Kasper

20/09/2019:

Helaas hebben we afscheid moeten nemen van Kasper en nog wel erg snel. Onverwacht is een groot woord want we wisten dat Kasper een slechte gezondheid had en het grootste probleem was dat hij ons nog steeds niet vertrouwde wat maakte dat we hem vaak te laat te pakken kregen om het de nodige zorgen te geven.

Dit keer was het niet anders maar nu kwamen we echt wel te laat. Erg triest maar hij heeft in die vijf jaar dat hij bij ons heeft gewoond wel genoten van een onbezorgd leventje zonder al teveel bemoeienissen van mensen. Dat was voor hem van groot belang: zijn ding doen met zijn vriendjes-soortgenoten. Die had hij veel! Hij maakte deel uit van het groepje van Bambam en Loena. Zij moeten nu alleen verder. Gelukkig hebben ze mekaar nog.

Kasper zal tussen al die sterretjes heel veel vriendjes vinden!

==================================================

Update 16/7/2018:

Kasper sukkelt al een tijdje terug met zijn mondje: zijn het de tandjes of eerder een infectie van het tandvlees? Dat zullen we pas weten als hij bij de dierenarts is, maar laat dat nu net niet zo eenvoudig zijn.

In maart moesten we hem al “vangen” om binnen te brengen voor tandverzorging met de nodige stress en miserie. Er werden toen 4 tanden getrokken en de dierenarts waarschuwde al dat er nog zouden volgen. Ze zaten echter op dat ogenblik nog te vast om te trekken.

Helaas heeft het dus niet lang geduurd voordat hij opnieuw pijn kreeg. Ondertussen krijgt hij alvast medicatie  om de pijn en infectie te onderdrukken zodat we een goed moment kunnen afwachten om hem te pakken en naar de dierenarts te brengen. Word dus vervolgd!

===================================================

Sinds de verhuis naar Geel wisten we dat er veel zou gedumpt worden in die groene omgeving. Probleem is echter de niet zo poesvriendelijke buurhond die zowat alles wat geen hond is achterna zit.  In de hoop dat we de sukkels die ze zomaar gewetensloos zouden dumpen aan de poort aan “onze kant” konden houden, plaatsten we een voederhuisje op de oprit waar ze in alle rust zouden kunnen eten.

Het eten verdween maar natuurlijk was dan de vraag over hoeveel poezen het ging en de welke? We plaatsten een nachtcamera erbij en uit die beelden bleek dat er ondermeer twee jongere poezen waren die alle nachten zich tegoed kwamen doen.  Omdat we ze niet wilden afschrikken, besloten we nog wat te wachten met het plaatsen van vangbakken. We hadden immers ook de indruk dat ze toch wel min of meer gesocialiseerd waren geweest.

Enkele weken later zat plots één van beiden binnen in de ren; hij was dus over de draad geklouterd en die nieuwe wereld leek hem al gauw goed te bevallen. We noemden hem Kassie.

Het andere poesje was schuwer en we besloten dan ook een vangbak te plaatsen zodat ze terug samen zouden zitten. Na een drietal pogingen hadden we het winnende lot; alleen… de hond van de buren had het beestje al te stekken gehad. De staart was helemaal afgeritst en er was een duidelijke knik merkbaar. Natuurlijk was het weer weekend en moesten we even afwachten of we snel bij de dierenarts terecht zouden kunnen. We doopten hem Kasper.

Gelukkig kon hij een dag later al verzorging krijgen waarbij de staart werd geamputeerd. Wat nu het rare aan dit verhaal is: beide dieren waren reeds gecastreerd en dan nog wel in het teken van de zwerfkattencampagne want ze hebben beiden een knip in het oor.  Uiterst vreemd dus dat zwervers die met vangbakken elders gevangen zijn bij ons terecht kunnen komen wetende dat vrijwilligers van de stad Geel de dieren ophalen en terug afzetten.

In ieder geval voelden deze twee bangerds zich snel thuis. Kassie had vrij snel de luxe van het binnenleven ontdekt en genoot uitbundig van de warmte aan de stoof, de zachte dekentjes en zomeer. Hij kon er niet genoeg van krijgen wat zich uitte in lang uitrekken, pootjes dabben op allerlei zachte spulletjes en spinnen!

Kasper  had wat meer tijd nodig maar ook hij wist de luxe van een zorgeloos, vrij leventje wel te waarderen.