Frostie: hoe een ongelukkig incident hem geluk bracht…
Velen onder jullie hebben meegeleefd met Frostie. Welnu, ziehier een zeer happy end!
Vanaf het ogenblik dat Frostie na de eerste onderzoeken bij de dierenarts bij ons toekwam tot na de amputatie was Frostie niet te hanteren. We wisten dat zijn vaste verzorgster hem profileerde als een heel lieve, zachtaardige jongen maar die kant kregen wij niet te zien. Natuurlijk hadden we er begrip voor en hebben getracht hem zo goed mogelijk te verzorgen.
Echter toen hij terug toekwam na de ingreep moest hij medicatie krijgen die we noch in zijn eten, noch in iets extra lekkers toegediend kregen. Frostie weigerde alles wat we hem toeschoven. Meer nog: hij klopte het gewoonweg uit onze handen als we het wilden toereiken in zijn schuilplaatsje. Hem keer op keer pakken om de medicatie onder dwang toe te dienen was geen optie omdat hij zich rustig moest houden. Stel dat hij zou wegschieten dan zou hij zijn poot kunnen kwetsen met alle gevolgen vandien.
We namen het initiatief om contact te nemen met zijn vertrouwenspersoon “Heidi”. De dame reageerde zeer emotioneel. Ze durfde zelf geen contact te nemen uit schrik dat ze een last zou zijn… Met andere woorden ze was enorm blij te vernemen dat we haar hulp inriepen. We wilden graag dat ze langskwam in de hoop dat hij zou kalmeren en dat we zo, dankzij haar invloed, zijn vertrouwen voor ons konden winnen.
Dezelfde dag nog van ons telefoontje, donderdag 20 februari, kwam Heidi langs met een hele zak vol lekkers, zijn dekentje dat altijd in het schuilhuisje had gelegen enz. Het duurde welgeteld vijf minuten en Frostie lag te kronkelen van genot in het bakje van de krabpaal waarin hij zich schuil hield. Het was hartverscheurend!
Toen kregen we zijn ganse verhaal te horen: Frostie die door haar “Rosco” genoemd werd, had oorspronkelijk twee broertjes. Op zekere dag zaten ze plots in haar tuin en zo begon Heidi hen te voederen. Eén broertje verdronk in een zwembad en één werd overreden. Frostie heeft bij dat broertje urenlang zitten mauwen. Vorig jaar kwamen er twee nieuwe, jonge zwerfpoesjes in de tuin waarover Frostie zich ontfermde. Hij hield hen angstvallig van de straat weg, aldus Heidi. Frostie ging immers nooit nog richting straatzijde.
Niettegenstaande Frostie alle vertrouwen had in Heidi wilde hij nooit binnen komen, hoe hard ze het ook probeerde. Zelfs de veranda open laten zodat hij ’s avonds, als het rustig was, binnen zou kunnen, hielp niet.
Heidi vertelde dat ze ooit vier poezen had maar dat ze uiteindelijk allemaal op leeftijd waren gestorven. Voor haar poezen had ze een poezenren aanpalend aan huis gebouwd zodat ze veilig buiten konden. Ze had dit drietal dan ook heel graag bij haar binnen gelaten maar dat wilden ze tot dusver niet. De uiterst verdrietige dierenvriend wilde maar al te graag voor “Rosco” blijven zorgen maar ze wilde zijn geluk geenszins in de weg staan. Heidi wilde, als we dat toelieten, elke dag terugkomen om hem gezelschap te houden en eten te geven.
Dit alles zette ons aan het denken. Heidi ging naar huis en ’s avonds bespraken we het onder mekaar, nadat ook wij wat bekomen waren van zovele emotie. We besloten dat onze Frostie, haar Rosco niet beter af kon zijn dan bij haar thuis. Als we zagen hoe hij op haar reageerde, gokten we erop dat hij ook slim genoeg zou zijn om na deze ervaring gelukkig te zijn met een veilig leventje bij zijn beschermengel. We zouden het Heidi de volgende dag vertellen.
