08/03/2019: Na twee jaar voor deze seniordame gezorgd te hebben, stonden we voor de zwaarste stap van het zorgproces: afscheid nemen. Gedurende gans de periode dat ze bij ons woonde, (ze was bij ons sinds 23/02/2017), was ze een zorgenkind. Ze had dagelijks heel wat medicatie nodig om comfortabel te kunnen genieten maar gelukkig was ze daar niet moeilijk in. Ze besefte dat het goed voor haar was.
Op 7 maart keerde het tijd voor Mona. Ze kwam plots niet meer eten, zat niet meer om aandacht te vragen eender waar we passeerden. Het valt snel op wanneer zo’n sterk aanwezige poes iets mankeert. En toen ging het allemaal erg snel. Haar toestand ging uur na uur achteruit. Eten of drinken deed ze niet meer en we zagen dat ze pijn begon te krijgen. Het enige wat haar nog kon troosten was aandacht waarmee we haar dan ook tot op het laatste omringd hebben.
Op 8 maart omstreeks 10u30 kwam de dierenarts op onze vraag om haar oordeel te geven. Helaas beaamde ze ons vermoeden dat het de hoogste tijd was om Mona voor erger lijden te behoeden. Op haar geliefkoosde plekje, op het bed in het bureel, viel ze in een diepe slaap. Het ging allemaal heel snel wat bewijst dat we de juiste beslissing hadden genomen: ze was het ermee eens.
We missen haar na twee jaar een zorgenpoesje geweest te zijn en zullen haar nog vaak groeten als we ’s avonds, bij helder weer, respectvol naar de sterrenhemel opkijken.
===================================
Mona kwam toe nadat haar baasje overleden was. we hoopten dat ze als grote lieverd nog een warme thuis bij iemand zou mogen krijgen maar helaas heeft Mona erg te lijden onder eosinofiel granuloom. Er werd te lang niets gericht aan haar medisch probleem gedaan wat maakt dat we erg veel achterstand in te lopen hebben en dat lukt niet of amper.
Toen we haar tandjes lieten verzorgen bij de tandarts kregen we een alarmerend telefoontje: de aandoening had zodanig in haar mondje huis gehouden dat een ader bijna bloot lag. Als een brokje dwars zou steken, kon die geperforeerd geraken en zou ze dood bloeden. Hoezeer we ook tegen het gebruik van cortisone zijn, we hadden geen keuze. Dit was het enige dat snel een kentering zou kunnen geven.
Natuurlijk is het puur symptoombestrijding en kregen we enkel de situatie wat stabiel maar genezen doet het absoluut niet. Integendeel: onlangs kreeg Mona een verkoudheid waar we met veel moeite haar hebben kunnen doorsleuren. De cortisone ondermijnt gans haar immuniteit.
Wat nu telt is Mona gelukkig en pijnvrij te houden en dat lukt ons wel. Hoe lang dat zo zal blijven, is af te wachten maar wat Mona betreft is elke dag er één. Ze geniet, eist haar aandacht op door bovenop het toetsenbord van de computer te komen zitten. Ze kan inderdaad niet veel misdoen!
Hopelijk mogen we haar nog lang verzorgen.