Drie december was een zwarte dag. Na weken trachten om Bloske nog aan te sterken met allerlei lekkers moesten we de realiteit onder ogen zien. Tot de avond ervoor liep hij ons nog achterna en genoot hij van aandacht en al het lekkers waarmee we hem verwenden. Deze ochtend echter moesten we hem gaan zoeken dus dat zat niet goed. Uiteindelijk vonden we hem en moesten we vaststellen dat zijn niertjes nu finaal opgaven. Bloske waggelde en zijn vochtpeil bleek veel te laag.
Met veel verdriet moesten we de dierenarts voor een tweede keer in dezelfde week vroeg in de ochtend opbellen. Even later sliep onze lieverd die we meer dan vier jaar verzorgden. Hij was onze eerste poes waarvan we de blaas handmatig moesten ledigen en wat liet die schat dat toch goed doen! Al die jaren hebben we dagelijks zijn diarree overal moeten opkuisen want ook zijn dikke darm was verlamd en helaas had hij vaak last van platte stoelgang. Toch hebben we dat allemaal met heel veel liefde en plezier gedaan want we zagen Bloske zo graag.
Waar is de tijd dat hij rondrende met de anderen, binnen-buiten door de kattenluiken en er dan een spel van maakte als we hem wilden pakken voor verzorging. Meermaals hebben we hem met drie mensen moeten insluiten en dan bleef hij plots braaf liggen met een blik van “zeg dan gewoon dat ik moet blijven zitten…”
Weer een pijnlijk afscheid dat erin hakt. Hij wordt gemist door vele verzorgers want wie kende die lieverd nu niet!?…
Bloske is nu vrij van alle ongemakken en kan weer vrij spelen als een fonkelende ster…
==========================================================
13/11/2021:
Bloske is ondertussen meer dan vier jaar een vaste bewoner bij Het dierenthuisje. Wat vliegt de tijd! Dat wil zeggen dat we al vier jaar minstens twee maal daags zijn blaas handmatig ledigen. We kennen deze lieverd ondertussen door en door en we maakten ons dan ook enorm zorgen toen we merkten dat zijn blaas alweer vol zat na amper twee uur na het ledigen.
We overlegden met de dierenarts en kwamen zo tot het besluit om eens bloed te nemen. Dat gebeurde in september. Hij had toen een lichte stijging van de nierwaarden maar verder leek alles nog ok. Amper een maand later gaat hij pijnsnel achteruit en we merken dat hij pijn krijgt in zijn mondje. Hij gaat binnen bij de dierenarts om zijn tandjes te laten verzorgen, wat nodig bleek te zijn en de dierenarts vindt het raadzaam om terug zijn bloedwaarden te laten bepalen. Hij ging immers te snel achteruit.
Vandaag kregen we het trieste nieuws dat Bloskes’ nieren het aan het opgeven zijn. Natuurlijk hebben we dadelijk nierondersteunende medicatie opgestart maar we mogen geen wonderen verwachten. Natuurlijk heeft de verlamming van zijn blaas en dikke darm hiermee te maken maar toch blijft het een onverwachte en trieste vaststelling.
Het enige wat ons nu te doen staat, is Bloske nóg meer verwennen als anders, zijn medicatie zo goed mogelijk te geven en dan duimen dat hij nog wat respijt krijgt en hopelijk zolang mogelijk mag genieten…
======================================
17/05/2019
Eergisterenavond hebben we Bloske in allerijl naar de dierenarts moeten brengen omdat zijn urineleider verstopt bleek te zitten.
We kwamen er toevallig op uit omdat we eens per week sowieso zijn blaas handmatig leegmaken gezien zijn vroegere blaasverlamming. Vaak blijft er nog wat urine achter en dat kan problemen geven op langere termijn.
Hij liet niets merken maar we voelden direct dat de blaas erg gezwollen was. Er kwam geen druppel urine door de leiders. Dit moet hem pijn gedaan hebben!
De dierenarts had de grootste moeite om hem te sonderen en hij moest gedurende twee dagen met een katheder blijven liggen bij de dierenarts.
Gisteren gingen we hem bezoeken; hij was zo blij ons te zien! Wat is Bloske toch een bijzonder poesje! Bij de dierenarts was hij apathisch, wilde niet eten en haalde zelfs uit als ze hem wilde verzorgen. Toen hij ons zag, lag hij te genieten op zijn ruggetje. Hij houdt er zo van als we zijn buikje aaien; dat is pure Zen…
Vanmorgen kregen we gelukkig het verlossende bericht dat hij naar huis mocht komen. Helaas is het allemaal nog niet voorbij maar vannacht had hij de katheder uitgetrokken en de dierenarts vond het, gezien zijn houding, verstandiger om hem in eigen omgeving verder te verzorgen. Eens thuisgekomen spurtte hij de transportmand uit en ging dadelijk op wandel in de tuin. Ondertussen ligt hij te genieten in het gras. Hij krijgt nu nog een week medicatie die mogelijk nog aangepast zal worden eens we de uitslag hebben van het urine onderzoek.
