Vandaag, 11 augustus, hebben we afscheid moeten nemen van Viki. Het angstige poesje dat in april 2015 aan de poort werd gedumpt in een transportmand is nooit fan geworden van mensen. We hadden al enkele dagen gemerkt dat ze sukkelde met haar gezondheid maar helaas konden we niet veel doen, behalve dan oraal wat medicatie in haar eten doen. Dat heeft helaas niet mogen baten. Vanmiddag konden we haar plots wel benaderen en dat belooft nooit veel goeds. Terwijl we haar aan het verzorgen waren, is ze gestorven. Haar slijmvliezen waren totaal wit en ze was volledig uitgedroogd. Met dit warme weer kan het snel gaan wanneer een poes stopt met eten en drinken.
We moeten voor ogen houden dat Viki nog 7,5 vrije en zorgeloze jaren bij ons heeft kunnen doorbrengen. Op die manier wordt het plotse afscheid aanvaardbaar wat niet wil zeggen dat het ons vergemakkelijkt. De laatste tijd zitten we weer in een heftige rollercoaster.
==================================================================
Viki is een poesje dat op jonge leeftijd in een kooi aan de poort werd gedumpt. Ze werd bij aankomst gesteriliseerd en gechipt maar daarna konden we haar nooit nog benaderen. Wel voelde ze zich goed in de groep en stilaan begon ze toenadering te zoeken maar helaas moesten we dat vertrouwen nu ernstige schade toebrengen. We merkten al een tijdje op dat Viki haar vacht niet meer kon verzorgen. Meer nog, ze begon moeilijker te eten en dat was voor ons het teken dat we haar zo snel mogelijk naar de tandarts moesten brengen. Weken gingen voorbij zonder dat we de kans kregen om haar te pakken want door de warmte ging ze nooit ergens binnen slapen. Gelukkig hadden we gisterenavond (14/7/’18) geluk: ze ging de Snoezel binnen en we wisten haar naar de achterliggende, kleinere kamer te lokken. Ze ging heftig tekeer en haar “vangen” was niet prettig maar we waren wel opgelucht dat we haar nu eindelijk de nodige zorgen konden laten toedienen.
Vanmorgen was het dan weer even stressen want nu moest ze vanuit de unit, waar we haar voor de nacht hadden ondergebracht,de transportmand in. Dat het hoge tijd was, bleek uit de tand die ze verloor door op de handschoen te bijten die ik noodzakelijkerwijs gebruikte om haar te pakken.
De dierenarts belde zodra de operatie achter de rug was zodat ik Viki nog kon scheren en uitkammen. Het enige wat nog overbleef waren haar twee onderste hoektandjes. Ontdaan van de tandpijn én van de dikke klitten op haar rug kan ze nu verder genieten. Het zal even duren voor ze ons terug vertrouwd…