30/01/’23: Het verdriet was enorm groot toen we vanochtend Sterre levenloos aantroffen in de Snoezel. Nog geen kwartier ervoor hadden we nog portier voor hem gespeeld want Sterre vroeg steeds om hem binnen en buiten te laten via de achterdeur niettegenstaande hij kattenluiken kende. Het was zijn “verworven recht” om onze diensten daarvoor in te zetten. Zonder enige voorbode lag hij daar terwijl we met z’n drieën in de buurt volop bezig waren met voederen en poetsen. Niemand zag of hoorde iets. Voor Sterre is het pijnloos en snel verlopen maar voor ons was het enorme klap. Hij moet een infarct gekregen hebben want zo snel, zonder enig geluid letterlijk doodvallen kan haast geen andere oorzaak hebben. Ik kan met woorden niet omschrijven wat er door me heenging. Het verdriet is intens. Wij die alle dagen bezorgd zorgen voor heel wat oudjes en dieren met zware medische issues… We staan er niet stil dat jonge, gezonde dieren even goed snel uit ons leven kunnen gerukt worden.
We moeten voor ogen houden dat we Sterre alle liefde en aandacht gegeven hebben die hij zich toewenste. Zowat elke vrijwilliger had een boon voor deze lieverd. Hij was een bijzondere jongen met een ijzersterke wil die wel eens een mep durfde uit te delen naar sommige bewonertjes maar anderzijds heel veel dikke vrienden had. Zijn allerbeste vriend was Bram. Deze angstige zwerver leerde dankzij Sterre om ons min of meer te vertrouwen en lag altijd in zijn buurt. Meestal lagen ze op of naast mekaar zoals je op de foto kan zien. Het was grote liefde en nu dus groot verdriet. Dat is nog hetgeen wat ons het meest pijn doet: de leegte die hij achterlaat, het treuren van zijn vriend. Bram maakte het mee en zat op een kleine afstand naar ons te kijken toen we bij het levenloze lichaampje van Sterre zaten vol ongeloof. We hebben hem dan ook rustig de tijd gegeven om afscheid te nemen in de hoop dat hij het kan verwerken.
Sterre zal de hemel mooi doen schitteren. We zullen nog vaak aan hem denken en hem groeten als de Sterre van de hemel.
=====================================================================
Ze kwamen toe met z’n drietjes: twee zusjes en één broertje: Steffie, Stina en Sterre zijn vanuit het nestje gezegend met Cerebellaire ataxie. Geen cadeau voor deze lieverds hoewel ze niet beter weten. Ze hebben ermee leren leven en zijn zich nu volop aan het trainen in het controleren van hun soms onberekenbare bewegingen. Broer Sterre heeft het minst van al hinder van het motorisch probleem terwijl Steffie maar vooral Stina geregeld valt zonder dat het eigenlijk de bedoeling is.
Cerebellaire ataxie doet geen pijn aan het dier, heeft totaal geen invloed op hun gezondheid of wat dan ook. Het kan gezien worden als een zenuwtic bij mensen. Sommige mensen vinden het zielig maar niets is minder waar! Reeds verschillende ataxiepoesjes werden inmiddels geadopteerd bij Het dierenthuisje en al die adoptanten zijn heel blij met hun vrolijke schatten. Steeds krijgen we ook de positieve berichten dat ze veel verbetering maken bij het opgroeien en hoe meer uitdaging ze hebben in hun omgeving, hoe meer dat het geval is want dan kunnen ze zich beter oefenen en ontwikkelen.
Zo ook bij dit trio. Dankzij beweging en oefening zijn ze veel vlotter leren omgaan met hun beperking. Qua karakter zijn het alle drie enorme lieverds! Eerst vonden we het onterecht om hen hier als vaste bewoners te houden maar gezien we ze echt niet uit mekaar kunnen trekken, lijkt het quasi onmogelijk om hen elders een thuis te geven. Bijkomend probleem is dat ze dolgraag buiten gaan en wie heeft nu zo’n goed omsloten tuin die catproof is!?
Ataxiepoesjes zijn gewoonweg zalige poesjes! Vraag dat maar aan mensen die er één in huis hebben. Wie wil aub meter of peter worden over één van deze lieverds? Ze zouden je zó dankbaar zijn!
