardde. Hij kan nu pijnloos genieten van een plekje tussen alle andere sterretjes.
=======================================
Wappi was een erg onderkomen zwerver toen hij bij ons aankwam. Hij was niet gecastreerd en had een zware middenoorontsteking die we wel onderdrukt kregen maar het gevolg ervan is dat hij zijn hoofdje schuin houdt.
Wappi wordt geschat op een jaar of zes. De sukkelaar heeft dus nog niet veel genegenheid gekend en dat merk je ook. Hij is erg schuw en houdt niet van mensen. Althans dat was de situatie bij aankomst. Nu we een tweetal maanden verder zijn, begint hij stilaan wat vertrouwen te krijgen. We merken dat hij vrij nieuwsgierig is. Wie weet wordt het binnenkort een aanhankelijke schootpoes!?