25/01/2018: Met veel verdriet moeten we meedelen dat Poes gisterenavond is overleden. Een kleine maand geleden werd ze plots geveld door een herseninfarctje dat de kranige dame wonderbaarlijk na een week teboven kwam. De cortisone die haar toen goed hielp, heeft haar even later ten gronde gericht. De chronische verkoudheid waarmee ze was toegekomen in april vorig jaar stak heftig de kop op en zodra we die onderdrukt kregen, bleek dat de nieren te erg geleden hadden. Gisterenavond was het duidelijk dat er geen kering meer mogelijk was en dat ze niet meer genoot. Tijd om de dierenarts te bellen. Poes sliep in alle rust in op haar geliefde plek: in onze armen.
Ze was weliswaar geen jonge poes meer maar toch valt het zwaar om haar nu al te laten gaan. Hoe ze toekwam, hoe sterk haar wilskracht was eens ze de nodige zorgen kreeg en hoe ze genoot van aandacht en dat luxe leven dat ze voordien niet gekend had… het zorgt ervoor dat ze een bijzondere stempel achterlaat. We zullen nog vaak aan haar denken en terugblikken op haar kranigheid. De hemel heeft er een schitterende ster bij.
=============================================
Poes is de oudste van het groepje van 14 dat we toekregen in april 2017. Ze was er heel erg aan toe en we vreesden zelfs dat we haar er toen niet zouden doorkrijgen. Gelukkig is dat wel gelukt maar ze is al die tijd wel blijven sukkelen met chronische verkoudheden.
Toen ik op het betreffende adres kwam om de stand van zaken te bekijken lag Poes op een zetel en zei de eigenares me “die daar ligt is de oudste; ik heb vanmorgen nog gedacht dat ze dood was”. Ze vertelde dat ze de dag ervoor “iets gekregen had” en plots niet meer kon lopen. Toen ik voor het zielige poesje knielde zag ik dat gans haar neusje vol etter zat. Haar hoofdje hing scheef. Tekenen van een middenoorontsteking, zo bleek toen. Poes krikte op na intense medische zorgen.
We waren oprecht trots op Poes. Een straffe seniordame van 14 jaar die heel wat had meegemaakt en heel weinig of geen medische zorgen in haar leventje gekend had. Wat waren we blij om haar te zien genieten van alles wat ze hier kreeg. Slapen, eten en genieten van aandacht; zo zien haar dagen er hier uit. Een kattenbak hebben we haar niet meer kunnen aanleren; ze plast waar ze staat maar wat wil je ook als je al die jaren in één grote kattenbak geleefd hebt?
Op 30/12/’17 stond ze er echter niet goed op. Die nacht bleek ze een herseninfarctje opgelopen te hebben en daardoor kon ze niet meer lopen. Ze maakte ons haar wensen en immobiliteit bekend door luid te mauwen. Het ging door merg en been maar ze kreeg de gewenste verzorging en aandacht. Het enige wat we nu direct konden doen in de hoop haar nog te kunnen helpen, was cortisone toedienen en een middel om het herstel van de hersenen te stimuleren.
Wonder boven wonder zagen we haar dag na dag ietsjes beter worden. Nu en dan kon ze terug een stapje zetten en haar hoofdje dat helemaal schuin hing, begon weer wat te herstellen. We hebben haar al verwend! Ze liet ons duidelijk blijken dat ze vooral die eerste dagen bang was om alleen te zijn. Je zag de paniek in haar oogjes van zodra ik bij haar wegging. Overdag droeg ik haar in een zelf gefabriceerde buidel mee en ’s nachts sliep ze in mijn arm. Ze stopte nog amper met spinnen; zo’n schat!
Ondertussen zijn we bijna een week verder en Poes is wonderbaarlijk hersteld. Ze kan terug lopen, eet als de beste en plast terug op haar favoriete plaatsen… zo kennen we haar helemaal. Het enige verschil is dat ze me veel meer komt opzoeken dan voordien; die extra aandacht wil ze duidelijk behouden.
Nu is het natuurlijk hopen dat er geen infarctjes meer volgen. Ze mag dan wel een vechtertje zijn, tegen meer van dergelijke uitputtende dips is zelfs zij niet opgewassen.
Na 6 maanden een vaste waarde te zijn bij Het dierenthuisje blijkt Poes nog geen meter of peter te hebben die haar steunen. Wie wil het deze lieverd gunnen aub? Ze zal je héél graag haar dankbaarheid tonen…