Helaas hebben we vandaag 10/12 afscheid moeten nemen van Loes. De medicatie sloeg niet aan en al gauw bleek dat ze, net als haar naamgenoot die we eerder deze week ook al moesten afgeven, leed aan nierfalen. Dat is de tweede bewoner waarbij door het uitbreken van een verkoudheid onomkeerbaar nierfalen aan het licht komt.
Loes heeft één maand langer bij ons geleefd dan haar lotgenoot en heeft zeker zoveel genoten van haar luxeleventje hier na een zwerversbestaan. We hebben haar zien veranderen van erg schuwe poes tot een aandachtvrager die ons had leren te vertrouwen. Haar vaste verblijfplaats was en bleef steeds de Snoeshut waar ze vriendjes werd met Loly en Honey. We zullen haar daar missen. Ze kwam telkens op ons toegelopen als we het eten in haar verblijf serveerden.
Loes en Loesje, twee bijzondere sterretjes die voortaan samen de hemel oplichten.
==================================
Update 08/12/2017: Sinds haar aankomst is Loes niet meer ziek geweest tot voor enkele dagen. Plots was ze dan ook wel erg ziek en toen bleek dat ze het ernstig zitten had: een longontsteking. Loes (niet te verwarren met Loesje die we helaas enkele dagen geleden moesten afgeven) is een poes die niet veel toenadering zocht en vooral in Snoeshut verblijft waar ze haar eigen leventje leidt.
Toen we enkele dagen geleden in “haar” chalet binnen kwamen, was het duidelijk dat er iets aan de hand was: Loes mauwde om hulp. We hebben haar nu voorlopig apart gezet in een aparte ruimte waar ze lekker warm ligt en we haar goed kunnen opvolgen. Na drie dagen heeft ze eindelijk terug gedronken en nu volgt hopelijk ook het eten nog. Ze is erg zwak geworden maar geniet nu wel enorm van aandacht. Ze draait zich zelfs op haar ruggetje van genot om haar buikje te laten strelen. We hopen gauw beter nieuws te kunnen brengen. De winter eist helaas ook bij ons zijn tol.
=======================================
Loes werd binnen gebracht door haar verzorger die haar al enkele jaren voederde op een zwerfplek. Daar waren echter bouwplannen wat maakte dat Loes er niet langer veilig was. Op haar vertrouwde plekje was Loes volgens de dame aaibaar maar dat was helaas hier niet het geval. De stress maakte zich meester over het zwarte kattinnetje en een week na aankomst werd ze ziek. Een zware infectie op de luchtwegen die we gelukkig na een veertiental dagen onderdrukt kregen. Haar de medicatie toedienen was het grootste probleem doordat haar angst voor mensen zo groot was.
Zodra we overtuigd waren dat haar medische toestand stabiel was, lieten we haar in de groep want de stress was haar al te groot en zou voor nog meer gezondheidsproblemen zorgen. Loes schuilde overal waar ze kon als ze maar niet in het zicht kwam van tweevoeters.
Na enige tijd koos ze een vaste schuilplek en dat werd de Snoeshut. Telkens we binnen kwamen, rende ze naar buiten maar dat is ondertussen gelukkig verleden tijd. Stapsgewijs ging ze erop vooruit en sinds de winter van 2016 nam ze haar intrek in de Prutskes. We stonden verstomd dat we Loes daar aantroffen. Eigenlijk konden we het niet geloven en vroegen we ons af of er een vreemde poes in de ren was gekomen die daar op bed lag in de Prutskes. Pas na haar goed te bekijken, merkten we op dat het om Loes ging. Ze lag zalig te snoezen tussen andere poezen in het stapelbed.
Ze heeft haar weg hier goed gevonden en loopt nu van de ene plaats mee naar de andere als we het eten opdienen. Zo verzekert ze zich van een dubbele portie. Onze verbazing zwelt nog steeds aan want ze maakt zelfs aanstalten om in de Snoezel binnen te komen. Wie weet ligt ze binnenkort mee op bed te slapen!?