Aan iedereen die het bericht van Louis gevolgd heeft, vertellen we met vreugde dit mooie “bijna” Kerstverhaal. Er was eens een hondje Louis. Hij werd erg geliefd en vertroeteld door zijn vrouwtje die hem twaalf jaar geleden redde uit de broodfok waar hij veel te jong en ziek werd verkocht. Gelukkig overleefde hij die beulerij en groeide hij op in liefdevolle omgeving. Jaren gingen voorbij en toen hij een jaar of acht was, merkte zijn vrouwtje op dat hij last begon te krijgen met lopen. Samen gingen ze naar de dokter die constateerde dat hij de typische verschijnselen had van een doorkweekt Mopshondje: “een slechte rug”. Niks aan te doen, was het verdikt. Toen was het allemaal nog niet zo erg. Louiske liep nog vrolijk rond maar al iets minder en pas enkele jaren later werd duidelijk dat hij steeds moeilijker kon stappen. De dappere Mops was een doorzetter en hield zich overeind terwijl zijn vrouwtje allerlei onderzoeken bij de dokter liet doen. Tegoedertrouw geloofde Louis’ baasje de arts die volhield dat er niets aan te doen was. louis was slachtoffer van broodfok, had een aangeboren rugprobleem en zou verlamd geraken. In 2020 verhuist het stel, ondertussen samen met het uitgebreidere gezin,man en kind naar Geel waar ze bij een andere dierenarts terecht komen. Ondertussen had Louis écht wel moeite met lopen waardoor hij nog amper overeind kwam én bleken er verlammingsverschijnselen op blaas en darm te komen. Weer kregen ze te horen dat hier niets aan te doen was behalve wat supplementen geven die hij ondertussen al jaren kreeg. Het vrouwtje van Louis was ten einde raad. Onder druk van haar gezin en werkverplichtingen ging ze koortsig op zoek naar een betere oplossing voor Louis want ze had vernomen dat er organisaties waren die hondjes zoals Louis beter konden begeleiden dan zij. Ze voelde zich gefaald want Louis lag vaak thuis in zijn urine te wachten als ze uit werken was. Louis toonde met zijn apathisch gedrag dat hij niet langer gelukkig was en zo besloot ze met pijn in het hart om voor haar lieve schat op zoek te gaan naar échte hulp die ze helaas op medisch vlak niet vond.
Ze stuurt met lood in de schoenen een mailtje aan Het dierenthuisje waarop ze diezelfde dag reactie krijgt. Ze doet gans het verhaal uit de doeken waarop Het dierenthuisje vraagt om eens langs te komen met Louis want ze wilden wel kijken wat ze konden doen voor hem maar er was één hele belangrijke voorwaarde: sociaal zijn met soortgenoten én poezen. Zo vertrok vrouwtje met Louis naar het kleine stukje dierenparadijs te Geel waar de Mops direct met open pootjes door iedereen verwelkomd werd. Louis begon dadelijk rond te neuzen en slingerde zich door gans de tuin. Even later zat hij al in de binnenvertrekken te snollen. Zijn vrouwtje kreeg te vernemen dat haar lieve hondje vermoedelijk wel had geholpen kunnen worden als ze bij de aanvang van de problemen hem had laten behandelen met accupunctuur. Ze aanhoorde de verhalen van verlamde dieren die hiermee gered waren en was overtuigd dat hij hier veel beter zou verzorgd kunnen worden dankzij de kennis die deze mensen hadden opgebouwd. Ze zag hoe zorgeloos Louis rondstruinde en besloot al wenend hem in hun handen te geven. Ze voelde zich niet bekwaam om nog goed voor hem te zorgen want zij moest uit werken en kon hem niet rechtop helpen als hij om hulp blafte… dat deden ze hier wel.
Louis bleef in Het dierenthuisje. Wat onwennig maar het was ok voor hem. De andere dieren leken hem op te vrolijken en gaven hem wat meer energie zodat hij begon rond te lopen. Door al dat liggen waren alle spiertjes op zijn achterpootjes quasi verdwenen en was hij ook veel te dik geworden. Bewegen was dus goed, hoe moeilijk het ook ging. De dag erna kwam zijn vrouwtje nog wat spullen van hem brengen en weer viel het haar erg zwaar… maar weer besloot ze in het voordeel van Louis dat hij hier veel beter af was.
Drie dagen later stortte ze in bij haar collega’s die van dit alles niet op de hoogte waren. Haar verhaal raakte geen dovemans oren en al gauw vernam ze dat er een regeling kon getroffen worden zodat zij meer thuis kon werken waardoor ze er kon zijn voor Louis. Het gevoel dat ze haar eerste kind had verbannen was voor haar ondraaglijk maar ze durfde haar wil om bij haar lieverd te zijn niet doordrijven. Ze had ook helemaal geen idee gehad van het feit dat ze Louis nog zou kunnen ondersteunen met accupunctuur zoals dat nu ondertussen was opgestart. Nu ze dit alles wist én het feit dat ze deze warme reactie van baas en collega’s kreeg, was ze vastberaden dat ze zelf voor Louis verder kon en wilde zorgen.
