22/10/2015:
Suske had van in het begin een erg zwakke gezondheid maar telkens spartelde hij er weer door. De Herfst is altijd een gevaarlijke periode voor dieren die kampen met immuniteitsproblemen en zo werd Suske weer erg verkouden.
Ondertussen wisten we met welke medicatie we hem konden helpen en dat werd dan ook dadelijk opgestart. Helaas was het dit keer niet alleen de verkoudheid die hem parten speelde. Veel erger was de toestand van zijn nieren die ervoor zorgden dat de sukkelaar geen vocht meer ophield.
We hadden dan wel een band met Suske gekregen na al die jaren, toch was ze nog steeds niet aaibaar maar nu liet hij zich zomaar oppakken en verzorgen. Een teken aan de wand helaas.
Samen met de dierenarts hebben we nog alles geprobeerd wat mogelijk was maar helaas moesten we de volgende ochtend constateren dat de lieverd er alleen maar erger aan toe was zodanig dat zijn toestand onomkeerbaar was. Suske werd verlost van zijn laatste strijd die hij onmogelijk nog kon winnen.
We namen afscheid van een bijzonder dutske dat we gedurende 8,5 jaar gekoesterd hebben. Enkel zijn grote broer Sloeber herinnert ons nu nog aan die trieste zwerfplek waar we hen toen weghaalden.
============================================
08/04/2007:
Suske heeft een gelukkige engel gediend. Puur toeval bracht hem samen met Sloeber bij Het dierenthuisje.
We gingen voor de tweede keer zwerfpoezen vangen op een adres te Malle. Een vrijwilligster sloeg er dit keer in om vier poesjes in de vangbakken te krijgen. Gezien ze pas in de namiddag werden gesteriliseerd en gecastreerd konden ze die dag niet terug uitgezet worden en vonden we het beter om ze hier op te vangen zodat we hen de dag erna terug konden gaan uitzetten op de plaats van vangst. We zetten de vier bange wezentjes in een bench en al vlug bleek dat er helemaal geen kwaad in zat en dat er drie van de vier serieus aan het niezen waren. Met andere woorden; ze konden niet terug gezet worden alvorens ze genezen waren. Het vierde poesje dat wel gezond was werd de volgende dag terug gebracht want dat was tevens het wildst van al. De drie kleine sukkeltjes werden gedoopt Suske, Sloeber en Sasha. Sasha was het enige meisje. Haar moesten we spijtig genoeg twee maanden later laten inslapen. Zij had blijkbaar teveel aan haar reserve gezeten ten gevolge van ondervoeding en ziekte waardoor haar niertjes het op die jonge leeftijd reeds begaven.
Suske had ten gevolge van de ziekte die hem op die jonge leeftijd trof een middenoorontsteking. Gelukkig is dat allemaal achter de rug, maar het gevolg is wel dat hij zijn hoofdje altijd wat schuin houdt en dat hij doof is. Sloeber is de halflangharige kater en ook vanaf het begin de kranigste van de drie. In het begin hebben ze een dikke week in een grote bench samen vertoefd. Daarna verhuisden we hen naar de quarantaine waar ze wat meer loop en mooier uitzicht konden genieten. Ze lieten zich strelen, maar bleven enorm bang en apathisch. Daarom hebben we toen de deur maar open gezet zodat ze op eigen tempo en initiatief konden wennen. Zelfs jaren later zijn Suske en Sloeber erg argwanend, maar ze verdragen wel dat we hen passeren. Vooral Suske kreeg wat meer vertrouwen doordat we hem al enkele keren hebben moeten verzorgen vanwege zijn zwakkere gezondheid. Hieronder kan je meer lezen over hun vorige “thuishaven”.