En zo gebeurde dat Heidi op vrijdag weer van de partij was om haar geliefde Rosco rust te brengen. We lieten haar zich rustig installeren bij Rosco die weer eens op zijn rug lag te spinnen en kopjes gaf aan haar hand waarna we haar vertelden wat we besloten hadden. Heidi wist niet wat ze hoorde en vloog ons op de hals. Zo intens gelukkig als ze was, maakte ze zich zorgen over de kosten van de ingreep. Hoe moet ik dat doen, vroeg ze, want ik kan zo’n bedrag niet ineens betalen. Blijkbaar verwachtte ze dat we de kosten voor de medische zorgen op haar zouden verhalen als voorwaarde om hem thuis te mogen opnemen.
Toen we haar geruststelden en zeiden dat ze zich daar geen zorg over hoefde te maken, kon ze al helemaal haar geluk niet op. Het strafste komt nog!
Heidi reedt naar huis om alles in gereedheid te brengen voor zijn komst. Zaterdagmiddag was het dan zover. Toen kwam ze hem samen met de dochter ophalen. We stelden voor dat ze hem eerst wat zouden gerust stellen en dat wij hem dan in de transportmand zouden zetten. We waren ons al psychisch aan het voorbereiden want fijn zou het niet worden. Hij had immers nog altijd geen vertrouwen in ons en gezien hij in het bakje van de krabpaal zat, zouden we hem er moeten uittrekken. In geen geval mocht hij gaan rondlopen want stel dat hij wegspringt uit schrik dan zou hij zijn poot kunnen stoten…
Een kwartier later kwam de dochter ons vertellen dat mama hem in de transportmand had! We stonden met onze mond vol tanden… ongelooflijk! De mand stond in zijn unit waar Heidi was gaan bijzitten en hij is uit eigen beweging in de mand gegaan. Toen ze het deurtje toedeed, zag hij dat het goed was… Geen enkele reactie van angst of wat ook!
Bij ons speelde het filmpje van onze verhuis in 2013 terug af toen we dit ook meegemaakt hebben met drie van onze bewonertjes die normaal gek werden als ze een transportmand zagen. Ook zij gingen uit eigen wil in de mand.
We konden gaan wenen van geluk… dit was de enige juiste beslissing! Rosco zou vast en zeker slim genoeg zijn om nu ook bij zijn verzorgster te blijven.
Amper een uur nadat ze samen naar huis vertrokken waren, kregen we een filmpje door van een genietende Rosco, geaaid door Heidi.
Wat een verhaal, wat een ervaring, wat een opsteker! Weer eens een bevestiging dat we onze ervaring én intuïtie nooit mogen loochenen.
Eerste Film: ontmoeting met zijn verzorgster na de ingreep bij Het dierenthuisje:
Tweede film: amper een uur na thuiskomst bij zijn verzorgster waar hij voordien nooit eerder binnen durfde te komen.
==================================================================================
Laatste update 19/2 – 16u30: we kregen zonet de factuur toe en deze bedraagt 847€. Hij werd ook meteen gecastreerd.
Update 19/02/’25: Frostie is ondertussen terug thuis. Gisterenmiddag kregen we het verslag van het overleg tussen de chirurgen. Ze stelden dan toch amputatie voor omwille van de risico’s die een operatie met kunstlegamenten met zich kon meebrengen. De doorslaggevende factor is geweest dat Frostie zich niet makkelijk laat behandelen. Uiteindelijk was hij een zwerver die weliswaar aan zijn verzorgster veel vertrouwen schonk in zijn gekende omgeving maar nu alles vreemd voor hem was, de handelingen die al gebeurden om hem te helpen en de pijn was de sukkelaar het noorden kwijt. Hij zal een tijdje nodig hebben om terug tot zichzelf te komen en ons zijn vertrouwen te schenken.
Dat betekent dat het uiterst moeilijk tot onmogelijk zou worden om de postoperatieve zorgen correct toe te dienen. Hij zou sowieso 6 weken in een bench moeten. De poot zou gespalkt moeten worden wat betekent dat dit kan gaan verschuiven. Infecties kunnen ontstaan. Hij dient dagelijks gehanteerd te worden om zijn toestand te controleren. Er zouden nog zeker drie bezoeken aan de dierenarts nodig zijn voor opvolging als alles loopt volgens plan. Zo goed als zeker zou hij nog heel wat keren moeten gesedeerd worden om dit alles adequaat tot een goed einde te brengen wat sowieso zijn gezondheid én psychische gesteldheid niet ten goede zou komen.