Toen Bloske toekwam kreeg hij steun van de dierenarts die hem had binnen gebracht en twee meters. Ondertussen blijft daar niemand van over en heeft hij sinds de opendeur van vorig jaar één meter die hem steunt met 15€ per maand. Gezien deze lieverd een duur bewonertje is qua medische zorgen, hopen we dat hij op wat steun mag rekenen zodat zijn spaarpotje terug gevuld geraakt. Bloske is daarom op zoek naar één of meerder lieve meters of peters die hem willen steunen. Dankbaarheid verzekerd!!!
========================================
Dit poesje werd door haar vinder binnen gebracht bij een dierenarts die moest constateren dat hij door een ruk aan de staart
een verlamming had opgedaan waardoor hij niet zelfstandig kon plassen. Het diertje was een viertal maanden oud op dat ogenblik. De vinder wilde het poesje echter niet laten inslapen in de hoop dat dit probleem zich toch nog op één of ander manier kon herstellen. Echter na een maand werd het jonge katertje terug naar de dierenarts gebracht omdat ze het dan toch onderschat hadden.
Dankzij haar empathie kreeg de dierenarts het niet meer over haar hart om hem nu nog te euthanaseren en ze besloot hem te verzorgen in de hoop dat iemand zich toch nog geroepen zou voelen om de lieverd een liefdevolle thuis te geven. Dagelijks hielp ze hem door ’s ochtends en ’s avonds zijn blaasje handmatig leeg te maken. Nu kwam ze echter voor haar vakantie te staan waardoor ze een oplossing moest zoeken voor zijn noodzakelijke verzorging en toen kregen wij de vraag of het diertje voor een week mocht komen logeren.
Wetende hoe moeilijk het is om weg te geraken met medische patiëntjes die dagelijks hun zorgen vragen en beseffende hoezeer vakantie nodig is om de batterijen weer op te laden, waren we zeker bereid om deze taak die week op ons te nemen.
Bij aankomst had het volgroeide kitten nog geen naam en al gauw doopten we hem “Bloske”. Omdat we 
niet wisten hoe hij zou reageren tegenover de andere poezen en hondjes logeerde hij in een aparte kamer waar hij al heel snel tegen het vliegenraam aan kopjes lag te geven aan zijn soortgenootjes die erg benieuwd kwamen kijken. Dan was er nog de factor : hoe gaat hij op ons reageren als we hem willen pakken om zijn blaas te ledigen? Ook dat leek al gauw geen probleem te geven dus zetten we de deur van zijn kamer open afwachtend wat Bloske met die vrijheid zou doen. Bij de dierenarts leefde hij immers in een beperkte ruimte zonder soortgenoten en zonder de kans om buiten te gaan terwijl hij dat toch wel erg graag deed. Dat werd ons al heel snel duidelijk want na amper enkele uurtjes liep hij vrolijk door de tuin en lag hij te spelen met zijn nieuwe vriendjes.
Het einde van de vakantie van de dierenarts naderde en steeds meer rees de vraag of we Bloske terug konden laten gaan naar de praktijk waar hij weliswaar de nodige medische zorgen kreeg maar zoveel moest missen waar hij zo van genoot. Het dierenthuisje zou Het dierenthuisje niet zijn als we dat onbedacht lieten gebeuren. We contacteerden de dierenarts die op terugreis was om te melden dat we bereid waren om Bloske hier te laten inwonen en verder te verzorgen, wat zeer positief werd onthaald.
Omdat hij nu en dan een poging deed om te plassen en dus blijkbaar voelde wanneer zijn blaas vol zat, brachten we de jongen naar dierenarts Geertje Van Gompel, de specialist acupunctuur waarin we al jaren het volste vertrouwen stellen gezien ze al menige verlamming heeft kunnen wegwerken. Zo kon Bloske maandenlang genieten van een wekelijkse acupunctuursessie, waar hij toch duidelijk baat bij had. Vijf maanden nadat hij toekwam en we met de acupunctuurbehandelingen gestart waren, konden we met groot jolijt stoppen want Bloske plaste sindsdien helemaal zelfstandig.
Er was echter wel een ander probleem opgedoken: nl. zijn stoelgang. De lieverd had diarree en liet overal stempeltjes achter. Eerst werd gedacht aan problemen met vertering dus gaven we hem een tijdlang andere voeding. Dat gaf geen resultaat. Er werden vervolgens ontledingen gedaan van zijn stoelgang door het labo waaruit bleek dat een lichaamseigen bacterie wat te talrijk aanwezig was. Dan daar maar op proberen te behandelen maar nee hoor, het probleem bleef hem en ons stalken. We informeerden terug bij dierenarts Van Gompel die dacht aan een mogelijk verlammingsprobleem van de darm waardoor de ontlasting niet kan uitgeduwd worden. Ze wilde het zeker een kans geven om ook daar op te werken met accupunctuur.
De dierenarts werkte naar eigen zeggen op een lange termijnresultaat wat betekende dat we mogelijk pas na weken effectief een verbetering zouden zien. Toen we twee dagen na de behandeling Bloske naar goede gewoonte pakten om zijn poep onder de kraan te reinigen was onze verbazing groot… er was niets proper te maken! Weer zo’n memorabele dag!
Bloske is al lang niet meer dat zielige poesje dat ons nodig had. Als hij ons nu opzoekt is het om aandacht of eten te vragen en niet langer omdat zijn buikje pijn doet.