Maandagavond, 27/12/2010:
vanavond hebben we afscheid genomen van ons Brammeke. Na 2,5 jaar was
het zover; hij kon niet langer dierwaardig leven en moesten hem van
erger behoeden.
Sinds september van dit jaar kreeg hij pijnstillers vanwege zware
arthrose in de rug. Dat ging een tijdje goed waarna we moesten
overschakelen op palliatieve behandeling met cortisone. Ook daarmee
heeft hij zich nog een dikke maand goed gevoeld maar nu ging het heel
snel bergaf. De bijwerkingen van de cortisone zoals overmaats drinken,
eten en rusteloosheid speelden hem parten en we konden het niet langer
aanzien.
Op 12 april 2008 kwam Brammeke bij ons terecht in erbarmelijke staat.
Toen is hij opgeknapt en voelde zich super; overal ging hij met me mee
en al die tijd heeft hij zelfs geen verkoudheid gehad. Hij was dapper
ondanks zijn kleine gestalte en tengere postuur. Hem zo zien aftakelen
was zielig maar zolang hij er zelf plezier en moed in had, gaven ook wij
niet op. Nu was het echter heel anders. Brammeke heeft het ons
duidelijk gemaakt. In alle rust viel hij in een diepe slaap op zijn
kussentje. We zullen ons dapper ventje nooit vergeten…
Met dank aan de dierenarts voor dit waardig afscheid.
===========================================
Een hoopje bibberende ellende;zo kunnen we Brammeke het best beschrijven toen hij bij ons terecht kwam.
Bram woog als volwassen reutje nog amper 2,8 kg. Zijn tandjes waren zodanig ontstoken dat hij amper durfde te eten.
Maar wat nog erger was en pas na dierenartscontrole bleek : Bram was
zodanig ondervoed en uitgedroogd zodat ook zijn nierwaarden heel slecht
waren.
Omdat we hem niet nóg meer stress wilden aandoen op korte tijd trachtten
we hem eerst enkele dagen wat op te krikken zodat hij al iets zou
kunnen bijkomen en we wat meer zouden kunnen vertellen bij een eerste
dierenartsbezoek. Dat hadden we gehoopt want Bram hield niets binnen.
Hij braakte alles uit en had enorme diarree waardoor een dringend bezoek
aanj de dierenarts onomkeerbaar werd.
In onderling overleg met de dierenarts bleef hij daar aan de bakster
gedurende 24 uur zodat zijn maag en darmen konden rusten. Tijdens dat
tijdsspanne bleek dan ook uit de bloedcontrole dat zijn nierwaarden
zodanig slecht waren dat hij alvast op nierdieet moest.
Dat gebeurde allemaal rond 15 april. Een maand later voelde Brammeke
zich al een stuk beter. We slaagden erin om hem bijna een kilo struiser
te krijgen door middel van Vitabissen, sandwiches en uiteraard zijn
nierdieet. Op 14 mei werd Bram dan verlost van zijn pijnlijke tandjes en
werd hij gecastreerd. Sindsdien lijkt deze kleine rattenbol heel happy.
Waar zijn staartje eerst altijd tussen zijn pootjes stak, kwispelt nu
een vrolijke haarpluim. Hij gaat dolgraag mee wandelen en kent onze
dagindeling als geen ander, vooral dan de uren van de Vitabissen!
Toen deze stakker toekwam dachten we weer even dat hij niet veel respijt
meer zou krijgen, maar zoals we hem nu zien lijkt hij toch nog lang te
willen genieten van iets wat hij mogelijk nooit gekend heeft. Het liefst
wat hij doet is meerijden met de auto. Vanaf het moment dat hij nog
maar merkt dat we weg gaan, staat hij te piepen aan de poort om als
eerste aan de auto te staan. We moesten hem eens vergeten!?
We hopen in ieder geval dat we hem nog lang mogen vertroetelen.