Kortom, op basis van al die argumenten konden we alleen maar instemmen met het besluit om zijn pootje te amputeren. We brachten hem bij thuiskomst onder in een unit waar hij nu eerst kan bekomen en we hem in alle rust kunnen observeren en dagelijks zijn medicatie kunnen toedienen. Stap voor stap hopen we zo zijn vertrouwen te krijgen. Het voordeel is nu dat we hem niet dagelijks moeten pakken en dat hij niet opgesloten moet worden in een kleine ruimte.
We zijn dankbaar voor het overleg van de specialisten waarbij alle factoren in acht werden genomen. We weten door ervaringen met de praktijk in het verleden, dat zij zeker kundig genoeg zijn om de operatie met een perfect resultaat uit te voeren. Het siert hen dat ze realistisch kiezen voor het welzijn van de poes bovenop de motivering om tot het uiterste te gaan.
Dat betekent dat de kost van de ingreep lager zal liggen dan wat eerst gemeld werd. Voorlopig hebben we nog geen factuur gekregen en kennen we dus nog geen exact bedrag. Via deze weg willen we alvast iedereen die een bijdrage stortte héél hartelijk bedanken! Mochten de giften hoger zijn dan de kost voor Frostie komt dit uiteraard ten goede van de medische zorgen van de andere bewonertjes.
Het Carnavalevenement dragen we sowieso op aan Frostie alsook de veiling van de krabpaal.
==============================================================
Update 17/02/’25: We kregen zonet telefoon van de praktijk huisdierchirurgie Verdonck, waar Frostie vanmorgen naartoe werd gereden. In tegenstelling tot wat ons eerst gemeld werd, is het geen open beenbreuk. Het gaat om een volledige luxatie van de hiel en een verscheuring van de huid. De hiel is te herstellen door middel van kunstlegamenten maar de specialist wees erop dat dit gezien de toestand van de huid heel risicovol is voor complicaties. De kans op infecties is nu immers erg groot. Als blijkt dat de infectie uitbreekt en de huid aldus niet heelt dan dient de poot alsnog geamputeerd te worden.
Om mogelijk tevergeefs de hoge kosten te doen voor het plaatsen van de kunstlegamenten stelde de chirurg voor om hem enkele dagen in observatie te houden om zeker te zijn dat er geen infecties opduiken. Vervolgens zal dan, afhankelijk van zijn toestand, de operatie ingezet worden met de kunstlegamenten of de poot zal geamputeerd worden.
Het is quasi een zekerheid dat Frostie het slachtoffer werd van iemand die hem kwaad wilde doen. Dit is sowieso niet het resultaat van een aanrijding.
We worden dag na dag op de hoogte gehouden van zijn toestand. Laat ons hopen dat de huid mooi herstelt zodat hij zijn poot kan behouden!
================================================
Frostie heeft hulp nodig!
Deze niet gecastreerde zwerver werd gisteravond, zaterdag 15 februari, binnen gebracht met een open beenbreuk. Een dierenarts had alvast de wonde ontsmet en een verband gelegd maar uiteraard moet dit verder verzorgd worden.
We namen ’s avonds direct nog contact met twee specialisten en kregen ook vrijwel dadelijk antwoord wat we enorm appreciëren!
Resultaat: morgen, maandag 17/2 wordt Frostie verwacht bij huisdierchirurgie Verdonck te Boechout. Daarom zoeken we een goede ziel die bereid is om Frostie morgen te rijden van Geel naar Boechout.
De kost van de ingreep zal 1050€ kosten. Daarna zal er nog twee maal RX-en genomen moeten worden ter controle.
Dat betekent dat we alvast de opbrengst van ons geplande Carnavalevent aan Frostie zullen opdragen maar we gaan meer moeten doen dan dat om deze som bijeen te krijgen. We steken ondertussen de koppen samen hoe we dit gaan aanpakken.
Wil je een centje doneren dan is dat uiteraard heel welkom op rek.nr. BE78 6528 1125 0286
En natuurlijk zal Frostie de steun via meter-/peterschap heel goed kunnen gebruiken.
