01/08/2024: net twee dagen voor onze peter- en meterdag moeten we het trieste nieuws brengen dat Bury overleden is. Hij is gegaan zoals hij gekomen was… als eenzaat. Bury heeft nooit affectie getoond nar ons toe, maar evengoed niet naar soortgenoten. Hij was altijd op zichzelf maar daar was uiteraard niets mis mee want hij had ook geen problemen met anderen. Als mens hebben we nooit zijn volledige vertrouwen gekregen. Toen we hem een drietal dagen geleden heel anders zagen doen dan wat zijn vaste gewoontes waren, maakten we ons zorgen maar we moesten er niet aan denken om hem te benaderen, laat staan hem te pakken. Het was dan ook hard toen we hem gisterochtend niet op zijn normale plek aantroffen en hem even later in de struiken levenloos aantroffen.
Bury heeft het zo gewild. In tegenstelling tot wat we al zo vaak meemaakten dat angstige poezen op het laatst onze hulp echt komen opzoeken, heeft Bury beslist dat hij alleen wilde zijn. Natuurlijk doet dat pijn maar wie zijn wij om dit in vraag te trekken. Bury was een bijzondere jongen die acht jaar bij ons heeft genoten van zijn leventje. Hij leefde en genoot op zijn manier, zonder rekening te houden met anderen… een echte eenzaat. Dus als je een ster aan de hemel ziet staan, ver weg van de anderen, dan is de kans groot dat dit Bury is.
We zullen nog vaak aan hem denken want de plekken waar hij steeds lag blijven leeg. Acht jaar hebben we dag na dag zijn plassen en kakjes opgekuist die hij overal, behalve in de kattenbak, deponeerde. Zeker hebben we wel eens een vloek gelaten maar toch bleef hij de Bury waar we mee te doen hadden. Velen zullen niet begrijpen hoe we dit zolang volhielden en hoe we hem dan ook nog eens missen… Dat is onvoorwaardelijke dierenliefde.
==============================================
Bury namen we over van een collega-asiel waar hij toekwam na een aanrijding of slag. Wat er precies gebeurd is, zullen we weliswaar nooit kunnen achterhalen maar de resultaten zijn er: de sukkelaar loopt kreupel, al is de ergste pijn gelukkig geleden.
De staart werd geamputeerd want die was niet te redden. Zijn achterhand was ook ernstig geraakt maar gezien hij er al even mee moest rondlopen, was helpen door middel van operatie of dergelijke te laat. Bury was een erg angstig zwervertje dat totaal geen contact wilde met mensen. De eerste weken stak hij zich weg en zagen we hem enkel nu en dan in een flits passeren. Later kwam tegen eettijd wat meer in de buurt maar als de deur openging, zette hij het snel op een lopen. Na enige tijd nestelde hij zich in onze woonkamer waar hij zich een ganse winter schuil hield. Alsof hij maar al te goed besefte dat het binnen veel warmer end roger was dan buiten. Sinds die winter is Bury binnen gebleven en loopt hij enkel in de zomer eens naar buiten als de deuren open staan en het warm is. Hij is erg handig geworden met zijn kreupele achterhand. Buiten zijn korte staartje zou je niets meer aan hem merken.
Het gebeurt wel eens dat we één of meerdere kittens in de woonkamer huisvesten omdat ze speciale noden hebben en dan is Bury helemaal in zijn nopjes. Hij ontpopt zich dan tot een echte papafiguur: speelt met hen en wast ze. Met volwassen poezen is hij minder sociaal. De meeste soortgenoten die in de woonkamer trachten een plaatsje te veroveren moeten eerst even stand houden tegenover Bury. Eens ze laten merken hebben dat ze hem de baas kunnen dan zal hij ze accepteren en mogen ze “zijn” plek delen.
Spijtig dat hij nooit op de kattenbak gaat… hij zal het nooit meer leren. Alle dagen kuisen we steevast minstens 2 plasjes en 2 kakjes van hem op.
