(° ca 2006?- 13/11/2012)
Het was een erg moeilijke en pijnlijke beslissing maar we moesten ons
gezond verstand erbij houden. De grote vraag die we al stellen sinds
Monneke een kleine twee jaar geleden toekwam ” is dit dierwaardig leven?
” hebben we die dag eenstemmig negatief beantwoord. Dit mocht en kon zo
niet langer. Bij zijn aankomst in januari 2011 zou hij enkel een
weekje bij ons gehospitaliseerd worden omdat hij medicatie nodig had na
de amputatie van zijn staart. Monneke was aangereden en daarbij was zijn
staart verlamd geraakt; meer was er zogezegd niet aan de hand. Toen hij
echter na drie dagen nog gans zijn bench bevuilde met ontlasting
begonnen we ons vragen te stellen want zelfs de bangste zwerver gaat na
een dag wel op zijn kattenbak. En terecht waren we er niet gerust in
want al gauw bleek dat niet alleen zijn staart maar ook zijn blaas en
anus verlamd waren. We probeerden toen nog met accupunctuur iets te
redden wat met een angstige zwerver absoluut geen lachertje was maar
spijtig genoeg was het ook daarvoor te laat. de blaasmond was te erg
uitgerokken en dat kon met accupunctuur niet herstellen.
We legden ons erbij neer dat Monneke incontinent was en dat we meer
zouden moeten wassen en plassen. Wat zijn verzorging betrof waren we erg
beperkt want hem pakken om te wassen of dergelijke was uit den boze.
Als de dood waren we voor de zomermaanden want wat als vliegen hun
eitjes zouden gaan leggen aan die vuile poep; de larven zouden hem
uitbenen voordat wij hem te pakken zouden krijgen. We hielden hem
angstvallig vanop een afstandje in het oog. Sinds het voorjaar van 2012
kreeg hij meer vertrouwen wat betekent dat hij ons liet passeren als hij
aan het eten was bijvoorbeeld maar pakken bleef een utopie. Twee keer
hebben we hem moeten pakken omdat de ontlasting zodanig was opgestropt
aan zijn poep dat het verhard was. We spoelden zijn poep dan af met een
sproeikop nadat we hem in een kleinere plek hadden kunnen drijven om hem
zo te pakken. Stress ten top en niet alleen voor hem…
In tussentijd hadden we ook nog geïnformeerd bij een specialist of een
operatieve ingreep hem mogelijk kon helpen maar ook dat was totaal geen
optie gezien de zenuwen geraakt waren. Het zou totaal geen verandering
brengen; enkel veel stress en pijn voor Monneke.
Nu merkten we sinds enkele dagen dat hij ook bloed druppelde naast de
gebruikelijke urine en kaka. Toen zijn we de koppen pas echt bijeen
gaan steken en besloten uiteindelijk na lang wikken en wegen om hem te
laten bekijken en dan te beslissen of dit al dan niet nog verder kon.
De afspraak was wel dat we zouden wachten tot hij ergens in een bakje
van een krabpaal zou liggen zodat we hem al zeker niet zouden moeten
opjagen. En zo gebeurde. Samen met de dierenarts werd hij snel
onderzocht en toen zagen we dat door de steeds lopende ontlasting
aanwasjes aan de anus waren gaan vormen die nu open gegaan waren,
mogelijk door het constant likken om zich proper te houden. Vandaar dus
het bloeden.
Dit was dus echt niet meer dierwaardig. Wetende hoe hygiënisch een poes
normaal is kon Monneke niet gelukkig zijn met dit ongemak en nu ook nog
extra pijn die we niet zouden kunnen verhelpen. Naar de toekomst toe zag
het er nog veel ernstiger uit.
Nochtans hadden we nooit de indruk dat hij zich ongelukkig voelde maar
hij had zich er blijkbaar bij neergelegd. Hij had leren leven met dit
ongemak en de pijn. Achteraf moeten we toegeven dat we hem nooit hebben
zien spelen hoewel hij nog een jonge poes was. Toch heeft hij nog
genoten van zijn zonne-uurtjes in de tuin en de veranda. Bij Quirit, de
bompafiguur van de groep, voelde hij zich goed. Het liefst lag hij dicht
tegen hem aan wat Quirit dan weer niet altijd gezellig vond.
Het was zonder twijfel één van de moeilijkste beslissingen die we dit
jaar moesten nemen maar achteraf beseffen we dat het de enige juiste
was. Misschien was het beter geweest dat we hem alles bespaard hadden en
we hadden ingegrepen zodra we zijn probleem kenden? Achteraf bekeken
denken we dat wel maar toen wisten we niet wat we nu weten… een glazen
bol; het zou handig zijn.
