Mandie kwam bij ons terecht via onze collega’s van asiel Het Blauwe Kruis. Haar verzorgers daar hadden zo met haar te doen: zo lief maar zo gestresseerd en vooral, haar oogjes spelen haar parten bij mogelijke adoptie.
De oogarts waar ze te raden gingen gaf aan dat er mogelijk nog wat te redden was met heel veel druppelen en zalven. Dat leek echter onmogelijk want Mandie deed er alles aan om geen verzorging aan haar oogjes te moeten ondergaan. Het maakte haar erg bang dus besloten we om haar een tijdje met rust te laten en af te wachten wat de gevolgen zouden zijn.
Toen bleek dat Mandie er zeker niet op achteruit ging, integendeel. Ze werd aanhankelijk en liet zich maar al te graag aaien. Haar oogjes bleven er “raar” uitzien maar ze gaf zelf aan daar geen last van te hebben. Uiteindelijk gingen we rond Kerst met haar naar onze oogspecialiste die bevestigde dat we haar daar niet lastig voor hoefde te vallen. Het zijn oude littekens van infecties die niet verzorgd werden en daar heeft ze nu geen pijn van. Bovendien ziet ze nog goed zoals wij ook al opgemerkt hadden.
Mandie zal dus wel altijd rare oogjes houden maar wie dat erbij wil nemen, kan haar zonder enig probleem adopteren. Ze zou zo genieten van een eigen thuis! Ze is ca 10 jaar en is gesteriliseerd.