27/05/2020: Vier jaar na haar aankomst bij Het dierenthuisje is ze van ons heen gegaan. Totaal onverwacht zonder enige voorbode lieten de niertjes het afweten. Op nog geen 24 uur zagen we het gebeuren en niets mocht baten. Volgens de informatie die we van onze collega’s kregen zou ze ondertussen nog maar acht jaar geweest zijn. Veel te jong en net nu ze zo aan het open bloeien was naar mensen.
In Maart van dit jaar kreeg ze nog een tandverzorging en een fikse scheerbeurt waarna ze zich zichtbaar goed voelde. Sindsdien zagen we haar steeds meer toenadering zoeken. De sukkel heeft weliswaar erg veel stress gekend toen ze “dankzij” haar schoonheid meermaals geplaatst werd als bange poes terwijl ze daarvoor niet in de wieg gelegd was. Pixie wilde haar ding doen en liefst niets met mensen te maken hebben en die mogelijkheid heeft ze hier gedurende die 4 jaar met open pootjes aangepakt.
Met veel spijt in het hart zijn we alleszins dankbaar dat we haar die tijd nog hebben kunnen laten genieten!
============================================
Pixie kwam in april 2016 bij Het dierenthuisje terecht na een oproep van de collega’s van Het Blauwe Kruis uit Wommelgem. De schoonheid was na adoptie al enkele keren terug gekomen; telkens verkeken de adoptanten zich op haar mooie uiterlijk. Pixie was immers een angstig poesje én had zeker niet de aaibaarheidsfactor die velen haar toeschreven.
Na de laatste terugkomst was Pixie amper handelbaar. Omdat ze in het asiel opmerkten dat het kattinnetje er enorm op achteruit ging, zochten ze een rustige omgeving voor haar waar ze tot rust zou kunnen komen zonder gedwongen te worden tot “pak- en knuffelmomenten”. Die rust vond ze hier.
Eerst schuilde ze op de speeltuin “Catsa-land” maar eens het kouder werd vond ze haar plekje in de verwarmde chalets. Na enige tijd kwam ze tegen
voedertijd op de vensterbank aan de Snoezel zitten waar we ze eten gaven. Zo konden we het potje stilaan opschuiven. Als volgende stap zette we het raam even open en plaatsten we haar eten aan de binnenzijde zodat ze in de Snoezel kwam eten.
De vacht op haar rug was bij aankomst al erg geklit maar haar kammen, daar was absoluut geen sprake van. Haar pakken voor verzorging zou achteraf een grote stap achteruit betekenen dus lieten we ze rustig haar gang gaan. Zo droeg ze dik een jaar lang een warme jas met zich mee. Haar hoofdje en schouders waren mooi glad maar dan had ze net zo’n pofrokje aan: een dik pak geklit haar.
We waren al allerlei plannen aan het smeden om haar te pakken te krijgen zodat we haar konden verlossen van die dikke winterjas toen ze in juni 2017 zelf haar dikke trui uittrok! De vrijwilligster die hielp met de avondronde wist niet wat ze zag liggen: het leek wel een complete poes! Wij opgelucht want zo is ze er vanaf geraakt zonder extra stress. Een dik pak haar van maar liefst 70 gram; wat een verademing!
