Helaas hebben we het oude poesje, Vriendje, dat we op 24/12/’16 overnamen van onze collega’s Het Blauwe Kruis vandaag moeten afgeven. Nochtans was hij erg happy en leek hij perfect gezond op wat weinig tandjes na. Meer nog: Vriendje had zelfs een thuis gevonden en zou volgend weekend verhuizen maar we vonden het raadzaam om eerst nog even bloed te laten nemen en de tandjes die hij had te laten reinigen. Hij had immers een ontsteking in zijn mondje gehad bij aankomst die zou terug komen als het tandsteen niet verwijderd werd.
Gisteren werd Vriendje daarvoor bij de dierenarts binnen gebracht en omdat hij zo tekeer ging, lukte het niet zonder verdoving. Op zich geen probleem gezien zijn hart totaal geen problemen gaf. ’s Middags kwam hij thuis en liep hij gezwind het bakje uit. Zowel wij als de dierenarts waren ervan overtuigd dat Vriendje absoluut nog niet zo oud was en hij werd geschat op een jaar of tien à twaalf.
Vanmorgen echter troffen we een heel andere poes aan: hij lag languit en ademde zwaar. We haasten ons naar de dierenarts die vocht op de longen constateerde en zijn temperatuur bedroeg nog amper 34c°. Er werd nog alles aan gedaan om hem te redden maar helaas glipte hij door onze vingers.
Dit is de eerste keer dat we zo’n situatie meemaken maar blijkbaar gebeurt dit in uitzonderlijke gevallen. Erg triest want hadden we dit kunnen voorzien dan hadden we de ingreep niet laten doen. Maar dan had hij pijn in zijn mond gehouden… Wat kan een beslissing nemen toch moeilijk zijn!
Na wat opzoekingen blijkt dat als een dier zo reageert op narcose het sowieso binnen korte tijd zou sterven aan hartfalen als het niet onder narcose wordt gebracht. Hoe triest ook zijn we alleszins opgelucht dat dit niet is hoeven te gebeuren bij de adoptant korte tijd na de adoptie.
Trudy die diezelfde dag toekwam (toen Toelia genaamd) stelt het gelukkig wel goed. Ook haar tandjes werden verzorgd maar zonder enig probleem hoewel zij ouder lijkt dan Vriendje.