Met schroom belde ze smekend naar de mensen van Het dierenthuisje die haar én Louis zo warm ontvangen hadden. Ze moest op gesprek komen want natuurlijk werd getwijfeld aan de realiteitszin van haar houding en besluit. Het weerzien was zeer emotioneel. Het was haar beurt nu om te bewijzen dat zij effectief voor Louis kan zorgen én door dik en dun voor hem wil gaan. Ze vertelde hoe het allemaal gegaan was, hoe ze emotioneel overdonderd was door het zien van dit stukje paradijs en hoe ze zich tekort geschoten voelde bij het zien van dit alles. Toen ze ook nog vernam dat Louis mogelijk met acupunctuur geholpen kon worden, wist ze helemaal dat ze onterecht geloofd had in een dierenarts die niet breder zag dan zijn eigen praktijkje. Ze voelde zich mislukt en was overtuigd dat zij al die zorgen niet kon geven totdat… ze opkwam voor haar gevoelens en vooral voor Louis!
De verzorgers van Het dierenthuisje maakten het haar niet makkelijk maar elke vraag en test beantwoordde ze vanuit haar hart en daarmee wisten deze dierenvrienden dat het geen valse tranen of gevoelens waren. Louis was écht nog wel welkom in zijn gezin met of zonder handicap. Ze moest nog beloven om met hem te blijven rijden voor de accupunctuurbeurten wat ze sowieso van plan was én om hem veel beweging te geven zodat hij wat kilo’s zou kwijt spelen. Uiteindelijk gingen ze na een zwaar gesprek samen terug de poort door.
Enkele dagen later kreeg Het dierenthuisje het leuke nieuws dat Louis voor zijn tweede accupunctuurbeurt gegaan was en dat de behandelende dierenarts heel positief was. Er was al zodanige vooruitgang dat de kussentjes waarop hij sliep niet meer nat waren van de urine die hij onbewust liet lopen. Ze had ook gans het verhaal verteld aan de arts die zich natuurlijk afvroeg waarom de mensen van Het dierenthuisje niet kwamen en ze was ook gecharmeerd over de inkeer van dit verhaal.
Wel lieve mensen, zo zie je maar hoe communicatie één en zelfs twee levens kan veranderen! Wij, de mensen van Het dierenthuisje, die het erg moeilijk hadden om hierin een beslissing te nemen maar die toch weloverwogen geloof hebben geschonken aan de waarde van de emoties van Louis’ vrouwtje, zijn erg blij dat we dit verhaal onbewust zo’n wending hebben kunnen geven. Door de rustige houding die we hebben aangenomen en de duidelijke uitleg die we gegeven hebben over de mogelijkheden die wij Louis zouden bieden om hem verder te helpen, is deze lieverd terug thuis. Meer nog, als het dan al eens zal gebeuren dat Louis wat te lang alleen thuis moet blijven dan zal hij “komen spelen” bij ons. Ook een wandeling met de andere hondjes, samen met Louis en zijn vrouwtje staat alvast gepland. Zo kunnen we Louis ook helpen én zien we hem met zijn vrouwtje terug gelukkig herenigd.
Een “Kerst”verhaal met een happy ending!
Rest ons iedereen te danken voor alle warme reacties die we ontvingen om Louis te steunen. Wie zich had opgegeven als meter of peter zal eerstdaags nog een persoonlijk bericht krijgen. Helaas hebben we een helsdrukke week achter de rug en konden we hiervoor niet eerder tijd maken. De giften die gestort werden voor Louis worden sowieso benut voor de andere zorgenkindjes waaronder het kittentje Nele die effectief gediagnosticeerd is met neurologische fip. Zij wordt dus behandeld net als Caramel maar met dubbele dosissen omwille van de variant. Hierover ook eerstdaags meer nieuws.
Te weten: alle kosten die Het dierenthuisje maakte voor Louis zijn terug betaald door zijn gezin. We hopen dat jullie onze vreugde delen en de warmte maar ook de boodschap van het verhaal begrijpen.
================================================================
Deze senior Mops van 12 jaar werd afgestaan omdat de situatie thuis niet meer leefbaar was voor zowel Louis als het baasje.
Reeds sinds de leeftijd van acht jaar sukkelt hij met zijn achterhand ten gevolge van rugproblemen. Helaas vertelde de behandelende dierenarts, alsook een andere waarbij een tweede mening werd gevraagd, aan de eigenaar dat er niets aan te doen was. Het gevolg is uiteraard dat Louis nu nog amper kan lopen. Met uit huiswerkende baasjes kon Louis zich niet meer redden. Natuurlijk moest hij op tijd en stond hulp krijgen om buiten te geraken voor zijn plasje maar dat lukte niet meer en zo ging de eigenaar op zoek naar een andere oplossing dat euthanasie want Louis heeft ondanks zijn leeftijd én aandoening nog heel veel levenslust. Hij kan nog dierwaardig leven op voorwaarde dat er voor hem gezorgd wordt.
Uiteraard gaan wij eerst te rade bij de dierenarts te Kontich die al zovele dieren met dergelijke problemen geholpen heeft door accupunctuurbehandeling. Afspraak is gemaakt voor nu woensdag, 2 december om 13u30. We zoeken hiervoor nog een bereidwillige chauffeur! als je dat wil doen, mail ons dan aub! Je kan gewoon wachten bij Louis en hem terug meebrengen. De behandeling duurt ongeveer een half uurtje.
Verder zouden we graag voor hem een karretje aanschaffen. Vandaag gaan we op zoek naar mogelijkheden en prijzen. Sowieso gaan we Louis moeten helpen, ook al zou de acupunctuur aanslaan want het gaat ten eerste zijn tijd vergen en in tussentijd is het belangrijk dat hij blijft bewegen. De bolle Mops is helaas véél te zwaar doordat hij natuurlijk veel te weinig beweging heeft gehad. Een vicieus cirkeltje!
Wie Louis wil steunen via peter- of meterschap of met een éénmalige gift voor zijn medische opvolging is héél welkom!!!