Kwakie was zo’n tiental weken oud als hij/zij toekwam. Het geslacht laten we nog even in het midden want daar is nog geen zekerheid over. Hij werd door een dame binnen gebracht met heel veel pijn in het hart. Zij had immers Kwakie moederloos gevonden als ze pasgeboren was en was, na een bezoek aan de dierenarts die haar raad gaf bij de verzorging, aan de slag gegaan om Kwakie groot te krijgen. En het lukte!
Enig probleem was dat Kwakie bij haar redders helaas niet kon blijven en ze dus voor de zware opdracht stonden om een goede thuis voor hun beschermeling te vinden waar het eendje verder kon opgroeien met de luxe van alles voorhanden te hebben wat ze nodig heeft om gelukkig te zijn.
Op de zoektocht kwamen ze in contact met Het dierenthuisje en sinds 6 september 2018 is Kwakie hier een bewoner geworden. In het begin was het zowel voor haar als voor ons erg wennen. Ze moest immers leren omgaan met écht eend zijn: soortgenoten, vijver, wei, eten… het was allemaal zo anders! Ze liep haar “mama” achterna want ze werd gevoederd, op tijd en stond binnen en buiten gezet, enz. Haar mensenmama leerde haar zelfs zwemmen.
De eerste avond zat ze dan ook mooi aan de poort van de wei op ons te wachten. Na twee pogingen om haar in de stal te zetten liep ze ons telkens terug achterna ondanks het donker. Dan maar de poort van de stal dicht zodat ze met zekerheid binnen bleef. Het is even hard maar gelukkig liep ze ons de volgende dag al veel minder achterna. Die tweede avond was trouwens heel grappig: toen we gingen controleren waar ze zat eens het donker was, bleek ze temidden van de vijver te zitten. Ze kwaakte wel als ze ons zag maar kwam er niet uit. De volgende ochtend kwam ze aangelopen vanuit de vijver.
Zo’n vier dagen later eet Kwakie als een eend en niet meer uit de hand, zwemt ze als geen ander en zoekt ze de andere eenden steeds meer op. Het leven van een eend bevalt haar!