Boni (+ 20/05/2009)
Boni was een echte sukkel. Ze werd gedumpt als jong poesje in een
zwerfgroep bij onze collega’s die de zwerfkattencampagne van Boom
verzorgen. Doordat ze echter zeer bang was, was opvang voor haar in een
gezin niet mogelijk. Al vlug bleek dat dit een echt zorgenkind zou
worden. Een allergische reactie, waarvan vermoed werd dat het een
vlooienallergie was, toverde haar om in een korstig ongelukkig wezentje
dat schichtig binnen die groep probeerde aan wat eten te geraken.
Gezien ze daarenboven ook nog erg onderdanig was en door haar uiterlijk
werd verjaagd door de buurtbewoners had de sukkel het extra zwaar te
verduren. Tot drie keer toe werd ze gevangen en gecontroleerd op aids en
leucose, maar daar bleek ze gelukkig niet onder te lijden. Telkens
kreeg ze een behandeling tegen vlooien en wormen, maar zonder
doeltreffend resultaat. Het werd zo erg dat het beestje zelfs littekens
kreeg ten gevolge van het overijverige krabben.
We werden gecontacteerd met de vraag of dit poesje misschien in een andere zwerfgroep terecht kon.
Dit zagen wij echter niet als oplossing gezien ze het daar nog erger zou
te verduren krijgen. Een vreemde omgeving en dan nog eens andere
soortgenoten die in een zwerfgroep meestal niet tolerant zijn, plus het
feit dat de allergische reactie niet zou verholpen worden op die manier.
Neen, dat wilden we dit kleine monstertje niet aandoen. Na duchtig overwegen namen we de beslissing om haar hier op te vangen.
Het voordeel zou zijn dat ze in een groep terecht komt die wel tolerant
is gezien ze geen nood hebben aan eten of aandacht en dus ook geen
wrevel hebben die resulteert in vechten. Ander pluspunt zou ook zijn dat
ze dan onder controle zou staan. Niet dat we haar direct zouden kunnen
pakken voor controle of verzorging maar ze zou alleszins geen last
hebben van vlooien gezien die hier volledig afwezig zijn. Eindelijk
zouden we dus kunnen zien wat de eigenlijke oorzaak van haar krabben kan
zijn.
En zo kwam “Boni” bij ons inwonen. De eerste weken spurtte ze van
links naar rechts en wist niet waar kruipen, maar toen begon ze haar
plekje te vinden. Telkens ze besefte dat we haar ontdekt hadden,
veranderde ze haar schuilplaats.
Al vlug merkten we dat haar mondje volledig ontstoken was en dat ze nog
erger ging krabben als voorheen. Omdat we haar ook niet direct in extra
stress wilden brengen door haar te vangen voor controle bij de
dierenarts, zijn we op afstand medicatie gaan geven. Gelukkig sloeg dat
snel aan en leefde Boni een tijdlang zonder al teveel ongemak.
Sinds enkele maanden echter (ca maart 2009) wilde ze het medicijn niet
langer innemen. De miserie begon terug en na enkele weken liep Boni er
terug even grellig bij; vol bloederige wonden. Na vele pogingen besloten
we uiteindelijk om haar dan toch maar een langwerkende spuit Cortisone
te geven. Dan moesten we haar slechts één keer proberen te pakken en ze
zou een tijdlang jeukvrij zijn. en zo gebeurde eind mei. Boni leefde
enkele dagen later helemaal op. Ze klauterde overal op, speelde zelfs
met de anderen en genoot met volle teugen van het zonnetje. Zo hadden we
haar nog nooit gekend; het was zalig om zien!
Op 18/06/’09 merkten we plots op dat Boni opnieuw stilletjes wegkroop in
haar bekende plaatsjes. Maar telkens we haar wilden benaderen schoot ze
weg. Maar twee dagen later was het zodanig erg met haar gesteld dat ze
bleef liggen als we bij haar gingen zitten. We konden haar zelfs
aaien… We wisten dat het nu fataal was en er geen weg terug was.
We hebben dan ook niet getwijfeld en de dierenarts gevraagd om haar in
alle rust zo snel mogelijk te verlossen. Ze stierf in de voormiddag van
zaterdag 20/06/2009.
Enerzijds hebben we spijt dat we de spuit Cortisone hebben toegediend
want dit had waarschijnlijk haar klein beetje immuniteit dat ze nog had
helemaal onderuit gehaald en is ze aan een onderliggende oorzaak
gestorven. Anderzijds kon ze zonder dat ook helemaal niet verder en
heeft ze nu toch nog enkele weken heel happy geweest. Dat gevoel heeft
ze ongetwijfeld daarvoor nooit gekend.
Weer een zeer speciaal poesje dat een groot litteken achterlaat.