Misty, die bijna twee jaar geleden uit eigen beweging zijn intrede als jong poesje deed via de poort, was ondertussen goed ingeburgerd in de groep. Tot frustratie van Loena had hij zich een plekje weten te bemachtigen aan de zijde van Bambam; hij had er weer een dikke vriend bij. Helaas krijgt Loena haar vriend terug meer voor zichzelf want Misty is vanmorgen helaas erg onverwacht overleden.
Hoezeer hij zijn vriendjes ook vertrouwde en er plezier mee had, ons zag hij enkel van nut om hem van eten te voorzien. Als toegewijd personeel deden we dat ook met plezier want we zagen hoezeer hij genoot. Alles mocht maar niets moest; Misty had het ideale leventje hier.
Toen we vanmorgen merkten dat ze op een plek in de tuin lag waar ze normaal niet kwam, benaderden we haar voorzichtig. Tot onze grote verbazing ging ze niet lopen en dat betekende niet veel goeds. Helaas was die vrees terecht: Misty’s oogjes lagen diep verzonken en toen we hem pakten met dikke handschoenen waarin hij zich vastbeet, roken we de etter uit zijn mondje. Zijn buikje was dik en zat vol vocht. Onze vrees voor FIP werd even later bevestigd door de dierenarts die op vraag snel passeerde. Misty werd uit zijn lijden verlost want deze vreselijke ziekte is nu eenmaal onomkeerbaar en strandt in een pijnlijke dood wat we hem kost wat kost wilden besparen.
Misty mocht slechts twee jaartjes oud worden maar van die tijd heeft hij wel met volle teugen genoten!
==================================================
Misty begon zijn intrede hier op een erg mysterieuze wijze, vandaar zijn naam. Hij werd in augustus 2018 
gedumpt aan de poort als kitten en glipte telkens binnen en buiten. Hij kwam op eigen initiatief het gezelschap van de soortgenoten hier opzoeken maar zette het op een lopen zodra er mensen in het zicht kwamen. Pas toen Misty groot genoeg was om niet meer door de mazen van de draadpanelen te wringen, bleef hij hier vast inwonen en kwam hij stilaan meer binnen door de andere vriendjes te volgen.
Nog steeds is hij erg schuw en dat beterde er zeker niet op toen we hem moesten “vangen” om hem te laten castreren. We hebben langer gewacht dan we normaal doen in de hoop dat hij toch wat vertrouwen zou krijgen en het allemaal wat rustiger zou kunnen verlopen. Dat was echter ijdele hoop!
We waren dus heel gelukkig dat het achter de rug was en daarna is het terug vertrouwen trachten op te bouwen. Misty heeft echter voorlopig niets met mensen, maar des te meer met soortgenoten. Het voornaamste is dat hij geniet en dat staat vast!
