Update 28/02/2012:
Enkele maanden geleden begon Graco last te krijgen van
ouderdomskwaaltjes. Eigenlijk bleek vorig jaar reeds na bloedname dat
zowat alle organen het stilaan lieten afweten. We hebben al die tijd
getracht om hem zo goed mogelijk te verzorgen door hem aangepaste
voeding te geven. Medicatie was een utopie; Graco was een meester in
herkennen van geuren. Soms lukte het eens om zijn medicijn in “gerookte
forelsla” te doen. Stel je voor… na twee keer had hij ook dat door en
weigerde koppig al dat lekkers. Onder dwang was al helemaal geen optie
want de tweede dag kreeg je hem gewoonweg niet meer te pakken. Zelfs
niet op een -dachten wij althans- onbewaakt moment. voor Graco bestonden
zulke momenten niet! Nochtans genoot hij ten volle van aandacht en
knuffels en geloof me… die heeft hij veel gekregen!
We mochten Graco gedurende 10 jaar verzorgen en koesteren. Op
maandagavond 27/02/2012 hebben we hem laten gaan. Het was niet langer
dierwaardig en we wilden hem niet zien lijden.
Vanaf die avond missen we onze “leider” erg. Graco had zich de taak van
Pater Familias toegeëigend nadat hij tien jaar geleden bekomen was van
zijn trauma. Eerlijk en gracieus als hij was, kon onze bende zich geen
betere meester toewensen. Wat de toekomst voor de groep zal brengen is
-min of meer bang” afwachten.
We zijn deze lieverd erg dankbaar; hij leerde ons poezentaal en een hele
mooie eigenschap: “geduld”. We gaven niet op toen hij uitgemergeld
aankwam en voor zichzelf had besloten dat hij niet verder wilde. Hoe
vaak citeer ik niet “met liefde en geduld krijg je alles voor mekaar”.
Mijn lieve Graco, dank dat je me die wijsheid bijbracht. Je hebt voor
altijd een bijzonder plekje in ons hart…
====================================
Update 27/07/2010:
een dik jaar geleden werden reeds heel wat tanden bij Graco getrokken
omdat hij erg veel last kreeg van ontstekingen in de mond ten gevolge
van rotte tanden. Al die tijd hield onze grote jongen zich heel kranig
maar sinds een dikke week merkten we dat één van zijn hoektanden erg
scheef stond en hij moeite had met eten. We konden niet anders dan de
laatste twee tanden die hij nog had ook laten verwijderen en zo gebeurde
vandaag, dinsdag 27 juli.
Ondanks zijn aardig respectabele leeftijd van ca 14 jaar (geschat) is
zijn conditie nog erg goed en heeft hij de operatie en de narcose goed
doorstaan.
Het lijkt een hele opluchting voor hem te zijn.
=============================================
Mijn verhaal is zeer apart.
Ik zat samen met mijn broer (Pavid) en zus (Anaïs) al zo’n 6 maanden in
het asiel. Mama en papa namen mij en mijn broer mee omdat wjj er het
ergst aan toe waren.
Hoe erg, dat wisten ze daar niet eens want wij verstopten ons altijd.
Toen wij hier thuis kwamen, verliet ik dadelijk mijn mand en toen stonden er twee raar te kijken!
Ja, ik had niet meer gegeten de laatste maand en dat kon je wel zien aan m’n geraamte.
’t Was eventjes paniek hier. Mama probeerde me te verleiden met tonijn,
kaas, verse vis, kip,… maar ik hield halsstarrig vol dat ik niet meer
verder wilde.
Je moet weten dat ik uit een gezin van acht poezen kwam en we van dag op dag zomaar allemaal in ’t asiel werden afgezet.
’t Schijnt dat ze een kind verwachtte. Waarschijnlijk een artikel gelezen over baby-verscheurende poezen?…
Je zou voor minder geschokt zijn, niet?
Ik kreeg hier de naam “Graco”, afgeleid van het Latijn “Gracus” wat betekent “mager”, wel toepasselijk.
Althans toen toch. Nu duidt Graco meer op mijn status, namelijk gracieus want dat mager is al lang verleden tijd.
Mama en papa hebben me twee keer een spuit in mijn mond geduwd met een pap van van alles en nog wat.
Enfin, ’t was niet slecht en ze vertroetelden me.
Ik kreeg veel aandacht, zachte woordjes en vooral veel kusjes en kopjes over m’n bol.
Dus besloot ik maar toe te geven en begon terug te eten. Op korte tijd ben ik uitgegroeid tot een hele kater!
Ik ben trouwens de baas. Niet slecht hé als je mijn geschiedenis kent.