17/02/2022: Wie had het kunnen denken dat we Milù al na drie jaar zouden moeten afgeven. Hij was amper zes jaar oud. Zijn voorgeschiedenis en medische problemen zijn nefast geworden en toch wel zeer acuut. De geschiedenis lijkt zich te herhalen; net zoals het geval was bij Bloske die ook incontinent was en waarbij we ook twee maal daags de blaas handmatig moesten ledigen. Ook Bloske hebben we slechts een drietal jaren mogen koesteren. En ook bij hem is het allemaal enorm snel gegaan. Milù’s nieren begaven het op enkele dagen tijd.
We zullen Milù nooit vergeten. Hij was vanaf dag één een zorgenkindje met een ijzeren wil maar ó zo lief en devoot voor wie hij lief had. Milù koos zijn mensen en wie hij niet moest, mens of soortgenoot, zou het wel ondervinden. Geen kwaad woord over deze lieverd die eerst heel veel geluk heeft gehad dat hij op ons pad kwam maar die we helaas nu niet meer konden helpen. Het gemis is groot. De vaste routine om hem ’s ochtends en ’s avonds te helpen plassen, valt weg maar evengoed blijven zijn favoriete slaapplekjes leeg. Toen we vanavond de stoof aanstaken kwam Jessie direct in de mand er vlakbij liggen maar Milù ontbrak. Wat kon ook hij daarvan genieten!
Wat mag de hemel weeral blij zijn met zo’n prachtige ster erbij. Lieve Milù, wees lief daar voor al je soortgenootjes die je voorgingen en blijf naar ons knipogen want zo herinner je ons eraan dat we in het bijzonder voor lieverds zoals jij in de bres springen.
============================================================================
Op 24 januari 2019 kwam Milù toe en helaas moesten we al dadelijk met hem naar de dierenarts voor onderzoeken. Milù was meteen een echt zorgenkind en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen. Deze ongelooflijke lieverd werd gebeten door een hond aan zijn achterwerk. Daarbij werd zijn staart erg toegetakeld maar ook zijn poep. Het resultaat waren grote wonden, een staart die geamputeerd diende te worden en één teelbal die stuk gebeten was. Dat gebeurde in april 2018. Door de letsels verliest hij constant urine en kan hij ook niet behoorlijk vast ontlasten.
Ondertussen wisten we hoezeer Milù dringend nood had aan hulp omdat hij het anders met zijn dood zou bekopen. De jongen was zich immers aan het vergiftigen doordat zijn blaas steeds gespannen bleef en urine begon door te sijpelen. Hij rook ook nog enorm naar kater doordat het andere teelballetje nog in zijn lies zat. Dat was gelukkig maar een kleine ingreep tijdens de narcose die hij sowieso moest ondergaan om een RX te nemen van de rug en om hem te sonderen, wat heel erg dringend nodig was.
Sindsdien heeft Milù ons al veel kopzorgen gebaard. Het urinestaal dat naar het labo werd gestuurd gaf geen ontsteking aan. Er werd ook geen struviet gevonden. Alleen maar heldere urine hoewel hij met momenten puur bloed plaste. Gezien Julie naar de acupunctuur moest, ging hij mee in de hoop dat deze dierenarts iets zou kunnen betekenen voor hem. Zij gaf zeker de mogelijkheid aan maar gaf de raad om ontstekingsremmer/pijnstiller en antibiotica op te starten, wat gebeurde.
Omdat de sonde en het infuus die hij bij de dierenarts kreeg om zijn urine goed door te spoelen, niets hadden uitgehaald, verwees de dierenarts ons door naar de kliniek te Vught, Nederland, waar Shuki destijds zo goed geholpen werd. Daar werd een echo genomen van de blaas waarop duidelijk zichtbaar was dat de opening erg open stond waardoor er wordt gesproken van een overloopblaas. Helaas een gevolg van het niet tijdig handmatig ledigen van de blaas. Een zijde van de blaaswand vertoonde ook vorming van poliepen; eveneens te wijten aan het inwerken van de urine. Dat verklaarde tevens de hardheid van de blaas. De interniste zocht naar een manier om de blaaswand terug te versoepelen en gaf Milù medicatie mee voor de blaas maar ook voor de aanhoudende diarree.
Vier weken na het diepgaand onderzoek konden we blij melden dat we vooruitgang hadden geboekt! De diarree was voorbij en ook de urine was bloedvrij. Hij verliest nog wel wat urine en hij zet nog stempeltjes door zijn verlamde darm maar het is een feit dat hij al veel properder is dan voordien. Ook zijn blaas is merkbaar soepeler geworden. Al een hele vooruitgang, zo oordeelde de specialiste. Milù gaat ook geregeld nog naar de acupunctuur. We blijven hopen dat deze behandeling in combinatie met de medicatie hem van zijn probleem zullen kunnen afhelpen.
Ondertussen heeft deze knappe lieverd ieders hart hier al weten te veroveren. Zelf is hij zo dapper en positief! Ongelooflijk dat hij ondanks alle pijn en miserie nog de kracht had om te blijven lachen! Hij blijft steeds lief en heeft ons niet één keer gebeten of gekrabd. Ook de transportmand in en uit… hij ondergaat alles gewillig alsof hij beseft dat we het beste met hem voor hebben. We moesten Milù eerst een hele tijd in een aparte kamer houden, maar ondertussen mag hij ook gewoon naar buiten. Enkel ’s nachts zit Milù nog apart. Overdag loopt hij gewoon in de groep. Zijn katersmanieren zijn gelukkig geminderd en hij is niet langer dominant naar de anderen toe.