Hier het verhaal over hoe Suske en Sloeber bij ons terecht kwamen:” Bijzonder…ondankbaar”
Dat de zwerfkattencampagnes op verzet stuiten van kattenhaters kan je verwachten. Sommige reacties zijn echter wel erg ondermaats. Hier het verloop van een vermeldenswaardige aanvraag voor behandeling van zwerfpoezen uit de gemeente Malle:
Wanneer een aanvraag toekomt voor het steriliseren van zwerfkatten nemen we steeds telefonisch contact op met de aanvrager zodat deze duidelijk op de hoogte is van het verloop. Met andere woorden weet men steeds dat de poezen na operatie terug worden uitgezet op de plaats van vangst. In geval van tamme poezen ligt dat natuurlijk anders en zoeken we mee naar een alternatieve oplossing indien de poes niet langer gewenst is op de zwerfplaats. Echter indien het over bange en verwilderde dieren gaat, weet iedereen met gezond verstand dat zulke dieren niet in aanmerking komen voor adoptie als huispoes en dat deze dus in een asiel geen toekomst hebben. Het zijn dieren die wegkwijnen van stress en angst in een kleine ruimte om uiteindelijk doodziek te worden. Vaak dan nog tot gevolg dat vele andere dieren mee de dood worden ingeslepen door het uitbreken van één of ander virus. Nog meer dan bij mensen is stress een slopende factor voor poezen.
Welnu, dit voorval uit Malle is eigenlijk vooral zo absurd vanwege het verloop van de aanvraag. Normaal moet de persoon die de dieren in de tuin heeft lopen, aanvraag doen bij de gemeente. Dit keer kregen we via een vrijwilliger die op de gemeentediensten werkt te horen dat één van de collega’s al een tijdlang met heel wat poezen in de omgeving zat maar het niet durfde te zeggen. We informeerden dus zelf de verantwoordelijke van de gemeente. Na enkele malen navraag te doen, kregen we eindelijk het document door dat ons toestemming gaf om de dieren naar de dierenarts te gaan. We namen -zoals altijd- contact op met de “stille aanvrager” . We spraken af dat we de volgende avond vangbakken zouden brengen die hij dan de ochtend erop zou opstellen. Een uur werd niet afgesproken gezien de bakken nog volop gebruikt werden en we niet wisten wanneer we ze terug zouden kunnen ophalen. Rond 20u30 kregen we een boze telefoon dat dit geen uur meer was en dat dit geen “service” was. We negeerden dit wijselijk en zetten de bakken even later neer. De volgende dag begon het vangen. Daarna werd er op afgesproken tijdstippen gevangen. We kregen daarbij de hulp van de vrijwilliger die in oorsprong gezorgd had voor de aanvraag. Zij haalde de poezen op en bracht ze naar de dierenarts. Wij haalden ze dan weer op zodat we hun toestand eerst hier konden bekijken. Zo bleven in totaal 4 dieren hier gezien ze ziek waren en het niet dierwaardig was om ze zo terug op straat te sturen.
Toen kwam de volgende vangst. Die middag kreeg ik een briesende leeuw in uiterst beschonken toestand aan de telefoon die eiste dat de dieren gedood werden want “hij had ook een leven en kon dat eten niet blijven kopen”. Ik kon het niet laten en diende hem van antwoord. De maat was vol. Dit was de zoveelste onbeschofte telefoon. We vingen reeds 4 poezen op die we hier wilden houden, maar 12 ? Neen, dat was echt teveel van het goede. Hij gaf niet af. De volgende oproep nam Peter aan die ook op zijn beurt de volle lading kreeg. Het probleem was wel dat er één poes in een vangbak zat. Dat hadden we tussendoor kunnen opvangen. Die moest dus zeker opgehaald worden. Uiteindelijk haalden we de vangbak op weer gevolgd door een vloedgolf van scheldwoorden uit de mond van een zwaar beschonken man. De lege vangbak werd ons naar het hoofd geslingerd. Uiteraard deden we hiervan melding bij de gemeente. Toen bleek dat de man werknemer was bij de gemeente Malle…
De tol van dierenliefde kan zwaar wegen….