Als ik dit op de site neerschrijf is het alweer dik een week geleden dat
Monneke heen ging. Bewust heb ik even gewacht want na het heengaan van
Noortje, Anaïs en waggeltje plus dan nog een passant die we door
ernstige ziekte moesten laten gaan, was het even teveel geworden. We
hebben de tijd nodig gehad om het allemaal een plaats te geven zodat we
verder kunnen functioneren voor alle andere beschermelingen.
==========================================
In de Ruppelstreek werd de dame die zich daar ontfermt over de
zwerfkattencampagne opgebeld over een zwerfpoes die reeds langere tijd
in de tuin van de melder leefde. Niet alleen moest hij gecastreerd
worden, maar zijn staart was ook verlamd waardoor die er slapjes bij
hing. De bange jongen werd gevangen met een vangbak en naar de
dierenarts gebracht waar hij gecastreerd en zijn staart geamputeerd
werd. Gezien de zwaardere ingreep en het feit dat hij gedurende tien
dagen medicatie moest krijgen werd ons gevraagd om Monneke voor die
periode te willen hospitaliseren waarna hij terug naar de plek van
afkomst terug mocht. Zo kwam Monneke op 13 januari 2011 bij ons terecht.
We installeerden hem in een bench zodat we zijn doen en laten goed
konden opvolgen en zeker zouden zijn dat hij de medicijnen zou innemen.
Toen bleek echter al gauw dat er meer aan de hand was.
Alle dekentjes, zijn mandje enz. waren besmeurd met ontlasting; zowel
urine als kaka vonden we overal behalve in zijn kattenbakje. Door stress
kan dat de eerste dagen wel eens voorvallen, maar we roken -letterlijk
en figuurlijk- onraad en terecht!
Niet alleen zijn staart bleek verlamd te zijn maar hij was dus ook incontinent.
Gezien we hele goede ervaring hebben met acupunctuur gaven we dat een
kans hoewel dit nu niet bepaald de meest handelbare poes was… de
dierenarts had er werk aan maar het lukte; de resultaten bleven echter
uit zoals de dierenarts al vreesde. Het probleem was dat monneke al veel
te lang met deze handicap rond liep waardoor de blaas zijn elasticiteit
verloren was en dat kan natuurlijk ook door acupunctuur niet hersteld
worden.
Dilemma: Monneke had nu al meer dan een week angstig in die bech
gezeten, was gecastreerd, staart geamputeerd… en nu blijkt dat hij
onomkeerbaar incontinent is… Wat is wijsheid?!
Na heel wat overwegen namen de we beslissing om hem los te laten in de
groep. Hem terug sturen naar de plek van vangst was geen optie gezien
zijn poep regelmatig vuil zou zijn; we denken dan aan de vliegen en
zagen hem al helemaal uitgehold door de larven. Dat kon dus in geen
geval want we zouden hem een pijnlijke dood insturen. Hem inslapen in
dit stadium na al die stress?… dat was eveneens geen optie; dan had
dat helemaal in het begin moeten gebeuren toen hij in slaap werd gedaan
voor de operatie. Wat bleef over? Trachten om hem hier nog een
dierwaardig leven te geven in de groep. We hadden één pluspunt: hij was
gewend om met andere soortgenoten samen te leven dus hij zou in de groep
geen problemen geven. Een voordeel is dat we hem zouden kunnen pakken
als hij verzorging nodig had – niet dat dit zo makkelijk zou zijn gezien
zijn schichtige houding, maar als het moet zou het kunnen. Een pluspunt
waar we op hoopten maar wat in het begin een vraagteken was, is dat hij
zich echt goed voelt in zijn nieuwe omgeving. Het heeft weliswaar wat
tijd nodig gehad want in het begin zagen we hem enkel maar nu en dan
door de tuin flitsen, maar nu … en nu komt het!… ondertussen zoekt
hij ons op!! Dat wil zeggen: hij slaapt in de veranda en komt nu en dan
zelfs al binnen. Als ik in de keuken bezig ben dan komt hij mauwen in de
deuropening en kan hij me minutenlang aankijken. Als we een hand
uitsteken trekt hij zich nog terug maar aan de andere kant zou hij toch
wel graag zoals de anderen geaaid worden.
Plezant, jaja… maar dat wil dus ook zeggen dat hij nu zijn afdrukjes
evengoed binnen achterlaat. Daar hadden we dus niet bij stil gestaan wat
niet eigenaardig is gezien de toestand waarin hij toekwam; die hele
schuwe zwerver was op tijd van 3 maanden ontpopt tot een dappere
verkenner.
Maar we zien het voordeel ervan in want hoe makkelijker hij wordt in
omgang hoe beter we hem zullen kunnen verzorgen eens het warm wordt en
er gevaar is door de vliegen.
Ondertussen kennen we de plekjes waar hij graag gaat liggen zodat we
daar alvast incontinentiedoeken hebben neer gelegd en voor de rest
kuisen we nóg maar wat meer hé.